Γράφει
η Κατερίνα Σχισμένου.
Και
όμως ζούμε στο νοτιότερο άκρο της
Βαλκανικής χερσονήσου που είναι και
το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης, εκεί
που γεννήθηκε ο πολιτισμός, η δημοκρατία,
ο χρυσός αιώνας, ο Παρθενώνας, ο διάλογος
και τόσα άλλα πνευματικά αγαθά. Ξέρουμε
επίσης πως ο πολιτισμός δεν έχει όρια
ούτε φύλα αλλά καθώς φαίνεται έχει
περιορισμούς. Τους δικούς του εσωτερικούς
περιορισμούς που όταν αφορά την ισότητα
, το γυναικείο φύλο, την κόρη, τη σύζυγο
ή τη γυναίκα, το παιδί, τον άστεγο, τον
μετανάστη και γενικότερα τον διαφορετικό
(από τι;) τότε οι περιορισμοί του πολιτισμού
και των νόμων του είναι και εξωτερικοί.
Βιασμοί, εγκλήματα, βιαιότητες, χτυπήματα,
προσβολές, βανδαλισμοί, αλλά πάνω απ΄όλα
σιωπή και συγκάλυψη όπως πρόσφατα
διαπιστώσαμε στο έγκλημα του νησιού
της Αφροδίτης που με την ελαφρύτητα των
προεόρτιων καλύφθηκε μέχρι να φτάσουμε
στα μεθεόρτια για να ξαναζήσουμε άλλο
ένα παράλογο έγκλημα. Ομόνεκρες και
σιωπηλές, πίσω από τις πόρτες μας και
τις βιωμένες μας σιωπές, το φως που
σβήνει και καίει. Χέρια που οπλίζονται
από νόμους, κανόνες και πρότυπα που δεν
είναι κάπου γραμμένα αλλά απλά μεταφέρονται
και μετεγγράφονται στην έννοια της
τιμής και της ντροπής σε μια κοινωνία
που δεν ξέρει τελικά τι σημαίνει ελευθερία
παρά μόνο ελευθερία επιλογής για το από
πού και πώς θα σε βρεί. Σε άλλες χώρες η
βία κατά των γυναικών τις οδηγεί σε
διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, εμάς στα
πρωινάδικα και στον κανιβαλισμό τους.
Θλίψη και προσωπική οργή γιατί κι αν
κλάψω....ποιός θ΄ακούσει; Κι αν ακούσει
τι θα γίνει; Καμία λιγότερη από μας -κάθε
μέρα και μια περισσότερη από μας....Εκεί
που ο τόπος είναι μοναξιά και ο χρόνος
τιμωρία....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου