Τον προστάτη της άγιο Αυξέντιο εκ Βελλάς εόρτασε με αγρυπνία η Σχολή Βελλάς

Τον προστάτη της και πολιούχο της νεομάρτυρα άγιο Αυξέντιο εκ Βελλάς (γεννήθηκε το 1690 στην περιοχή)  εόρτασε με αγρυπνία, το βράδυ της Πέμπτης 24 Ιανουαρίου προς την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2019, η Σχολή Βελλάς. Στο μοναστήρι της Βελλάς συγκεντρώθηκαν φοιτητές, καθηγητές και πιστοί από τα Ιωάννινα και μέσα σ' ένα μυσταγωγικό περιβάλλον,  ιερουργούντος του ηγουμένου αρχιμανδρίτη π. Χρυσοστόμου και ψάλλοντος του μελωδικού χορού της Σχολής, όλοι αισθάνθηκαν ότι ο άγιος Αυξέντιος κατακλυζόταν από την αγάπη προς το Χριστό. Γι' αυτό παραδόθηκε στα χέρια Του και στην παρουσία Του. Και αυτή την παράδοση της καρδιάς του στο Χριστό την επισφράγισε με το μαρτύριό του (αποκεφαλίσθηκε στην Κωνσταντινούπολη το έτος 1720, ενώ η τίμια κάρα του σώζεται στη Μονή Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους).

 Αγωνίστηκε και βίωσε με τη χάρη του Θεού την αληθινή μετάνοια και άφησε στους χριστιανούς όλων των εποχών ως παρακαταθήκη το πρόσταγμα μιας ζωής καθαρής, σύμφωνης με το θέλημα του Θεού. Στη διάρκεια του εσπερινού τελέστηκε και αρτοκλασία υπέρ υγείας καθηγητών, φοιτητών και του υπόλοιπου προσωπικού της Σχολής και στο αρχονταρίκι της Μονής, μετά το τέλος της αγρυπνίας, προσφέρθηκε κέρασμα. Στην πνευματική αυτή πανδαισία κυριάρχησε η σκέψη ότι  αποδείχθηκε περίτρανα στην περίπτωση του αγίου Αυξεντίου, πως ο Θεός κανένα δεν θέλει να καταδικάσει. Και όσους μετανοούν τους συγχωρεί. Ο νεομάρτυρας, που στην Κωνσταντινούπολη επιδόθηκε σε τέρψεις και ηδονές, μέχρι του σημείου να κατηγορηθεί ότι αρνήθηκε το Χριστό και έγινε Μουσουλμάνος, με δάκρυα εξομολογήθηκε σε πνευματικό τον πόθο του να οδηγηθεί στο μαρτύριο. Με θάρρος ομολόγησε «εγώ Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θέλω να πεθάνω», άντεξε τα φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος του έκοψαν το κεφάλι. Και διαχρονικά με το παράδειγμά του μας λέει: Άνθρωπε, που σε συνθλίβει το βάρος της αμαρτίας, επέστρεψε με τη μετάνοια στον Κύριο και πάψε να πελαγοδρομείς. Γύρισε πάλι στον ύψιστο Θεό με τη μετάνοια και φύγε μακριά από κάθε ανάρμοστη και βλαβερή και σιχαμερή πράξη. Ως πατέρας στοργικός, όταν συναισθανόμαστε την πτώση μας και αποφασίσουμε να αλλάξουμε, σβήνει τα ψυχικά χρέη μας, όποια και αν είναι αυτά, όσα και αν είναι αυτά. Και όλα τα καλά μας έργα τα επιβραβεύει. Αυτό κάνει ο Θεός. Ανέχεται και αμείβει. Ακόμη ο νεομάρτυρας Αυξέντιος μας διδάσκει ότι χρειάζεται να πιέζουμε τον εαυτό μας, για να αποδοκιμάζει τα ελαττώματά μας, για να μη συλλογίζεται τα μάταια, αλλά όσα είναι αμόλυντα και αγνά.

http://katoci.blogspot.com