Ελλάδα είναι η χώρα που επί 4
χρόνια όλα πηγαίνουν ρολόι, οι κυβερνήσεις έχουν κάνει το καθήκον τους αλλά
λίγο πριν τις εκλογές, κινδυνεύουμε με χρεοκοπία!
Η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι
έχει ελπίδες να εκλέξει Πρόεδρο από την παρούσα Βουλή και συναρτά το εθνικό
συμφέρον με την πολιτική επιβίωση του προσωπικού που ευθύνεται για την κατάσταση
της χώρας ! Με επιχειρήματα που νομίζαμε ότι είχαν εκλείψει από το λεξιλόγιο της
πολιτικής. Πολλά νομίζαμε ότι δεν θα ξανακούσουμε, μετά από τόσα success story
αλλά η κυβέρνηση ομολογεί ότι με τα δημοσιονομικά μας στοιχεία, σε χειρότερο
επίπεδο από το 2010, είμαστε ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία. Και μάλιστα, για την
κατάσταση αυτή δεν φταίει η κυβέρνηση που εφάρμοσε με μανία τις εντολές των
δανειστών, αλλά η αντιπολίτευση που δεν έχει την «υπευθυνότητα» να συναινεί στα
σχέδιά τους!
Τα σενάρια τρόμου που επανήλθαν ως φάρσα από το 2012 και η
αστεία, πια, μιντιακή επίθεση με επιχειρηματολογία και αισθητική Άδωνι,
υπενθυμίζουν ότι η Κυβέρνηση προετοιμάζεται για τις εκλογές και ότι η
στρατηγική είναι μάταιη αφού, ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία, προσπαθούν να πείσουν
οι μόνοι που μπορούν να μας σώσουν είναι και πάλι αυτοί που μας οδήγησαν
εδώ...
Δημοσκοπήσεις κόντρα στη ροή των
εξελίξεων...
Oι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα είναι σαν τις τιμές της
βενζίνης που ανεβαίνουν μόλις αυξηθεί η διεθνής τιμή του πετρελαίου και πέφτουν
με μεγάλη καθυστέρηση όταν η διεθνής τιμή κατρακυλά. Κάπως έτσι στην Ελλλαδα του
2014 - μαζί με τα καύσιμα που «αντιστέκονται» στην πτώση των διεθνών τιμών του
πετρελαίου - οι δημοσκοπήσεις «αντιστέκονται» στην κοινή λογική και δεν
ακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις, παρότι δεν αμφισβητούν το ξεκάθαρο
προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Και πέρα από την κοινή λογική, υπάρχει και η
πολιτική λογική που υπαγορεύει ότι μια κυβέρνηση που έχει περάσει στην άλλη
πλευρά του λόφου, μπροστά της έχει μόνο κατηφόρα και δεν μπορεί να αντιστρέψει
την εικόνα, όταν όλα τα πολιτικά δεδομένα είναι εις βάρος της. Το παιχνίδι του
«φόβου» και των υποδείξεων, έχει ξεθωριάσει ήδη από τη νύχτα των εκλογών του
Ιουνίου 2012 και, κυρίως, από την αμείλικτη πραγματικότητα που βίωσαν οι
πολίτες. Θα είναι πολύ λιγότερο αποτελεσματικό σε σχέση με τις τελευταίες
εκλογές αλλά δεν έμειναν πολλές επιλογές την ώρα που το κοινό «γιουχάρει» τον
Πρωθυπουργό και τα στελέχη των δύο παλαιών κομμάτων σε κάθε δημόσια εμφανίσή
τους.
Την ώρα που οι κυβερνώντες μεταφράζουν την μανία τους για εξουσία
σε «εθνική ανάγκη» κόντρα στην ξεκάθαρη τάση της κοινωνίας, οι πολίτες ίσως να
μην έχουν γοητευτεί απόλυτα από το ΣΥΡΙΖΑ (και δεν θα υπήρχε περίπτωση με αυτή
την επικοινωνιακή καταιγίδα) αλλά φέρονται αποφασισμένοι, ή έχουν αποδεχτεί ότι
είναι η μόνη αξιόπιστη εναλλακτική λύση καθώς έχει καταρρεύσει κάθε ίχνος
αξιοπιστίας και σοβαρότητας των «παλαιών κομμάτων», που επιχειρούν να
συσκοτίσουν την πολιτική πραγματικότητα με σενάρια τρόμου και στα οποία είχε
τυφλή εμπιστοσύνη ο Έλληνας για 40 χρόνια.
Αδίστακτοι που
επενδύουν στην καταστροφή;
Αν κάποιος πρέπει να αναγνωρίσει κάτι σε
αυτή την κυβέρνηση και τα μέλη της είναι ότι διαθέτουν απίστευτη θέληση και
αποφασιστικότητα για την εξουσία, μοναδική μανία και κανένα ηθικό φραγμό.
Σύμφωνα με την άποψη του κύκλου τους αυτό τους κάνει ικανούς και
«αποτελεσματικούς». Σύμφωνα με την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, αυτό τους
κάνει επικίνδυνους γιατί η γραμμή μεταξύ του αποφασιστικού και του αδίστακτου,
είναι πολύ λεπτή...
Άλλωστε, ένα πολιτικό σύστημα που διαγκωνίζεται για
να αναδειχθεί το «τζάκι» που είχε την πιο υπεύθυνη στάση στην κρίση, έχει το
σύνδρομο άρνησης της πραγματικότητας (ή άγνοιας γι' αυτήν) όταν δεν
αντιλαμβάνεται ότι η σημερινή κατάσταση είναι επακόλουθο μιας αλληλουχίας
καταστροφικών επιλογών, των δυνάμεων που κυβερνούν μέχρι σήμερα ! Και οι οποίες
ομολογούν ότι εύχονται και εργάζονται ώστε η αν η επόμενη κυβέρνηση είναι
αριστερή, να αποβεί καταστροφική...
Μπορεί όμως κάποιος να δικαιολογήσει
το Σαμαρά για την εμμονή του με την εξουσία και την κατάθλιψη που φαίνεται να
προκαλεί η πορεία της κυβέρνησης στην πτώση της, που δεν μπόρεσε να ανατρέψει.
Αν κάποιος σκεφτεί πόσο βαρύ προσωπικό κόστος έχει η απώλεια ακόμη και ενός
ασήμαντου αξιώματος για κάθε άνθρωπο, μπορεί να αντιληφθεί πόσο σκληρό προσωπικό
κόστος μπορεί να έχει κάποιος που θα χάσει τον πρωθυπουργικό θώκο, ένας από μια
γενιά «γαλαζοαίματων» που ανατράφηκαν ακριβώς με αυτό το στόχο. Όμως και η χώρα
θα πρέπει να αναλογιστεί για την τύχη της, καθώς στην πιο κρίσιμη
μεταπολιτευτική συγκυρία είχε την ατυχία να κυβερνηθεί από αυτές τις
προσωπικότητες...
Γιάννης Σιδηρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου