Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Τον θυμάμαι να χαμογελά και να με κοιτά πάντοτε με ένα βλέμμα βελούδινο, όπως αντιμετώπιζε όλες τις συνθήκες. Ένας άνθρωπος από βελούδο, μια ήρεμη δύναμη που με αγάπη πλησίαζε τον άνθρωπο, τον πάσχοντα άνθρωπο, τον ασθενή, με μια εσωτερική ευγένεια και αγάπη όπως ίσως γνώριζαν καλύτερα κάποιοι παλιάς κοπής Άνθρωποι, κάποιοι που κατάγονταν από ορεινά και δύσβατα χωριά της περιοχής μας. Η ήρεμη δύναμη των Ραδοβιζίων, η ευτυχής συγκυρία να είναι γιατρός των παππούδων μου, των γονιών μου, δικός μου, των παιδιών μου. Τέσσερις γενιές πέρασαν από χέρια του και πάντοτε τις αντιμετώπιζε με τον ίδιο ανθρωπιστικό και ευγενικό τρόπο. Είτε ήταν ο απλός χωρικός των ορεινών όγκων, είτε ο απλός γεωργός και κτηνοτρόφος που μπορεί να μην είχε τα χρήματα να τον πληρώσει είχε όμως τον ιδιαίτερο τρόπο να του το ανταποδώσει, ή ακόμη και αν είχε τον τρόπο, οι δεσμοί φιλίας και καταγωγής τον οδηγούσαν στο να μην τον δει σαν πελάτη αλλά σαν φίλο και συνάνθρωπο σαν μια εσωτερική υποχρέωση που δεν ξέρεις εάν πήγαζε από την ιδιαίτερη αγάπη στο μέγιστο αυτό επάγγελμα της ιατρικής ή στην δική του θητεία σε δύσκολους δρόμους σπουδών, μιας και το 1961 αποφοιτά αρχικά από την παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων και συνεχίζει το 1971 με δεύτερο πτυχίο από την Ιατρική Αθηνών. Εποχές ιδιαίτερα δύσκολες και καθοριστικές που έμεινε όμως πάντοτε στο ίδιο σημείο της αγάπης του προς τον άνθρωπο, την οικογένειά του, τα παιδιά του, τους ασθενείς του.
Δεν ξέρω αν υπάρχει καλύτερο μνημόσυνο μιας και συμπληρώνονται 40 μέρες από τον ξαφνικό του θάνατο από την αγάπη όλων μας που μας φρόντιζε και ρωτούσε κάθε απόγευμα προς βράδυ όταν μας έβρισκε στα τελευταία μας τρεχάματα, «τι κάνουν οι δικοί σου» , «τι κάνει ο γιός σου», «πώς είναι η αδερφή σου»… Άνθρωποι μιας ιδιαίτερης κοπής που χάνονται και γίνεται η «τοπογραφία μας» πιο φτωχή. Η ήρεμη δύναμη των Ραδοβιζίων που χάνεται μαζί του δίνοντας τη θέση της σε μια αγριότητα και βαρβαρότητα δυστυχώς… Από την άλλη υποστηρίζουμε και την δική μας μνήμη και ελπίζουμε να μη χαθεί στη λήθη των τόσο σκληρών καιρών που ισοπεδώνουν τη βελούδινη υφή και ήρεμη δύναμη κάποιων ανθρώπων που πρόσφεραν τόσο μεγάλο κοινωνικό και ποιοτικό έργο όχι μόνο με την εργασία τους αλλά μόνο και μόνο με τη δική τους παρουσία. Θα τους θυμόμαστε πάντοτε με αγάπη και θλίψη, γιατί ξέρουμε πως σήμερα ό,τι χαμηλόφωνο και βελούδινο αδυνατεί να επιβιώσει ή να ακουστεί. Ο Χρήστος Αθανασάκης μας το δίδαξε, μας το έδειξε, μας το μετέφερε, η ήρεμη δύναμη των Ραδοβιζίων…
Κατερίνα Σχισμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου