Με άρθρο της στην Εφημερίδα των
Συντακτών, η Θεοδώρα Τζάκρη απαντά σε σχέση με τους λόγους που την οδήγησαν στο
να αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου. Παραθέτουμε
εκτενή αποσπάσματα, όλη η συνέντευξη εδώ.
Η πολιτική μου απόφαση να υπερψηφίσω
την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι να αποδοκιμάσω στο
υψηλότερο πολιτικό επίπεδο την κυβέρνηση, είχε αφ' ενός αναμενόμενο αποτέλεσμα
τη διαγραφή μου από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, έναν προοδευτικό πολιτικό χώρο που
υπηρέτησα από θέσεις ευθύνης με συνέπεια για πάνω από μία δεκαετία, και αφ'
ετέρου πυροδότησε μία έκρηξη σχολίων και αναλύσεως. Αναρωτήθηκε όμως κανείς,
ποια κυβέρνηση καταψήφισα;
Όλες οι αναλύσεις που διάβασα έως σήμερα
παρέβλεψαν τον πιο ουσιώδη και βασικό πυρήνα της πολιτικής ζωής, την ίδια την
πολιτική. Και αρνούμαι να πιστέψω οτι οι Έλληνες πολίτες ψήφισαν ποδοσφαιρική
ομάδα και όχι πολιτικές ιδέες. Διότι εάν όντως οι πολίτες ψηφίζουν ιδέες, τότε
όλοι οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να έχουν ακολουθήσει τον ίδιο
δρόμο το βράδυ της Κυριακής...
Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και όχι
οι φίλοι της Θεοδώρας ή του Βαγγέλη, ψήφισαν πριν 18 μήνες ένα άλλο πολιτικό
πρόγραμμα, εντελώς διαφορετικό από αυτό που εφαρμόζεται. Κι εάν όσοι κάνουμε
κριτική και ζητούμε έναν άλλο πολιτικό δρόμο αιθεροβατούμε, σύμφωνα με την
κυβέρνηση, αυτοί που επικαλέστηκαν αυτό τον δρόμο προεκλογικά και ακολούθησαν
άλλο μετεκλογικά, εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό.
Αντί της
συλλογικής διαβούλευσης και της αλλαγής πορείας, το ΠΑΣΟΚ, με ευθύνη της ηγεσίας
του, δεν άσκησε ποτέ εντός της κυβέρνησης το κυριαρχικό του δικαίωμα να
συν-καθορίσει την πολιτική ατζέντα και να φανεί συνεπές προς την κεντρο-αριστερή
του ιδεολογία και προς το προεκλογικό του πρόγραμμα. Αρνούμαι να δεχτώ οτι η
χώρα χορεύει τον χορό του Ζαλόγγου με πολιτικές δήθεν διαπραγμάτευσης και δήθεν
όχι νέων μέτρων. Αρνούμαι να συμμετέχω στην περαιτέρω συρρίκνωση της πάλαι ποτέ
μεγάλης δημοκρατικής παράταξης που έχει μετατραπεί σε θύμα των προσωπικών
στρατηγικών των φίλων και συμβούλων του πρωθυπουργού, κυλώντας όλο και πιο βαθιά
σε αντιδραστικές πολιτικές.
Προσωπικά, ποτέ δεν φώναξα
"απεταξάμην" στο πολιτικό μου παρελθόν και στις πολιτικές μου ιδέες. Και θεωρώ
πως, παρά τα τεράστια λάθη και τις μεγάλες κοινωνικές αδικίες, δεν υπήρχε
εύκολος δρόμος να αλλάξεις το 2010 μία οικονομία που βρισκόταν σε ύφεση ενώ
ξόδευε 36δις περισσότερα απ' όσα εισέπραττε, με ένα δυσθεώρητο εμπορικό έλλειμμα
και επι της ουσίας, σε ξένο νόμισμα....
Σε κάθε περίπτωση δεν
έχω ακούσει έως σήμερα ακόμη και από τους πιο καλοπροαίρετους αριστερούς μία
εναλλακτική πρόταση για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, εκτός από αυτή την
λιτότητας, που να μην έχει βασική παραδοχή την έξοδο από το ευρώ ή την έξωθεν
καλή προαίρεση που άλλωστε δεν υπάρχει. Σε καμία περίπτωση η χώρα δεν θα
μπορούσε να τιθασεύσει το πρωτογενές έλλειμμα μέσα σε τρία ή τέσσετα χρόνια με
άλα μέσα εκτός από τη λιτότητα. Πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε οτι τα λάθη σε αυτή
την πορεία ήταν πράγματι μεγάλα και έχουν να κάνουν κυρίως με την άδικη κατανομή
των βαρών... Η Ελλάδα όμως σήμερα είναι μία εντελώς διαφορετική
χώρα...
