To πάρτυ τελείωσε πατριώτες. Eπιστροφή στην σκληρή πραγματικότητα! Kαι μιά απάντηση. ''Από πότε απώλειες εισοδήματος κάποιων συνανθρώπων μας αποτελούν θεάρεστο έργο;''

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση στο σύνολό τους αδυνατούν να διαχειριστούν τη χρεοκοπία της χώρας και αμφότερες πίσω από το μνημόνιο κρύβουν την αδυναμία τους να εκφράσουν ένα ρεαλιστικό και συνεκτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.

Το μνημόνιο για την κυβέρνηση αποτελεί ένα καλό άλλοθι για να φλυαρεί περί δήθεν κόκκινων γραμμών που ορίζει στις διαπραγματεύσεις για τα μέτρα.

Το μνημόνιο για την αντιπολίτευση αποτελεί το αίτιο της χρεοκοπίας και όχι το αποτέλεσμα αυτής όπως είναι. Δηλαδή, το μνημόνιο φταίει για την βίαιη προσαρμογή στα νέα δεδομένα της μετά την ευημερία με δανεικά εποχή,  όχι η διάλυση κάθε έννοιας οικονομικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας, ο κρατικοδιαιτισμός,  οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και οι αργομισθίες των κομματόσκυλων.

Οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης δεν πρέπει να αφορούν τους ξένους αλλά τις διάφορες εγχώριες ομάδες συμφερόντων που κερδίζουν ή χάνουν ανάλογα με τον τρόπο που θα γίνει  κάποια  ρύθμιση.

Π.χ. με την απελευθέρωση της πώλησης βρεφικού γάλακτος στα σούπερ μάρκετ οι τιμές έπεσαν 25%, γεγονός που σημαίνει πως τα φαρμακεία έγραψαν ανάλογη απώλεια...

Με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση κερδίζει ο φορολογούμενος που θα πληρώσει λιγότερους φόρους, αλλά θα χάσουν χιλιάδες γιατροί και δεκάδες φαρμακέμποροι που κέρδιζαν και μοιραζόντουσαν δυο - τρία δισ. παραπάνω από ανεξέλεγκτες δημόσιες φαρμακευτικές δαπάνες.

Με την απελευθέρωση των μεταφορών θα χάσουν οι μεταφορείς, αλλά θα κερδίζει κάτι ο καταναλωτής που πληρώνει το κόστος...

Με την κατάργηση του αγγελιοσήμου στις διαφημίσεις θα χάσουν οι δημοσιογράφοι τις ασφαλιστικές παροχές που έχουν και τις οποίες πληρώνουν άλλοι, διαφημιζόμενοι και καταναλωτές όπου μετακυλύεται το κόστος...

Η απελευθέρωση της αγοράς του γάλακτος θα φέρει φτηνότερο γάλα στα ράφια, αλλά θα χάσουν οι γαλακτοβιομηχανίες και ενδεχομένως οι παραγωγοί που λόγω μεγέθους φόρων κλπ παράγουν με μεγαλύτερο κόστος...

Υπάρχουν δεκάδες φόροι και εισφορές προς τρίτους και εκατοντάδες ρυθμίσεις υπέρ συντεχνιών που αθροίζουν υψηλό κόστος ζωής για τους υπόλοιπους και κάνουν τις επενδύσεις μη ανταγωνιστικές στην Ελλάδα.

Χρειαζόταν τρόικα για να αλλάξουν αυτά;

Η κυβέρνηση ανθίσταται στην απελευθέρωση των πλειστηριασμών αλλά δεν λέει τίποτα για το ποιος θα πληρώσει το κόστος.

Αν δεν υπήρχε μνημόνιο και τρόικα και είχαμε 30% των στεγαστικών δανείων να μην εξυπηρετούνται  θα τα χάριζαν χωρίς να «κουρέψουν» τις καταθέσεις; Αν χάριζαν τα δάνεια, τα μη εξυπηρετούμενα δεν θα έφταναν το 100%, άρα δεν θα χρειαζόταν να δημευτούν οι καταθέσεις...

Κάποιοι «προοδευτικοί» και δημαγωγοί  υποστηρίζουν πως υπάρχει τρόπος να χαριστούν τα δάνεια χωρίς να κουρευτούν οι καταθέσεις.

Αν ανοίξει κάποιος έναν ισολογισμό μιας τράπεζας θα διαβάσει πως τα δάνεια που έχει δώσει η τράπεζα είναι Καταθέσεις + ίδια Κεφάλαια + δανεικά από άλλες τράπεζες ή την ΕΚΤ.

Τα ίδια κεφάλαια είναι στο περίπου 10% του ενεργητικού και άλλο τόσο τα δάνεια από τη διατραπεζική και την ΕΚΤ. Άρα, το 70-80% είναι οι καταθέσεις...

