Ψοφοδεείς εκλιπαρούν για «κάτι». Ποιό είναι αυτό το κάτι που χάρη στους μιντιακούς παπαγάλους του κατεστημένου προσλαμβάνει σχεδόν μυθικές διαστάσεις;

Ποιό είναι αυτό το κάτι που χάρη στους μιντιακούς παπαγάλους του κατεστημένου προσλαμβάνει σχεδόν μυθικές διαστάσεις;  

Όπως οι κομματάρχες του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, που έταζαν ότι κάτι περιμένουν από την πρωτεύουσα και όπως οι παράγοντες των τριών ξενικών κομμάτων του πρώιμου ελληνικού κράτους, που σύχναζαν στις αντίστοιχες πρεσβείες τάζοντας λαγούς με πετραχήλια στους ντόπιους, έτσι και οι νυν κυβερνώντες διασπείρουν τις φήμες ότι “κάτι περιμένουν” από έξω, κατά προτίμηση από τη γερμανική καγκελαρία.

Ποιό είναι αυτό το κάτι που χάρη στους μιντιακούς παπαγάλους του κατεστημένου προσλαμβάνει σχεδόν μυθικές διαστάσεις; ένας νέος διακανονισμός του δημοσίου χρέους, πιθανότατα με κούρεμα του χρέους που κατέχει ο επίσημος τομέας ή μια μείωση επιτοκίων και παράταση του χρόνου αποπληρωμής ή ένας συνδυασμός όλων αυτών. Η νέα μεγάλη εθνική ιδέα, που έπεται των αντιστοίχων του πρώτου μνημονίου, του PSI, του PSI +, θα αποδειχτεί εξίσου κίβδηλη με τις προηγούμενες.

Για άλλη μια φορά, κατά τη συνήθη τακτκή του τελευταίου διαστήματος, οι ξένοι πάτρωνες και οι ντόπιοι συνεργάτες τους στήνουν διαπραγμάτευση γύρω από το τριτεύον ζήτημα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πού θα καταλήξει, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, προκειμένου να συνεχίσουν την ίδια πολιτική σε όλα τα βασικά ζητήματα. Ο περαιτέρω διακανονισμός του δημοσίου χρέους είναι αναγκαίος, καθώς είναι προφανές ότι το χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, εξαιτίας αυτής καθ' εαυτής της μνημονιακής πολιτικής που διαλύει την εθνική οικονομία. Καμιά χώρα σε τέτοια ύφεση δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε ένα ούτως ή άλλως δυσθεώρητο χρέος.

Οι απανωτές ρυθμίσεις γίνονται αφενός για να εξυπηρετείται ένα τμήμα των ούτως ή άλλως τοκογλυφικών χρεών, αφετέρου προκειμένου το χρέος να παραμένει ως μόνιμος βραχνάς, χωρίς ποτέ οριστικό και βιώσιμο διακανονισμό του για δύο λόγους: πρώτον για να χρησιμεύει ως εργαλείο αποικιακού ελέγχου της χώρας και δεύτερον για να δικαιολογείται η εξακολούθηση της μνημονιακής, νεοφιλελεύθερης στρατηγικής του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της φτωχοποίησης του ανθρωπίνου δυναμικού της χώρας, ως αναγκαίο αντάλλαγμα της “μεγαλοψυχίας” των δανειστών μας. 

Πρόκειται με άλλα λόγια για το ίδιο στημένο παιχνίδι που από το 2010 κρατά σημαντικά τμήματα της κοινωνίας μας δέσμια του “μη χειρότερα” και των ψεύτικων ελπίδων.

Οι κυβερνώντες, ψοφοδεείς, αντιμετωπίζοντας τον ελληνικό λαό με το μίσος επιτετραμμένου σε εχθρική αποικία, άλλοτε ξεγελούν και άλλοτε καταστέλλουν. Τώρα, ενόψει νέων μέτρων περιμένουν “κάτι” από την καγκελαρία, μετά τις γερμανικές εκλογές, για να δικαιολογήσουν την πολιτική τους και για να παρατείνουν την κυβέρνησή τους με τον ίδιο ή με διαφορετικό πρωθυπουργό.

Αυτή είναι η ουσία του θιάσου Σαμαρά- Βενιζέλου αλλά και όσων περιμένουν στα παρασκήνια για να στήσουν το μεγάλο πλυντήριο.

www.periodista.gr