Η δική μου στάση την Κυριακή το βράδυ ήταν μία καθαρά
πολιτική στάση. Διάλεξα αυτή την ύψιστη πολιτική στιγμή για να το πράξω, διότι
θα ήταν εντελώς ασυνεπές από μέρους μου να ανανεώσω την εμπιστοσύνη μου σε μία
κυβέρνηση τα νομοσχέδια της οποίας θα καταψηφίσω αμέσως μετά. Και βέβαια το
βασικό πολιτικό πρόβλημα δεν ήταν ποτέ οι επιμέρους αλλαγές σε κάποιους φόρους.
Το ζητούμενο ήταν η αλλαγή πορείας συνολικά. Η απο-ηθικοποίηση της πολιτικής που
προτάσσει ως στρατηγική διακυβέρνησης η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί ύψιστο εχθρό
για τη δημοκρατία μας, διαλύει τη σχέση εμπιστοσύνης των πολιτών με τους θεσμούς
και οδηγεί απευθείας στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής.
Αυτή η κυβέρνηση
ούτε μπορεί, ούτε θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό από το να εξαπατά
επικοινωνιακά τον ελληνικό λαό. Γι' αυτό θεωρώ πως ακολουθεί πλέον την πολιτική
της καμένης γης. Αδύναμη και ανίκανη και χωρίς κανένα κύρος απ' όσα έχει πράξει
στο παρελθόν να διαπραγματευτεί οτιδήποτε, στην πραγματικότητα σέρνει τη χώρα σε
παρατεταμένη προεκλογική περίοδο με καταστροφικές συνέπειες. Η κρατική μηχανή
θα σβήσει την πιο κρίσιμη στιγμή, τα ληξιπρόθεσμα χρέη του Δημοσίου θα
εκτιναχθούν για να μείνουν μετρητά για τις άμεσες ανάγκες της πληρωμής μισθών
και συντάξεων, οι σουρεαλιστικοί φόροι στην ακίνητη περιουσία, δεν θα
εισπραχθούν ποτέ. Η ελάχιστη ρευστότητα των τραπεζών θα γίνει ομόλογα του
ελληνικού Δημοσίου και το ευρύτερο οικονομικό κλίμα θα πληγεί από παρατεταμένη
αβεβαιότητα. Ο κ. Σαμαράς θα παραδώσει τον Μάιο σε μία αριστερή κυβέρνηση τα
κλειδιά μία καμένης χώρας με στρογγυλεμένα νούμερα. Για άλλη μία φορά, όπως
έπραξε και το 1993, ο κ. Σαμαράς θα έχει πάρει μία απόφαση που θα αφορά
μόνο τον εαυτό του και την υστεροφημία του και καθόλου την πατρίδα
του.
Γι' αυτό θεώρησα ευθύνη μου να μη συμπράξω σε ένα τέτοιο
σχέδιο. Η Ελλάδα σήμερα μπορεί πολύ περισσότερα και πρέπει να τα διεκδικήσει.
Δεν έχει παρά να τολμήσει.
Σχεδόν μία εβδομάδα μετά τη διαγραφή της
από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ και έχοντας διαβάσει πλείστες αναλύσεις με βασικό άξονα "Η
Τζάκρη με τα Louboutain, καταψήφισε, τώρα το θυμήθηκε, όλα τα ψήφιζε από το
2010, δεν θα μας λείψει, καλό δρόμο προς τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει", έδωσε τη δική της
αξιοπρεπέσταση και εφ'όλης της ύλης απάντηση.
Με το άρθρο της λοιπόν θέτει τη
σωστή βάση συζήτησης που δεν είναι άλλη από την πολιτική. Τα κοινοβουλευτικά
μαντριά, η αδιανόητη σκέψη της διαφοροποίησης και της ψήφου κατά συνείδηση, το
ακόμη πιο αδιανόητο κάποιος να αλλάξει γνώμη, να εξαντλήσει τα όριά του και να
πει "φτάνει πια", είναι όλα ενταγμένα στην ποδοσφαιρική προσέγγιση της πολιτικής
ζωής που προτάσσει το "όσο έχουμε αυτόν προπονητή θα κάνουμε ό,τι λέει" σε
επίπεδο παιχτών και σε επίπεδο οπαδών το "ομάδα θα αλλάξουμε μόνο
νεκροί".
Δυστυχώς για ορισμένους η αθέτηση των προεκλογικών δεσμεύσεων,
η διεκδίκηση ενός διαφορετικού δρόμου, η κριτική στην ιδεολογική συμπόρευση ενός
τέως κεντροαριστερού κόμματος με ένα λαϊκοδεξιό κόμμα στα όρια της ακροδεξιάς
όπως είναι η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, είναι λαϊκισμός.
Κάποιοι θα διαβάσουν
το άρθρο αυτό και το μόνο που θα σκεφτούν είναι οτι η Τζάκρη κλείνει το μάτι
στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί έτσι έχουν μάθει να σκέφτονται και να απαξιώνουν απόψεις και
ανθρώπους. Παρ' όλα αυτά η Θεοδώρα Τζάκρη πετυχε κατά την άποψή μου να
περιγράψει με εντυπωσιακό τρόπο, όχι τις δικές της σκέψεις μόνο, αλλά σκέψεις
μία μεγάλης μετριοπαθούς μερίδας τέως ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου