Οι ιστορικές ευθύνες της Αριστεράς στη σημερινή συγκυρία.

Για πρώτη φορά μετά το 1944, δηλαδή σχεδόν 70 χρόνια μετά, η Αριστερά βρίσκεται στο τραπέζι με ένα δυνατό χαρτί στα χέρια της. Το πώς θα παίξει αυτό το χαρτί σήμερα, θα καθορίσει την μοίρα της για τα επόμενα 70 ή και περισσότερα χρόνια.

Κατ' αρχήν ο τόπος πρέπει να κυβερνηθεί. Και όχι μόνον. Πρέπει να κυβερνηθεί αποτελεσματικά. Πρέπει η κρατική μηχανή να πάρει μπροστά και να αρχίσει να παράγει έργο: να εξυπηρετηθεί αυτός που έχει ανάγκη ιατρικής περίθαλψης, να μπορεί ο εργαζόμενος να πάει στην δουλειά του γρήγορα και φθηνά, να πάρει πίσω η εξαγωγική επιχείρηση τον ΦΠΑ που το κράτος οφείλει να της επιστρέψει κ.λπ..

Πρέπει η κυβερνητική πρόταση που θα διατυπώσει η Αριστερά να εκπέμπει ένα μήνυμα σοβαρότητας και υπευθυνότητας. Και εδώ έχουν καθοριστική σημασία τα πρόσωπα. Και πρόσωπα που μπορούν να δώσουν αυτό τον τόνο στην κυβερνητική πρόταση της Αριστεράς υπάρχουν και μάλιστα όχι λίγα. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο τελευταίος υπουργός που εκτέλεσε με επιτυχία τον προϋπολογισμό που είχε ψηφίσει, στο Υπουργείο Οικονομικών. Ο Στέφανος Μάνος, που δήλωσε πρόθυμος να συνδράμει οποιαδήποτε προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης, στο Υπουργείο Πολιτισμού (και μάλιστα με την εντολή να κάνει τα Μουσεία να δουλεύουν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, ει δυνατόν, στην διάρκεια της επερχόμενης τουριστικής περιόδου). Ο Γιώργος Κουτρουμάνης στο Υπουργείο Εργασίας. Ναι, ο Γιώργος Κουτρουμάνης ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ. Ο άνθρωπος που δεν φτιασίδωσε τον λόγο του, που δεν κορόιδεψε τον κόσμο, που είπε τα πράγματα με το όνομά τους. Ακόμα και ο Τζήμερος της «Δημιουργίας Ξανά» θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί: ο άνθρωπος που σαγήνευε με την μία αυτόν που τον άκουγε, που του αρκούσε να τον ακούσει κάποιος μία μόνο φορά για να τον κερδίσει «ψυχή τε και σώματι».

Δεν χρειάζεται η Αριστερά να προτάξει ρητορικά σχήματα, περί επαναπατρισμού των καταθέσεων από την Ελβετία, περί φορολόγησης της «πλουτοκρατίας», περί αναδιανομής ενός ανύπαρκτου πλούτου κ.λπ.. Δεν χρειάζονται άλλοι νόμοι και άλλες ρυθμιστικές αποφάσεις που έχουν παραλύσει την αγορά, που η ίδια η δημόσια διοίκηση δεν προλαβαίνει καν να αφομοιώσει, πόσο μάλλον να εφαρμόσει. Χρειάζεται να δουλέψουν οι υπάρχοντες νόμοι, κάνοντας παρεμβάσεις που θα κάνουν πιο λειτουργική την εφαρμογή τους και θα ελαφρύνουν το βάρος που αναλογεί στα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα. Δεν χρειάζονται νόμοι για να φορολογήσεις αυτόν που ενώ έχει, ορατή δια γυμνού οφθαλμού, περιουσία ενός εκατομμυρίου ευρώ, έχει δηλώσει εισοδήματα, στην διάρκεια μία εικοσαετίας, διακοσίων χιλιάδων ευρώ συνολικά. Ούτε χρειάζεται να τον οδηγείς στην φυλακή και να το προβάλεις για επικοινωνιακούς λόγους στα media. Χρειάζεται απλά να βεβαιώσεις τον φόρο που αναλογεί στα παραπανίσια οχτακόσιες χιλιάδες ευρώ και να δρομολογήσεις τις διαδικασίες είσπραξής του. Ούτε μπορείς να βασίσεις το οικονομικό σου πρόγραμμα στην επιβολή προστίμων και στην φορολόγηση εισοδημάτων που όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν φορολογηθεί. Χρειάζεται να εξορθολογικοποιήσεις τις δαπάνες τους κράτους, να νοικοκυρέψεις και να κάνεις να δουλέψει την δημόσια διοίκηση, να εμπνεύσεις εμπιστοσύνη στον μικρο-καταθέτη, στον εργαζόμενο, στον επιχειρηματία, στις αγορές.

