Η κουλτούρα της φτώχειας.

Από τους εργαζόμενους ζητούνται δάκρυα και αίμα, αυτή τη φορά, όχι για να μπουν στον εικονικό παράδεισο που τους υπόσχονταν τις περασμένες δεκαετίες της «αέναης ανάπτυξης» και του «Τέλους της Ιστορίας», αλλά για να βγουν από την κόλαση που η οικονομία βουντού των περασμένων δεκαετιών δημιούργησε. 

Στον «Γατόπαρδο» του Λαμπεντούζα, ο ανιψιός λέει στον θείο του, Σικελό βαρόνο, για να τον πείσει να συνταχθεί με τη νέα τάξη πραγμάτων: «Για να μην αλλάξει τίποτε, χρειάζεται να αλλάξουν όλα». Η φράση αυτή μου θυμίζει τον χορό των «mea culpa», στον οποίο επιδίδονται εσχάτως οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί και οικονομολόγοι της Ευρώπης.

Τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει, σύμφωνα με τους επιφανείς ηγέτες μας; Η ασυδοσία των τραπεζιτών και η ασυλία των τραπεζών.Στα διάφορα φόρα, συναντήσεις κορυφής, συνεντεύξεις, συνέδρια και λοιπές παρεμβάσεις τους, πρωθυπουργοί, υπουργοί Οικονομικών, καθηγητές πανεπιστημίων (από την παρέα απουσιάζουν, όπως είναι φυσικό, οι τραπεζίτες) έχουν αρχίσει να ασκούν κριτική στον χρηματοπιστωτικό μηχανισμό, στον κερδοσκοπικό δηλαδή καπιταλισμό, που οδήγησε στη «μητέρα όλων των κρίσεων».

Τι πρέπει να μείνει ίδιο; Η ουσία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού. Δηλαδή η ιδιωτικοποίηση του κοινωνικού κράτους, των δημόσιων αγαθών και του δημόσιου πλούτου, η κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η συμπίεση μισθών και συντάξεων στα όρια της φυσικής επιβίωσης, η γενικευμένη καθιέρωση της επισφαλούς εργασίας.

Αν δεν με απατά η μνήμη μου, μέσα στα τόσα «mea culpa» δεν υπήρξε ούτε ένα που να αφορά τις συνθήκες εργασίας. Το αντίθετο. Η περαιτέρω απορρύθμιση αποτελεί τον βασικό άξονα εξόδου από την κρίση και ο μισθός παραμένει ο μεγάλος εχθρός του συστήματος. Ακόμη και όταν εκστομίζονται ρητορικές κορόνες για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, το πολύ - πολύ αφορούν φορολογικές απαλλαγές και βοηθήματα ελεημοσύνης στους ανέργους και στους φτωχούς.Ταυτόχρονα, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και το δικαίωμα στην απεργία καταργούνται, οι κινητοποιήσεις ποινικοποιούνται. Για το καλό του έθνους.

Oι κριτικές του συστήματος στο σύστημα σταματούν στο κατώφλι των εργασιακών σχέσεων, των μισθών, των συνθηκών εργασίας και της επιβίωσης των εργαζομένων. Από τους οποίους ζητούνται δάκρυα και αίμα, αυτή τη φορά, όχι για να μπουν στον εικονικό παράδεισο που τους υπόσχονταν τις περασμένες δεκαετίες της «αέναης ανάπτυξης» και του «Τέλους της Ιστορίας», αλλά για να βγουν από την κόλαση που η οικονομία βουντού των περασμένων δεκαετιών δημιούργησε. 

Το εξήγησε με απόλυτο κυνισμό πριν λίγα χρόνια ο Διευθύνων Συμβουλος της ΦΙΑΤ Marchionne, όταν διαπραγματευόταν με τους συνδικαλιστές της Chrysler: Θα πρέπει να αποδεχθείτε μια κουλτούρα της φτώχειας και να εγκαταλείψετε την κουλτούρα των κεκτημένων δικαιωμάτων.

Του Βασίλη Μουλόπουλου 

 www.avgi.gr