Τα κορίτσια του Μόραλη- μια συζήτηση με το δημοσιογράφο Βασίλη Καββαθά.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Είχαμε την απόλυτη τύχη αντικρύζοντας το θηλυκό γένος του ζωγράφου Γιάννη Μόραλη στην μεγάλη αναδρομική έκθεση στο Μουσείο  Μπενάκη της Πειραιώς να μιλήσουμε με το δημοσιογράφο Βασίλη Καββαθά για το μεγάλο ζωγράφο με αφορμή και το νέο αφιέρωμα του δημοσιογράφου «Ι. Μόραλης». Ένα πολυσέλιδο μεγάλο λεύκωμα που μας θυμίζει έναν εσωτερικό και εξωτερικό διάλογο του Βασίλη Καββαθά με το ζωγράφο.Τα λατρεμένα κορίτσια του Μόραλη αλλά και του Βασίλη, το ήθος και το Κάλλος που σίγουρα προέρχεται από μια άλλη εποχή και ένα άλλο βλέμμα που σε μας τους νεότερους αποτελεί έλλειμμα παιδείας και αισθητικής όχι για να το αποκτήσουμε, απλά και μόνο να το παρακολουθήσουμε. Η λατρεία του γυναικείου σώματος , που μετατράπηκε σε συναίσθημα και μετά σε τέχη, τέχνη υψηλή και ωραία.

 Μπορεί ο ζωγράφος να ήρθε από την Άρτα και μετά την Πρέβεζα από δύο χωριά, από δύο πόλεις συνάμα που κάποτε ήταν λαμπρές, όμως μέσα του κουβαλούσε έναν τεράστιο πολιτισμό που σίγουρα τον προκάλεσε ο πατέρας του φιλόλογος ο χώρος του και ο τόπος του ο δικός του τόπος η ελευθερία και η δύναμη της έκφρασης που τον ακολουθούσαν. Τα κορίτσια του Μόραλη, το περίγραμμά τους,η πρόθεση και η αφαιρετικότητα που τελικά αυτό το σχήμα κουβαλούσε μέσα του. Καθώς και το πρωτόχρωμα που επίσης συγκράτησε ως αίσθηση και έκφραση μια ερωτική λιτανεία. Μια σπουδή στην αίσθηση αλλά και στο βλέμμα. Πολλοί διατύπωσαν πως ο Γ. Μόραλης δίδαξε το βλέμμα και την αισθητική του όσο μπορεί βέβαια να το διδάξει κάποιος και να το αποδώσει.Το θηλυκό γένος του Μόραλη όχι να μας κοιτά υποχρεωτικά κατάματα αλλά και με χαμηλωμένα τα μάτια και πέρα απ΄ αυτό που βλέπουν ή ειδαν στη μέρα τους ή τη νύχτα τους. Μέρες πιο ελαφρές και ώρες πιο λυγερές...

Βρεθήκαμε και όσοι καταφέραμε να βρεθούμε για άλλη μια  φορά αντιμέτωποι με την μοραλική ομορφιά η οποία βασίζεται στη λειτουργία του βλέμματος και του χρώματος, στη δύναμη του βλέμματος, ενός βλέμματος που μπορεί να σ΄εκμηδενίσει , να σε σβήσει απ΄το χάρη να σε μαυρίσει ή και να σε φωτίσει τόσο πολύ που δεν μπορείς ν΄αντέξεις το τόσο φως. 

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Βασίλη Καββαθά για τις πτυχές του και τους διαλόγους του μέσω του επιδαύριου βίου του και ήθους του μιας και όλα αυτά κάπως συγκλίνουν και μερικώς συμπίπτουν για να διατυπωθούν. Πάντοτε οι συνθήκες φωτός είναι ιδιαίτερες και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η τέχνη είναι τελικά πάνω απ΄το άτομό μας...όταν αναχωρούμε την αφήνουμε δυστυχως απροστάτευτη ....

Κατερίνα Σχισμένου