Χρειάζεται το παιγνίδι να παιχτεί καθαρά, με τους κανόνες που υπαγορεύουν οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί ή θα ψηφιστούν. Χρειάζεται να γίνει αυτό που δεν κατέφερε να κάνει το δικομματικό σύστημα που κατέρρευσε με πάταγο το βράδυ της Κυριακής. Να δουλέψουν απρόσκοπτα και ανεμπόδιστα οι θεσμοί. Να διαλύσει, τώρα που υπάρχει η ευκαιρία, αυτήν την ιδιότυπη ταξική συμμαχία που διαμορφώθηκε με αργούς ρυθμούς μετά τον Εμφύλιο και με ραγδαίους ρυθμούς τα τελευταία τριάντα χρόνια στην χώρα μας, ανάμεσα σε ένα κεφάλαιο κρατικοδίαιτο, παρασιτικό και αντιπαραγωγικό και την αριστοκρατία (ή μήπως μαφία) των συνδικάτων του Δημοσίου. Μία συμμαχία που έπνιγε εν τη γενέσει της κάθε πρωτοβουλία να βελτιωθούν σε οποιονδήποτε τομέα τα πράγματα και επέτρεπε στους βαρώνους των media, τους μεγαλοεργολάβους και τους μεγαλοπρομηθευτές του Δημοσίου να ιδιοποιούνται τον πλούτο που παρήγαγε με τον ιδρώτα του ο ελληνικός λαός. Μία συμμαχία που ενώ τον καιρό των παχιών αγελάδων μπορούσε να συντηρεί την εξουσία της υπογράφοντας ακάλυπτες μεταχρονολογημένες επιταγές, όταν ήρθε με το Μνημόνιο η ώρα του λογαριασμού, έστειλε να τον πληρώσουν στο ακέραιο τα λαϊκά στρώματα που τόσα χρόνια εκμαύλιζε με την προοπτική διορισμού (και αργομισθίας) στο Δημόσιο, ενώ η ίδια κοιτάει να κερδοσκοπήσει από την χρεωκοπία της χώρας.

Οι κινήσεις που θα κάνει τις επόμενες μέρες η Αριστερά θα καθορίσουν το μέλλον της αλλά και το μέλλον της χώρας για πολλά χρόνια.Αν μπορέσει να μετουσιώσει την οργή του κόσμου, όπως αυτή εκφράστηκε την Κυριακή, σε αξιόπιστη κυβερνητική πρόταση, θα έχει προσφέρει υπηρεσίες και στον τόπο και στον εαυτό της. Διαφορετικά θα ξαναγυρίσει, εκεί που βρισκόταν όλα αυτά τα χρόνια: στο περιθώριο της πολιτικής ζωής με παντελή αδυναμία παρέμβασης στις εξελίξεις.

Για να γίνουν τα παραπάνω θα πρέπει η Αριστερά να κατανοήσει, ότι η περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας είναι περίοδος ανασύνθεσης όλου του πολιτικού σκηνικού της χώρας, της ίδιας της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης. Η Αριστερά σε αυτή την πορεία αναπόφευκτα θα μετασχηματιστεί και θα γίνει αυτό που ο Εμφύλιος Πόλεμος δεν επέτρεψε. Μία ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, όπως έγινε όλη η Αριστερά στην Ευρώπη, έστω πιο ροζ (και κρατώντας την ιστορία της, την μυθολογία της και τα είδωλά της), που θα εγγυάται το εισόδημα, την αξιοπρέπεια και το επίπεδο παροχής κρίσιμων κοινωνικών υπηρεσιών στα μεγάλα στρώματα του πληθυσμού και ιδιαίτερα στα πιο ευάλωτα.. Στην μετεξέλιξη αυτή κρίσιμο ρόλο έχει να διαδραματίσει και το ΠΑΣΟΚ. Θα βοηθούσε αφάνταστα αυτήν την ανασύνθεση, η συμμετοχή του λαβωμένου ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική πρόταση της Αριστεράς. Δεν χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ να προσυπογράψει τον αντι-μνημονιακό προσανατολισμό που οδήγησε την Αριστερά στην εκλογική της επιτυχία. Αρκεί να διαθέσει τις γνώσεις των στελεχών του, την εμπειρία τους, τις γνωριμίες τους, την τεχνογνωσία που έχουν αποκτήσει στις διαδικασίες της ΕΕ, στην υπηρεσία μίας κυβέρνησης που στόχο θα έχει στόχο να αποτρέψει το γκρεμοτσάκισμα της χώρας.

Αν η προοπτική αυτή είναι ξεκάθαρη στην Αριστερά (του ΚΚΕ μη συμπεριλαμβανομένου) αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, αν η Αριστερά μπορέσει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και επιδείξει την σωφροσύνη, την σύνεση και την διορατικότητα που απαιτεί η σημερινή συγκυρία, τότε ναι, υπάρχουν ελπίδες: και για την χώρα και για το νέο πιο υγιές πολιτικό σκηνικό που θα διαμορφωθεί και για την ίδια την Αριστερά. Αν όχι, ο Θεός να μας φυλάει .

Του Β. Παπασπύρου

(*) Ο Βαγγέλης Παπασπύρου είναι Μηχανικός Πληροφορικής. Στη δεκαετία της μεταπολίτευσης ανήκε στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Το '83-'84 ήταν υπεύθυνος διεθνών θεμάτων στο περιοδικό «Αντί», ενώ συμμετείχε στην έκδοση της τοπικής εφημερίδας «Διάλογος» που κυκλοφόρησε στο Παλαιό Φάληρο από το '79 έως το '85. Απόμακρος παρατηρητής των πραγμάτων έκτοτε.

www.tvxs.gr