Τη ζωή μου μηδενίζω.

Χθες, αποχαιρετήσαμε άλλον έναν εξαίρετο συνάδελφο που αναγκάστηκε να ξενιτευτεί για να βρει δουλειά. Αυτό δεν θα είχε τόση σημασία (θα'πρεπε να μπορούμε να οραματιστούμε τον εαυτό μας σε πολλές διαφορετικές εργασιακές θέσεις σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας), αν η κινητικότητα ήταν αμφίδρομη: αν δηλαδή βρισκόμασταν σε δημιουργική συνεργασία με όλον τον υπόλοιπο κόσμο, ανταλλάζοντας ιδέες, ικανότητες και προτάσεις για ένα βιώσιμο μέλλον.

Αλλά όχι.  Εδώ μιλάμε για σταθερή και μη αναστρέψιμη εξαγωγή μυαλών και προσωπικοτήτων του επιστημονικού χώρου από το ξεκίνημα της κρίσης -  εξαγωγή που μας αφήνει φτωχότερους σε ανθρώπινο δυναμικό, πιο αδύναμους να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και λιγότερο ικανούς να συμμετέχουμε στη διαδικασία εξυγίανσης της χώρας.

Ανάπτυξη: μια λέξη που έχει πάρει διαστάσεις σχεδόν ερωτικές.  Φλερτάρουμε μαζί της, μας ξεφεύγει, λαχταράμε για τη στιγμή που θα έρθει από την αλλοδαπή να μας λυτρώσει από τον αφανισμό, με τη μορφή χρήματος, θέσεων εργασίας, επιχειρηματικής δραστηριότητας και ότι βάλει ο νους του ανθρώπου, πάντα σε συσκευασία δώρου από κάποιους άλλους.

Σαν να λέμε, οι άλλοι θα κάνουν τη δουλειά, άλλοι θα δημιουργήσουν τις υποδομές, άλλοι θα σκεφτούν, θα ρισκάρουν, θα πειραματιστούν, για να μπορούμε εμείς οι απολυμένοι με το μπόνους των πελατειακών συναναστροφών να καταλάβουμε τη θέση που «δικαιούμαστε» στη ζωή, μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.

Εν τω μεταξύ, η Ευρώπη καλωσορίζει τα παιδιά που ουδέποτε σκέφτηκαν να ζητήσουν ρουσφέτι, διορισμό ή διευκόλυνση στη ζωή τους, παιδιά που εργάστηκαν σκληρά μέχρι την πέμπτη δεκαετία της ζωής τους στον ιδιωτικό τομέα, με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη των αξιολογήσεων.  Στην Ελλάδα, αυτά τα παιδιά τιμωρούνται παραδειγματικά.

Φεύγουν ένας-ένας, αλλά όχι από επιλογή.  Πρόκειται για καθαρή ανάγκη και καθαρή αξιοπρέπεια.  Έχουμε βαλτώσει, κυρίως εξαιτίας της νοοτροπίας.  Έχετε παρακολουθήσει  την προπαγάνδα που γίνεται στο όνομα της ανεργίας και της ανέχειας;

Μένουν κάτι ερασιτέχνες να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, εξασκώντας την τέχνη τους στου κασίδη το κεφάλι.  Και τη νύχτα, κατάκοποι και παθητικά επιθετικοί, με ψαλιδισμένα τα φτερά σχεδιάζουν να πάρουν εκδίκηση στην κάλπη.  Να σχεδιάζεις την επόμενη τετραετία για σένα και τους συνανθρώπους σου με βάση το μίσος και την εκδίκηση: υλικό για ανθρωπολογική μελέτη.

Συγνώμη που το λέω, αλλά οι περισσότεροι επαγγελματίες είναι απολυμένοι ή φυτοζωούν.  Πρόκειται για οικονομικά ασύμφορο πληθυσμό.  Αν φύσει και θέσει παρεκκλίνεις από τη νόρμα (επειδή ας πούμε βάζεις το μυαλό σου να δουλέψει αντί να περιμένεις το κράτος να σε σώσει), είσαι χαμένος από χέρι.

Κάποιοι άλλοι πάλι, έχουν μια συγκεκριμένη ιδέα για την ανάπτυξη.  Πάρτε ως παράδειγμα την πόλη στην οποία ζω - σου δίνει την εντύπωση ότι έχει κατακλυστεί από καφετζήδες.  Πέτρα που δεν κυλά, μετατρέπεται εν μία νυκτί σε καφέ.  Εναλλακτικά, καταλαμβάνεται για να στεγάσει δημόσια υπηρεσία με καφενέ στο ισόγειο.  Κάποια από αυτά τα κτήρια είναι χώροι πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά έλα μωρέ, κρίση έχουμε, τον πολιτισμό θα κοιτάμε;

Δεν το λέω για κακό, ο καφές μ'αρέσει.  Αν φτιάχναμε μια κάψουλα του χρόνου - παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές - θα έπρεπε οπωσδήποτε να συμπεριλάβουμε μέσα σφηνάκια εσπρέσο.  Καμιά φορά μόνο φοβάμαι μήπως το τέλος του κόσμου μας βρει πάνω σε καρέκλες σκηνοθέτη.

Νέα παιδιά, που είμαι σίγουρη ότι έχουν καταθέσει ένα γερό, οικογενειακό κομπόδεμα στο στήσιμο της επιχείρησης εστίασης με τη φιλοσοφία του «ότι φάμε , ότι πιούμε».  Μόνο παρόν, χωρίς μέλλον.  Αναρωτιέμαι αν αυτό είναι η ανάπτυξη κι εγώ το έχω πάρει στραβά.

Απαντώ σε κάτι απορίες που ακούω από τα κανάλια: ναι, υπάρχει ζωή στα 50, αν είσαι ευέλικτος, ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας και δουλευταράς.  Απλώς όχι στην Ελλάδα, που συνεχίζει να ευνοεί όσους γράφτηκαν ποτέ σε κλαδικές.

Κι όμως, εκεί λίγο πριν την τελική απόφαση της αναχώρησης, αυτοί οι άνθρωποι που τώρα μηδενίζουν τη ζωή τους για να ξεκινήσουν από την αρχή, έκαναν δεκάδες προσπάθειες να κρατηθούν στη χώρα.  Σεβόμενοι τους νόμους και τις αρχές, τους συναδέλφους τους και την κοινότητα.  Θυμηθείτε το αυτό, την επόμενη φορά που θα διαβάσουμε στα ΜΜΕ για κάποιο επίτευγμα εκτός έδρας από πατριώτη.

Η Ελλάδα τους έδωσε μια κλωτσιά και στον Καιάδα.  Ζήτω οι εργατοπατέρες που θα ζητήσουν αύριο την ψήφο μας!

Κατερίνα Χανιωτάκη

wwww.infognomonpolitics.blogspot.gr