Όταν κάποιος δεν πληρώνει γιατί δεν μπορεί η τράπεζα, διαγράφει το ποσό από τα ίδια κεφάλαια. Αν οι διαγραφές ξεπεράσουν τα ίδια κεφάλαια είτε θα πρέπει να γίνει αύξηση κεφαλαίου είτε να διαγράψει ανάλογες καταθέσεις bail-in είτε...

Το περασμένο καλοκαίρι οι τράπεζες ανακεφαλαιώθηκαν με τα 50 δισ. ευρώ που διέθεσε ο EFSF και τα οποία αθροίστηκαν στο δημόσιο χρέος.

Με απλά λόγια το σύνολο των Ελλήνων πλήρωσε 50 δισ. ευρώ για να μην καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα. Αν το χρέος αυτό επιμηκυνθεί σε 50 ή 100 χρόνια το κόστος αυτό το μεταφέρουμε στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Αν αυτό γίνει με αρνητικά επιτόκια τότε μέρος του το μεταφέρουμε σε αυτούς που μας δάνεισαν, δηλ. τους Ευρωπαίους κυρίως φορολογούμενους.

Άρα, ποια είναι η κόκκινη γραμμή;

Αν δεν χάσει το σπίτι αυτός που δεν έχει να πληρώσει, θα χάσει την κατάθεση αυτός που δεν αγόρασε σπίτι. Αν δεν χάσει την κατάθεση το κόστος της ανακεφαλαίωσης θα το πληρώσουν είτε όλοι οι Έλληνες μέσω του δημοσίου χρέους ή τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.

Οι τράπεζες έχουν ήδη κρατικοποιηθεί. Η διαμάχη μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης είναι αφού κρατικοποιήθηκαν θα πρέπει να τις διοικούν αυτοί που έχουν βάλει ένα μειοψηφικό κεφάλαιο ή το κράτος που έχει τη μερίδα του λέοντος.

Η διαφορά είναι δηλαδή ποιος θα έχει τη διοίκηση που για πολλούς μοιάζει με «κουτάλα» μέσα σε καζάνι με χρήματα...

Η αντιπολίτευση διατείνεται πως αν την «κουτάλα» την πάρουν στα χέρια τους αυτοί που θα διορίσει η ίδια, τα κεφάλαια θα κατευθυνθούν βάσει κεντρικού σχεδίου σε επενδύσεις και θα προκύψουν θέσεις εργασίας και ανάπτυξη.

Την δεκαετία του '80 και '90, το 80% του τραπεζικού συστήματος ήταν υπό κρατικό έλεγχο και τραπεζίτες συνήθως ήταν διάφορα στελέχη του κόμματος με αριστερές περγαμηνές.

Ήταν οι δύο δεκαετίες που διαλύθηκε ο παραγωγικός ιστός που είχε δημιουργηθεί στη χώρα μετά το 1950. Όλα τα σχέδια όπως η Αλουμίνα με τους Ρώσους αποδείχτηκαν «μαύρες» τρύπες και μέσω πλουτισμού των κομματικών παρατρεχάμενων και ημετέρων κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.

Τα πράγματα είναι περισσότερο περίπλοκα απ΄ όσο φαίνονται και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση κρύβονται πίσω από το μνημόνιο γιατί αδυνατούν να πουν προς πολλές κατευθύνσεις πως το πάρτι τελείωσε...

Aπό τον Κώστα Στούπα

www.capital.gr

Από πότε απώλειες εισοδήματος κάποιων συνανθρώπων μας αποτελούν θεάρεστο έργο; Μια απάντηση στο άρθρο του Κώστα Στούπα "Το πάρτυ τελείωσε πατριώτες"

Το όνομα μου είναι Γιώργος Αντωνάτος και μόλις διάβασα το άρθρο με τίτλο ''Το πάρτυ τελειώσε πατριώτες'' του Κώστα Στούπα. Στην πραγματικότητα ένας φίλος το ανάρτησε στο fb και έτσι το είδα. Επειδή δεν υπάρχει τομέας για σχόλια και επειδή έχω μερικές απορίες, πήρα το θάρρος να σας γράψω. Υποθέτω οτι κάποιος θα διαβάσει το μήνυμα μου, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος οτι κανείς δεν το λάβει υπόψιν του και είμαι απολύτως σίγουρος οτι κανείς δεν θα μπεί στον κόπο να γράψει κάτι σαν απάντηση.

Το άρθρο ξεκινάει με μερικές κοινότυπες φράσεις επιρρίπτοντας τις ευθύνες για την κατάσταση της χώρας αποκλειστικά στους πολιτικούς. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με αυτό το κομμάτι.

