Η «συναίνεση», όπως την οραματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ...οδηγεί στον Βασίλη Λεβέντη.

Όταν οι κυβερνήσεις ζορίζονται, καταφεύγουν στις εκκλήσεις για «συναίνεση», «εθνικούς διαλόγους» και τα παρόμοια. Κάπως έτσι αυτές οι έννοιες-αναμφίβολα σημαντικές σε χώρες με σοβαρές κυβερνήσεις και κόμματα αρχών- στην Ελλάδα έχουν δυσφημιστεί και οι πολίτες δεν τους δίνουν καμιά σημασία.

Ετσι, η αναμενόμενη για το Σάββατο σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών δεν θα οδηγήσει σε κανένα αποτέλεσμα, αν και θα έπρεπε: και τα δύο θέματα που  επικαλείται ο πρωθυπουργός, Ασφαλιστικό και Προσφυγικό, είναι τα σημαντικότερα αυτήν την περίοδο για τη χώρα. Όμως, η πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα είναι προσχηματική.

Για τρεις λόγους:

1.   Μια σοβαρή κυβέρνηση δεν ξεκινάει έτσι, από τηνκορυφή, ένα σοβαρό-υποτίθεται-διάλογο. Τι να απαντήσουν, για παράδειγμα, ο Πλακιωτάκης(αυτός είναι ο υπηρεσιακός πρόεδρος της ΝΔ), η Γεννηματά και ο Θεοδωράκης στον Τσίπρα για το Ασφαλιστικό, όταν έχουν μαύρα μεσάνυχτα για το τι θέλει να κάνει; Πού είναι ο αρμόδιος υπουργός με τις προτάσεις του να ενημερώσει αναλυτικά τα κόμματα, αυτά να έχουν το χρόνο να τις επεξεργαστούν και οι αρχηγοί τους να είναι σε θέση να απαντήσουν στον πρωθυπουργό, στην τελική σύσκεψη κορυφής;

2.    Η πρωτοβουλία Τσίπρα έχει υστεροβουλία. Δεν την ανέλαβε επειδή θέλει να πάρει ιδέες από τα άλλα κόμματα, ώστε να εφαρμόσει μια συναινετική πολιτική. Ο σημερινός πρωθυπουργός πόρρω απέχει από την κουλτούρα της συναίνεσης. Το απέδειξε σε όλη τη διάρκεια της θητείας του στην αντιπολίτευση. Αλλά και στους εφτά μήνες της πρώτης κυβερνητικής του θητείας, όταν συμπεριφερόταν με αλαζονεία στους πολιτικούς του αντιπάλους-για να μη θυμηθούμε τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούσε για τους κκ Σαμαρά και Βενιζέλο, των οποίων την πολιτική σήμερα αντιγράφει. Σήμερα ο κ. Τσίπρας βλέπει ότι μπορεί να επαναληφθεί το φαινόμενο του καλοκαιριού-έστω σε πολύ μικρότερη έκταση- κάποιοι βουλευτές της πλειοψηφίας να μην πειθαρχήσουν στις ψηφοφορίες της Βουλής και η κυβέρνησή του να βρεθεί στο κενό. Αναζητεί, λοιπόν, τρόπους να κρατηθεί.

3.   Η πρωτοβουλία του δεν είναι προϊόν αποκλειστικά δικής του έμπνευσης. Είναι αποτέλεσμα και της πίεσης των δανειστών, που θέλουν να περάσουν τα μέτρα με διευρυμένη πλειοψηφία. Αυτοί, τουλάχιστον, πάντα το ίδιο επιδίωκαν.

Ο κ. Τσίπρας απευθύνεται σε τέσσερα κόμματα: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Ενωση Κεντρώων. Η ΝΔ, με τη χαοτική κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό της, θα αποφύγει κάθε δέσμευση που θα διευκολύνει τον πρωθυπουργό. Το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι συζητούν μόνο για κυβέρνηση ευρείας αποδοχής με συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Αυτό, όμως δεν το θέλει ο κ. Τσίπρας, διότι τότε θα έχανε την αποκλειστική πρωτοβουλία των κινήσεων που έχει σήμερα.

Τι απομένει; Η στήριξη της κυβέρνησης από το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη. Αυτή είναι η επιδίωξη, αν η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή στην ψηφοφορία για το Ασφαλιστικό.

Αλλωστε, είναι η μόνη ρεαλιστική επιδίωξη αυτή τη στιγμή. Είναι και επιθυμητή από τους κκ Τσίπρα και Καμένο. Διότι όλες οι άλλες τούς αποδυναμώνουν, ειδικά τον κ. Καμμένο, ο οποίος θα χάσει το ρόλο του προνομιακού κυβερνητικού εταίρου. Η έκκληση Τσίπρα για συναίνεση έχει, λοιπόν, εμφανείς στόχους (βλέπε και εδώ). Αν χαθεί η Δεδηλωμένη στην ψηφοφορία για το Ασφαλιστικό(αναμένεται στα μέσα Δεκεμβρίου), μπορεί να κάνουμε Χριστούγεννα με κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου-Λεβέντη.

www.protagon.com