Οι εμπειρίες κάποιου που ξεκίνησε από την Αθήνα για να μαζέψει τις ελιές στο χωριό του

Γράφει ο Χριστόφορος Ευθυμίου

Είμαι στο χωριό μου στην Ήπειρο (Ρωμιά) για να μαζέψω τις ελιές. Η πρώτη επίσκεψη στο χωράφι ήταν ψυχρολουσία.Δεν έχει κλείσει πενταετία ακαθάριστο, μόλις τέσσερα χρόνια. Η φτέρη , τα βάτα και τα παλιούρια θέλουν μηχάνημα για να ανοίξεις μονοπάτι  να περάσεις.

Το γέρικο μηχάνημα το βρήκα  ξεδοντιασμένο και το πήγα για οδοντικά εμφυτεύματα.

Οι ελιές ευτυχώς είχαν μόνο τρία χρόνια ακλάδευτες.

Το προσωπικό γερασμένο, μόνο εγώ κάνω την διαφορά. Ντύσιμο αγρότη  δεκαετίας του '70 και συνεχίζω να δουλεύω σαν 45άρης, αν και είμαι 56 χρονών (65 με αναριθμητισμό).

Ξέχασα να κρεμάσω σκόρδα και το μάτιασμα, ο φθόνος και η ζήλια  όλων όσων με είδαν ή έμαθαν που βρίσκομαι έπιασαν και σήμερα χάλασε το ξυλοκοπτικό και τα δύο ελαιοραβδιστικά μηχανήματα ταυτοχρόνως.

Με γλωσσοφάγανε επειδή θα βγάλω το καλύτερο βιολογικό έξτρα παρθένο λάδι (ποικιλία κορωνέϊκη)

Πάντως απέκτησα δίπλωμα  χειριστή βενζινοκίνητου δικύλινδρου ελαιοσυλλεκτικού  μηχανήματος.

Πάρτε τηλέφωνο όσοι με αγαπάτε όλες τις ξεματιάστρες  να μην πάθω άλλες ζημιές γιατί θα μου στοιχίσει  34 ευρώ το κιλό το λάδι. Πέντε ημέρες μαζεύω και ζήτημα αν  το λάδι που θα πάρω θα είναι ένας τενεκές.

Το χειρότερο όλων είναι ότι ακόμη δεν βρήκα καλό τσίπουρο για τα βράδια.