O φίλος μου από τον Καναδά και η κοινωνία-όνειρο

Η σημερινή βόλτα για μπύρα με τον Καναδό παλιόφιλο με τρόμαξε. Όχι γιατί κάτι του συνέβη, αλλά για αυτά που μου είπε και δεν είναι ο πρώτος. Μετά τα νέα μας, ήρθαν οι ερωτήσεις και οι αφηγήσεις για τη ζωή στον Καναδά και εκεί τρόμαξα με αυτό που ζω στην Ελλάδα και το έχω συνηθίσει ως νορμάλ.

Ξεκίνησε σχετικά με την υγεία καθώς ο πατέρας του χειρουργείται. Χωρίς φακελάκι ούτε ιδιωτική κλινική ο φίλος μου στον Καναδά χειρουργεί τον πατέρα του σε δημόσιο νοσοκομείο. Η αναφορά στις παροχές ατελείωτη. Και όλα δωρεάν. Καμία επιβάρυνση. Τότε του απάντησα εγώ για την επερχόμενη γέννα της γυναίκας μου. Θα πληρώσω 1.200 σε ιδιωτική κλινική και 2.300 τον γιατρό που θα την ξεγεννήσει. "Γιατί;" με ρώτησε "Δεν πληρώνεις εισφορές; Δημόσιο νοσοκομείο;". Εγώ απάντησα "Πληρώνω για 1300/μήνα, 6500/χρόνο, ασφάλεια (με εργοδοτικές εισφορές) αλλά φοβάμαι να πάω σε δημόσιο που σε βάζουν να πληρώνεις τις γάζες, φοβάμαι να πάω το παιδί μου κάπου που η υγιεινή αμφισβητείται από τους ίδιους τους γιατρούς".

Όμως ο τρόμος μου δεν ήρθε από την υγεία, το πιο σημαντικό θα μου πεις.

Ο τρόμος μου ήρθε από αυτά που έχουν οι άλλοι ως φυσιολογικά εκεί στον κρύο Καναδά. Συντάξεις που εγώ αμφιβάλλω αν θα πάρω, καθώς το ΙΚΑ χρεοκόπησε από το haircut των ομολόγων και μου λένε στα 70 μου (αν ζω) ότι θα μου δώσουν 200 ευρώ τον μήνα. Πώς θα ζήσω τότε; Γιατί πληρώνω ΙΚΑ που δεν θα εισπράξω ποτέ; Ένιωσα σαν δούλος σε ρωμαϊκή γαλέρα που μετά θα τον πετάξουν στη θάλασσα.

Μου έλεγε ότι θέλει να ανοίξει μαγαζί και ότι δεν ήξερε τι. Τον ρώτησα πού θα βρει τα λεφτά για τέτοια επένδυση και μου 'πε τον μισθό του και ότι είχε αποταμιεύσει τρία χρόνια (υπάλληλος σε πολυκατάστημα τύπου Κοτσώβολος). Τρία χρόνια; Όταν του είπα τον μισθό μου για καθημερινό 11ωρο γέλασε. Και όταν του είπα τι αποταμιεύσεις έχω στα 35 μου (500 ευρώ) και τι φόρους πληρώνω, με κοίταξε έκπληκτος. Δεν μπορούσε να το διανοηθεί για ένα άτομο με δυο μεταπτυχιακά.

Τέλος, μου είπε γιατί δεν κάνω κάτι δικό μου ένα εστιατόριο, ένα μπαρ, μια δικιά μου επιχείρηση στο κέντρο. Του είπα "Είσαι τρελός; Στην Ελλάδα; Θα βάλω ενέχυρα ό,τι μου έχει αφήσει η μάνα μου για να ανοίξω ένα μαγαζί χωρίς γνωριμίες στον δήμο, στην αστυνομία, στην πυροσβεστική, στο υγειονομικό, και την εφορία, ποιος είμαι εγώ;". Και αυτός μου απάντησε ότι φοβάμαι, και ότι αν δουλέψεις πολύ τότε θα κερδίσεις. Και εγώ του απάντησα ότι δεν ξέρω ποιος από όλους παραπάνω θα με κλείσει μόλις δει ότι το μαγαζί μου δουλεύει και πάει καλά.

Τρόμαξα. Δούλος σε φεουδαρχία οικογενειών που μας δίνουν ψίχουλα να ζούμε και μας έχουν υποδουλώσει τη σκέψη. Κανένας μας δεν έχει ούτε θα έχει την πολυτέλεια αποταμίευσης ενός καλού μισθού, ούτε θα κάνει ένα μαγαζί από το μηδέν και θα πετύχει. Βαλκανικό μοντέλο στο μεγαλείο του, κοτζαμπάσηδες και δουλοπάροικοι που όταν γεράσουν χέστηκαν, ας ζήσουν με 200 ευρώ τον μήνα και ας ψάχνουν στα σκουπίδια σαν τις γιαγιάδες στην Πανόρμου έξω από τα Mc Donald's.

www.protagon.gr