Περισσότεροι Έλληνες εξ Αμερικής που μας επισκέπτονται μπορεί να είναι τρίτης και τέταρτης γενιάς για αυτό και εμείς τους αποκαλούμε Αμερικάνους. Αλλά ας ξετυλίξουμε λίγο το κουβάρι της ιστορίας πώς φτάσαν οι πρόγονοί τους στο καζάντιο. Ο μεταναστευτικός πυρετός κορυφώνεται το 1900 -1920. Στην Ελλάδα της εσχατιάς εκεί που ο βαριόμοιρος αγρότης σε θλιβερή κατάσταση μια άβυσσο από αθλιοτητα, ξυπόλυτος, κουρελής, και ατροφικός ότι εβγαζε με πολύ κόπο από ένα κομμάτι γής το παίρναν οι αετονύχηδες οι τοκογλύφοι και οι φεουδαρχικοί. Οπότε καμιά χαραμάδα ελπίδας δεν υπήρχε η λύση ήταν τα ξένα
Ερήμωσαν τα χωριά, ξεράθηκαν τα αμπέλια ,μαράζωσαν τα δέντρα, ο μπιστικός δεν ακούγεται να παίζει την φλογέρα, αδελφές, μάνες και κοπαλιές κοιτάζουν με μαράζι το πέλαγος. Οι έλληνες με κομμένη την ανάσα σαλπάριζαν στις υπερπόντιες χώρες με τα βυζανιάρικα φτερά της ελπίδας. Άνθρωποι αγράμματοι γίναν βορά σε κάθε επιτήδειο. Το ταξίδι απαιτούσε πολλά χρήματα και οι παμπόνηροι πράκτορες τους δέσμευαν με τον αποπνικτικό ζυγό να ξεχρέωναν τα δάνεια για μια ζωή.
Όταν έφευγε το πλοίο από τον Πειραιά αρχίζουν και τα δύσκολα. Οι μετανάστες θεωρούνταν φορτίο σε κάτι πλοία πέντε χιλιάδων τόνων να ταξιδεύουν 1300 επιβάτες, ταξίδι 22 ημερών. Οι άδολοι μετανάστες πακετάρονταν κυριολεκτικά σε χώρους κάτω από το κατάστρωμα σε στενούς χώρους και αμπάρια, καλοθρεμμένες ψείρες κλωθογύριζαν στα λιγόσαρκα κορμιά τους προτού φτάσουν στην αποβίβαση και στό όνειρο. Στημένοι σε μεγάλη καραντίνα που έκανε μεγάλο υγειονομικό έλεγχο απο εκεί και πέρα τώρα φτάνοντας στην Νέα Υόρκη περνώντας το άγαλμα της Ελευθερίας αφού κατεβήκαν οι επιβάτες της πρώτης και δεύτερης θέσης φτάνουν στο περίφημο νησί Ελις εκεί ήταν ο τελικός έλεγχος όσοι πάσχουν από κάτι ξανά στο καράβι και επαναπατρισμό.
Προ ετών γνώρισα τον μπαρμπα Τζίμη Έλληνα της διασποράς. Αφού άφησε το χωριό του εκεί απο τα ψωμοτόπια της Μουργκάνας πήγε να βρει την τύχη του στον Νέο Κόσμο. Και αρχίζει και μου ξετυλίγει το κουβάρι της περιπέτειας του στην Αμερική. Άκου Γιωργη, τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα με την φλογερή ελπίδα για μια καλύτερη ζωή αγωνιζόμασταν να πάρουμε την πολυπόθητη άδεια, τον πρώτο καιρό πολλοί από εμάς εργαζόμασταν σε ορυχεία και σε άλλες βαριές δουλειές, άλλοι στις βιομηχανίες στις πόλεις της Νέας Αγγλίας. Πάντως σημαντικός παράγοντας ήταν και τα στιλβωτήρια των παπουτσιών. Και μην νομίζεις οι Έλληνες εργοδότες ήταν καλύτεροι, σατανικοί σου πήναν το αίμα. Για αμοιβή ένα κομμάτι ψωμί λίγες ελιές και ένα κοινόβιο για ύπνο.
Τι στα λέω τώρα πρέπει να χωρέσουν ώρες και σελίδες να σου μολογάω τα βάσανά μου. Στο πόλεμο το σαράντα ήρθα να πολεμήσω για τη πατρίδα. Αφού τελείωσε ο πόλεμος ξαναγύρισα πίσω εκεί γνώρισα διαφορετική αντιμετώπιση από τους ξένους. Ξαφνικά φύγαμε από τα υπόγεια, πήγαμε σε καλύτερες δουλειές και ήμασταν αξιοι σεβασμού, ο πόλεμος λειτούργησε ευεργετικά για εμάς τους Έλληνες, δεν ξέρω μπορεί και εκείνο του Τσώρτσιλ "οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες" να επηρέασε θετικά. Μέρα με την μέρα αρχίζαμε και περναγάμε καλά, πόστα γιατροί γερουσιαστές και παρά λίγο και πρόεδρο που η μάνα του καταγόταν από το Ζαγόρι.
Έτσι και γύρισα τώρα στα γεράματα να πεθάνω στον τόπο μου. Ο μπάρμπας δεν σταμάταγε να μου λέει πολλές φορές, τις είχα ακούσει ξανά και ξανά ματά από λίγο καιρό έφυγε τον θάψαν στο χωριό του που το είχε τάμα εκεί ψηλά στην Μουργκάνα να αγναντεύει την Χειμάρρα και τα στενά της Κλεισούρας που πολέμησε.
Υστερόγραφο
Καλά φίλοι μου αυτό το χαζοκούτι τι σανό μας ταΐζει, είχε δέκα μέρες που μας πήρε τα μυαλά με την κηδεία της βασίλισσας της Αγγλίας. Καλά ένας δεν βρέθηκε να μας πει για τον Παλληκαρίδη, για τον Καραολή, τον Δημητρίου και άλλα παλικάρια της ΕΟΚΑ όταν της ζητήθηκε χάρη αυτή δεν την έδωσε. Και ας μην αναφέρω τα Φοκλαν και τον ΙΡΑ. Θέλω να δώσω συγχαρητήρια στους αδελφούς Κυπρίους που δεν παραβρέθηκαν στην κηδεία της, με αυτό τον τρόπο οι νεκροί δεδικαίωται.
Γιώργος Γιαννάκης
Απόδημος Κραψίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου