Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Μπορεί να σιώπησα αλλά δεν το ξέχασα...Και φυσικά πώς μπορεί κάποια να ξεχάσει ό,τι της έχει συμβεί; Πόσο μάλλον ένας βιασμός, μια σεξουαλική παρενόχληση, ένα σπρώξιμο και στραβοπάτημα σε μια σκάλα που πέφτεις και δε σε σπρώχνουν. Έτσι ακριβώς λειτουργούν οι κανόνες της βαθιάς πατριαρχίας απέναντι στις γυναίκες ακόμη και μέχρι τις μέρες μας. Εσύ φταίς, εσύ προκαλείς, εσύ είσαι ο θύτης και όχι το θύμα απλά γιατί είσαι γυναίκα και δεν είσαι ο μεγαλοπαράγοντας. Που θα συνεχίζει όπως κάθε καλός πατριάρχης τη ζωή του, θα συντηρήσει την υπόληψή του, θα την μεταφράσει σε μια υπέροχη δημόσια εικόνα, θα ψηφιστεί με δημοκρατικές διαδικασίες θα γίνει δημόσιο πρόσωπο, θα φιγουράρει ως ευτυχής και επιτυχημένος οικογενειάρχης και μεγαλοπαράγοντας. Κια η σιωπή καλά κρατεί. Μέχρι να βρεθεί μια ρωγμή, αυτή της αγανάκτησης και να βγει στο φως. Μια εσωτερική καταγγελία και ένα μεγάλο ερώτημα και στοίχημα με τον ίδιο σου τον εαυτό που κατάφερες να μιλήσεις. Και να μιλήσεις για να φέρεις μπροστά στα μάτια όλων, ακριβώς αυτό που σου συνέβη, δεκαετίες πριν, που το ζούσες όμως κάθε μέρα.
Που το συναντούσες κάθε μέρα, στο ηλίθιο πονηρό γελάκι, στην υποτιμητική κριτική, του ποιός είναι τι και ποιός έχει τη δύναμη της κυριαρχίας. Και σάμπως να ήταν βιασμός, πρόκληση ήταν, προκλητική ήταν και τα ήθελε. Χρόνια στη σιωπή μέχρι που αποφασίζεις να τα βάλεις με όλο το σκότος που κουβαλά όχι μόνο ο μεγαλοπαράγοντας αλλά και η κοινωνική του συνάφεια. Δεν είναι ο μόνος, ούτε ο χώρος είναι ο μανδικός. Αν άνοιγαν τα στόματα είμαι απολύτως βέβαιη πως θα μέναμε ενεοί. Γιατί τα τοπία δεν είναι καθαρά αλλά ομιχλώδη, από τον αθλητισμό έως την εκπαίδευση, την πολιτική, την τέχνη,την καθημερινότητα, όπου η βία της σιωπής λειτουργεί ως κανόνας επιβίωσης . Τι επιβιώνει; Μόνο η υποκρισία και ο εσωτερικός πόνος. Η πατριαρχία καλά κρατεί, όσο και αν οι φωνές πληθαίνουν. Μόνο αν περάσεις από «ιδιαίτερα» μονοπάτια μπορείς να επιβιώσεις σ΄αυτόν τον άθλιο κόσμο...όμορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος, από τον πόνο τόσων γυναικών, από τη σιωπή τόσων επιβολών. Ακόμη πιο δύσκολο σε μικρές και σκοτεινές κοινωνίες που οι πόρτες και τα στόματα μένουν ερμητικά κλειστά. Μακάρι κάποτε ν΄ανοίξουν βέβαια. Μακάρι το φως να επιβιώσει μετά από τόσο σκότος.
Κατερίνα Σχισμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου