Χρονογράφημα. Αι γνώμαι των ιατρών

Γράφει ο Αλέξανδρος Γεωργίου

Μου έλεγε προγριππιών συμπολίτης:

Δεν σας αποκρύπτω ότι όταν μιλούσαν περί ιατρικής, απαντούσα όπως ο Φάουστ εις την Μαργαρίταν, όταν τον ρωτούσε αν πιστεύη εις τον Θεόν: «Αγάπη μου, ποιος θα μπορούσε να πη πιστεύω και ποιος θα τολμούσε να πη δεν πιστεύω».

Ορίστε λοιπόν που η γρίππη με έκαμε να επικαλεσθώ την ιατρικήν όπως όλοι οι άνθρωποι που επανέρχονται εις την οδόν της πίστεως και της μετανοίας κατά την τελευταίαν ώραν.

Αλλά τι εκέρδισα με αυτήν την πίστιν; Οι ιατροί, οι οποίοι, υποτίθεται, ότι όλοι μαζύ αποτελούν την ιατρικήν, μου λένε καθένας τα δικά του. Όσους ιατρούς γνωρίζω τόσας και γνώμας περί γρίππης ήκουσα.

«Να φυλάττεσθε από την μόλυνσιν» παραγγέλλει ο ένας.

«Δεν βαρυέστε, απαντά ο άλλος. Η επιδημία εξηπλώθη τόσον, ώστε όλοι έχομεν εις το στόμα μας μικρόβια της γρίππης. Η προσβολή είνε ζήτημα της αντοχής εκάστου οργανισμού».

«Ενδείκνυται η κινίνη», συμβουλεύει ο τρίτος.

«Ειδικόν φάρμακον δεν υπάρχει», δηλοί ο τέταρτος.

«Προσβάλλονται οι εξηντλημένοι και οι αδύνατοι οργανισμοί», διακηρύσσει πέμπτος.

«Οι γέροι και τα παιδιά δεν παθαίνουν γρίππην. Το μικρόβιον προτιμά τους οργανισμούς της ακμαίας ηλικίας», λέγει έκτος.

Πιστεύω ότι δεν θέλετε να φθάσω μέχρι της γνώμης του πεντακοσιοστού ιατρού της πρωτευούσης. Αρκεί ότι όλοι αντιτίθενται μεταξύ των. Τους ακούω και μου φαίνεται ότι μου φωνάζουν οι αντιπρόσωποι των υποψηφίων εις τας κάλπας ενώ πηγαίνω να ψηφίσω. Καθένας με τον δικόν του χαβάν. Καθένας ως ιδρυτής ιδίας θρησκείας και επιστήμης.

Εσχάτως παρενέπεσεν εις αυτήν την επιστημονικήν βαβυλωνίαν η ιστορία της υδραργυροθεραπείας. Είπαν ότι η ένεσις θα εσάρωνε την γρίππην και επομένως και την γριππολογίαν ή θα κατεδικάζετο και θα παρεδιδόμεθα εις την ησυχίαν της απελπισίας, αλλά πάντως ησυχίαν. Αλλά και εδώ διεφώνησαν.

Ο κ. Καββαδίας την ευρίσκει αποτελεσματικήν, ο κ. Σακόρραφος είνε επιφυλακτικός, ο κ. Χρηστομάνος την αρνείται ως επικίνδυνον μάλιστα. Έκαστος έχει ιδίαν θεωρίαν […]

Τι να πιστεύσω; Προς ποίαν οδόν να οδηγήσω την πίστιν μου προς την ιατρικήν, αφού εμφανίζονται εμπρός μου τόσαι όσοι και οι ιατροί της πρωτευούσης; Απαντώ όθεν όταν μου μιλούν περί ιατρικής όχι με την σοφιστείαν της απαντήσεως του Φάουστ προς την Μαργαρίταν, αλλά κατηγορηματικώς: «Αγάπη μου, ποιος θα τολμήση να πη πιστεύω;».

Αλλά λησμονείτε ότι η αλήθεια φανερώνεται, βγαίνει εις φως κατόπιν ερεύνης, έπειτα από την επιστημονικήν συζήτησιν. Κάθε αντίθεσις γνώμης είνε και μία προσφορά εις την πρόοδον. Να το ιδήτε που εις το τέλος θα συμφωνήσουν και η γρίππη θα θεραπεύεται.

Επί του παρόντος πηγαίνω να κρεββατωθώ και να παραδοθώ εις την γρίππην. Θα περιμένω εις τον άλλον κόσμον μεθ’ όλης της υπολοίπου ανθρωπότητος, η οποία έως τότε θα ευρίσκεται όλη εκεί, την συμφωνίαν των ιατρών και την θεραπείαν της γρίππης.

ΒΟΥΛΕΒΑΡΔΙΕΡΟΣ

Εφημερίδα «ΝΕΑ ΕΛΛΑΣ», 10 Νοεμβρίου 1918

Στα τωρινά, στην εποχή του κορωνοϊού: Να το ιδήτε που εις το τέλος θα συμφωνήσουν οι ιατροί αν πρέπει να φοράμε μάσκες ή γάντια, αν πρέπει να κάνουμε τεστ και πότε, μέχρι ποιου σημείου πρέπει να κάνουμε μόνοι μας τον γιατρό στο σπίτι μας και πότε (;) πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο, αν η κολχικίνη, η χλωροκίνη, η αζιθρομυκίνη κλπ. είναι καλά ή κακά φάρμακα, ποιοι πεθαίνουν και ποιοι θεραπεύονται και πάει λέγοντας. Δεν μπορεί, κάποτε θα συμφωνήσουν.

Σε αντίθεση όμως με τον προ εκατονταετίας και πλέον χρονογράφο, θα περιμένουμε να συμφωνήσουν οι γιατροί όσο είμαστε σε τούτο τον κόσμο (και όχι στον άλλο κόσμο).

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ - Δικηγόρος Αθηνών