Στη συνέχεια ο αρθρογράφος αναφέρει κάποια παραδείγματα στην προσπάθεια του να επιδείξει την αναγκαιότητα των μέτρων. Τα μέτρα είναι αναγκαία, στην σύγχρονή οικονομική πραγματικότητα και μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε και σαν κράτος αλλά και σαν οικονομία στο ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον. Το πρόβλημα μου έγκειται στο τρόπο που χρησιμοποιούνται τα συγκεκριμένα παραδείγματα. Πώς είναι τόσο σίγουρος ο αρθρογράφος ότι η μείωση των τιμών στο βρεφικό γάλα θα είναι μόνιμη; Το γεγονός ότι τα σούπερ μάρκετ επέλεξαν να πουλήσουν σε χαμηλότερες τιμές το βρεφικό γάλα για να προσελκύσουν πελάτες και να αλλάξουν τις συνήθειες των καταναλωτών αποτελεί εγγύηση για τις μελλοντικές τιμές;

Γνωρίζω ότι η απελευθέρωση των αγορών ωφελεί τον ανταγωνισμό και κατά συνέπεια τους καταναλωτές, αλλά ένας σοβαρός οικονομικός αναλυτής οφείλει να λάβει υπόψιν του οτι η πλήρης απελευθέρωση των αγορών κρύβει το κίνδυνο της δημιουργίας μονοπωλίων ή ακόμα χειρότερα αισχροκέρδειας απο όσους καταφέρουν να ελέγξουν ένα κομμάτι της αγοράς. Μια ερώτηση. Από πότε τα φαρμακεία είναι οι εχθροί του έθνους; Από πότε απώλειες εισοδήματος κάποιων συνανθρώπων μας αποτελούν θεάρεστο έργο; Γιατί το κέρδος των σούπερ μάρκετ είναι καλό αλλά το κέρδος των φαρμακοποιών είναι κατακριτέο;

Στην συνέχεια το άρθρο αναφέρει το παράδειγμα των μεταφορών, όπου επίσης οι μεταφορείς κατακρίνονται και η απελευθέρωση ανάγεται σε αυτοσκοπό. Ξεχνάμε ότι η απελευθέρωση θα δημιουργήσει στόλους που θα ανήκουν σε μεγάλες εταιρίες και οι μεταφορείς απο ελεύθεροι επαγγελματίες θα μετατραπούν σε υπαλλήλους;

Το επόμενο παράδειγμα είναι η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, ένα μέτρο που θα έπρεπε να ισχύει εδώ και χρόνια, ειδικά στην Ελλάδα όπου η υγεία παρεχόταν απο το κράτος. Αδυνατώ όμως να καταλάβω πως η ηλεκτρονική συνταγογράφηση θα καταπολεμήσει την φοροδιαφυγή των γιατρών. Τι θα αποτρέψει ένα γιατρό που θέλει να φοροδιαφύγει από το να γράψει να φάρμακα ιδιωτικά και να παρακάμψει το έτσι και αλλιώς χρεοκοπημένο δημόσιο σύστημα υγείας. Εκτός αν και σε αυτήν την περίπτωση σκοπός του παραδείγματος δεν είναι να εξηγήσει την κατάσταση αλλά να εισάγει το κυρίως θέμα.

Το οποίο, κατά την γνώμη μου, είναι οι τράπεζες. Το άρθρο περιγράφει ικανοποιητικότατα την κατάσταση των τραπεζών και πως αυτές λειτουργούν και εξηγεί οτι οι τράπεζες έχουν ουσιαστικά κρατικοποιηθεί και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ή θα χάσουμε τα σπίτια μας ή οι τράπεζες θα αναγκαστούν να μας πάρουν τις καταθέσεις (αν ποτέ ο αρθρογράφος βρεθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες μην αναφέρει τίποτα παρόμοιο. Θα θεωρηθεί ότι χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας)

Αλήθεια;

Μόνο αυτές οι εναλλακτικές υπάρχουν; Δηλαδή οι κρατικά ελεγχόμενες τράπεζες ενός χρεοκοπημένου κράτους, που στην περίοδο της ακμής έκαναν ανεύθυνες επιλογές, δεν έχουν καμιά ευθύνη; Απο πότε τα κέρδη είναι των τραπεζών αλλά οι ζημιές δικές μας;

Γιατί είναι αποδεκτό να χάσουν οι φαρμακοποιοί, οι μεταφορείς, το κράτος, οι επόμενες γενεές, όλοι οι Έλληνες αλλά όχι οι τράπεζες;

Αν δεν κάνω λάθος σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή, κάνουμε έκτακτες πράξεις και δεν προστατεύουμε κάποιους εις βάρος κάποιων άλλων.

Κλείνοντας θέλω να σας ενημερώσω ότι κάνατε πολύ καλή δουλειά. Κρίνοντας απο την κατάσταση στο fb σχεδόν όλοι οι φίλοι μου πιστεύουν οτι η μόνη λύση είναι κατάσχεση σπιτιών ή δέσμευση καταθέσεων.

Συγχαρητήρια, οι τράπεζες είναι ασφαλείς.

Ευχαριστώ για το χρόνος σας

www.kourdistoportocali.com