Νέος ηλικιωμένος επαναστατεί, εναντίον ηλικιωμένων νέων

Κατεβαίνοντας την Ποσειδώνος προς Γλυφάδα, σχεδόν πάντα, υπάρχει ένα άθλιο και κακόγουστο πανό στο ύψος της Καλαμακίου, απέναντι στην παραλία του Αλίμου. Το βάζουν εκεί γιατί φαίνεται από παντού. Σκέφτηκα πολλές φορές να κάνω δεξιά το αυτοκίνητο και να το κατεβάσω. Δεν το κάνω, όμως, γιατί δεν έχω αρμοδιότητα. Και γι' αυτό είναι πολύ πιθανόν να εμφανιστεί κάποιος «εξεγερμένος» να μου ζητήσει τα ρέστα. Αν ήμουν όμως, Δήμαρχος, θα το έκανα. Αν ήμουν ο υπεύθυνος καθαριότητας του δήμου Αλίμου, θα είχα κάθε δικαιοδοσία να μην αφήσω στην πόλη μου κανέναν να παραβιάζει την αισθητική των δημοτών.

Σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε πόλη, αμφιβάλλω αν υπάρχει κάποιος δήμαρχος που να αισθάνεται την ανάγκη να κατεβάζει τα αυθαίρετα πανό. Γι' αυτό και η κίνηση του Μπουτάρη αποτελεί δείγμα «επανάστασης» απέναντι στην αλαζονεία των «διαμαρτυρόμενων νέων», που επικαλούνται τη «νεότητά» τους για να στηρίξουν τις θέσεις τους.

Είναι φανερό ότι η σύγχυση των εννοιών μπερδεύει τα πράγματα. Ποιος είναι πιο νέος; Τα παιδιά με το πανό ή ο Μπουτάρης; Είναι δηλαδή νεότητα να επαναλαμβάνεις συνήθειες δεκαετιών, με τα ίδια ακριβώς συνθήματα, τις ίδιες ατάκες και τα ίδια σύμβολα επαναστατικής «έμπνευσης»; Είναι νεότητα να επικαλείσαι την ηλικία σου για να αποδείξεις ότι είσαι πάντα ο αδικημένος;

Στην περίπτωσή  μας, ο Μπουτάρης αμφισβητεί, εξεγείρεται, αντιδρά σ' αυτό που ο φόβος και ο συντηρητισμός των άλλων δεν επιτρέπει. Αν η νεότητα είναι η γενναιότητα, η πρωτοτυπία και η αντίσταση στο κατεστημένο, τότε ο Μπουτάρης είναι νέος και οι φοιτητές γέροι. Γιατί επαναλαμβάνουν κάτι που για δεκαετίες, το μόνο που κάνει είναι να πολλαπλασιάζει τις ατελέσφορες ασκήσεις επαναστατικότητας. Και κατά συνέπεια, να δημιουργούν παντού την παραπλανητική αίσθηση ότι η διεκδίκηση εξαντλείται σε συνθήματα και εικόνες.

Είναι φανερό ότι όλοι αυτοί, όπως και οι οπαδοί των ομάδων και τα μαζικά ακροατήρια των πολιτικών γερνάνε νωρίς και βαλτώνουν στον εθισμό της μαζικής υιοθέτησης συμβόλων, συνθημάτων και ιδεών. Αντίθετα, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μέχρι να πεθάνουν τους τρώει μέσα τους το σαράκι της ανανέωσης. Στο σώμα, στο πνεύμα, στην ψυχή. Γυμνάζονται, αμφισβητούν, επιδιώκουν το διαφορετικό και δεν αφήνονται στη δύναμη της συνήθειας. Επαναστατούν στο κακόγουστο και δεν σκέφτονται όπως οι άλλοι. Ε, αυτοί είναι για πάντα νέοι.

Αν με ρωτήσετε, τώρα, για τον Μπουτάρη δεν ξέρω να σας πω αν είναι καλός δήμαρχος. Δεν ζω στη Θεσσαλονίκη και δεν μπορώ να καταλάβω κατά πόσο άλλαξε η ζωή στην πόλη του. Είναι, όμως, ο τύπος που φαίνεται να μην φοβάται το διαφορετικό. Είναι δημόσιο πρόσωπο και εμπνέει. Κι αυτό είναι το μεγάλο κέρδος για όλες τις κοινωνίες. Να εμφανίζονται από παντού δημόσια πρόσωπα να εμπνέουν με τη διαφορετικότητά τους. Δεν αρκεί βέβαια, αυτό για τον σεβασμό της νεότητας ούτε και για την κοινωνική της καταξίωση. Χρειάζεται ανάλογη παιδεία στα γερασμένα σχολεία και ανανέωση στο πολιτικό και πνευματικό μας προσωπικό. Είναι όμως ένα δείγμα αντίστασης απέναντι στη γενιά των εικοσάρηδων «γερόντων», που πρόθυμα παραδίνονται στη συνήθεια, στην επανάληψη και στον μαρασμό.

Δείτε το video

www.protagon.com