Συνέντευξη της Γεωργίας Τάτση στην Κατερίνα Σχισμένου.

Πίσω από τον Ήχο του Νερού, μια νέα σας νουβέλα από τις εκδόσεις Βακχικόν. Πώς φτάσατε σ΄αυτό το νέο σας πόνημα;

Έφτασα μέσω της ανάγνωσης. Είχα μόλις τελειώσει την ανάγνωση των βιβλίων: «Οικογενειακοί δεσμοί» της Κλαρίσε Λισπέκτορ,  «Άπαντα τα πεζά» του Μπρούνο Σουλτς και «Νυχτοδάσος» της Τζούνα Μπαρνς, τα οποία με τάραξαν και μου χάρισαν τις πρώτες φράσεις της νουβέλας μου: «Ήξερα τι της συνέβαινε. Ή μάλλον, όχι, δεν ήξερα. Δεν ήξερα απολύτως τίποτα. Αισθανόμουν. Όχι. Ούτε αισθανόμουν. Διαισθανόμουν…» Αυτές οι προτασούλες ήταν ο θεμέλιος λίθος της αφήγησης. Έγραφα ήδη για τη διαίσθηση ενός μικρού παιδιού κι ας μην ήξερα ακόμη τι έγραφα.

Αποτελεί κάποια συνέχεια από προηγούμενά σας έργα, έχει αυτοβιογραφικές προεκτάσεις;

 Όχι, θεματολογικά δεν αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων βιβλίων μου. Η ιστορία του νέου δεν έχει σχέση με την ιστορία των προηγούμενων. Κατά μία άλλη έννοια όμως, αποτελεί.  Και τούτο το βιβλίο αφορά το τραύμα, την απώλεια, το πένθος. Κι αν στο «Χορός στα ποτήρια» και τη «Γάμπαρη Αμβρακικού» το συλλογικό τραύμα αντανακλάται στο ατομικό καθώς η μεγάλη Ιστορία καθορίζει τη μικρή, εδώ το τραύμα αφορά αποκλειστικά τον πυρήνα της οικογένειας και μοιάζει ανεξάρτητο από τις κοινωνικές συνθήκες. Δεν έχει αυτοβιογραφικές αναφορές. Η ιστορία είναι επινοημένη εκτός από την ιστορία της θείας που μου την αφηγήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Προεκτάσεις, βεβαίως, έχει. Με την έννοια πως για να περιγράψω κάτι ανοίκειο, ξένο, πατάω σε κάτι οικείο, σε κάτι δικό μου.

Είναι σύγχρονο το θέμα του και κατά πόσο πιστεύετε στο σύγχρονο αναγνωστικό κοινό;

Η απώλεια, το πένθος, το τραύμα αφορούν τον άνθρωπο δια μέσω των αιώνων. Δεν είναι ποτέ παρωχημένα. Αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Δυστυχώς για μας, έτσι είναι η ανθρώπινη συνθήκη. Δεν ξέρω τι να απαντήσω για το σύγχρονο αναγνωστικό κοινό. Ούτε πιστεύω, ούτε δεν πιστεύω. Τα πράγματα έχουν τη δική τους λογική. Θα δείξει.

Ποιά είναι η Γεωργία Τάτση και πώς αισθάνεστε κάθε φορά που επιστρέφετε στην πατρίδα σας;

Εδώ έζησα μέχρι τα 13 μου χρόνια, οπότε κάθε φορά που επιστρέφω στην πατρίδα γίνομαι εκείνο το παιδί και η συγκίνηση είναι μεγάλη. Όσα έζησα εδώ -καλά και κακά- ξαναζωντανεύουν.

Έχετε κάποια μελλοντικά λογοτεχνικά σχέδια;

Α, έχω, έχω σχέδια. Θα ήθελα πολύ να προλάβω να γράψω δυο τρία βιβλία ακόμη.

Σας ευχόμαστε καλή επιτυχία...

Κατερίνα Σχισμένου