Ανεξυριζαυγιτισμός. Tο ανώτατο στάδιο του Αντιμνημονισμού.

Είχε μια καλή ευκαιρία να συμμαζέψει λίγο τα ακροδεξιά του λιλιά ο κ. Τσίπρας στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το έκανε. Την ώρα που άναβε ο συνεδριακός διάλογος και ο Πρόεδρος έκανε ευθεία μνεία για τους λαϊκούς αγώνες που στηρίζει στη Χαλκιδική, ένα απίστευτο ναζιστικής ολκής έγκλημα λάμβανε χώρα στην Ιερισσό. Κάποιοι «καλοί» έκαναν αυτό που έπρεπε στην «κακιά» κυρία Ζωή Γατά, που είναι επικεφαλής πολιτών φίλων της επένδυσης στις Σκουριές. Μέσα σε ένα μήνα, αφού δύο φορές έσπασαν τις τζαμαρίες στο μαγαζί της, τα ξημερώματα της Πέμπτης, το έκαψαν ολοκληρωτικά με αυτοσχέδιο εμπρηστικό μηχανισμό από γκαζάκια. Και την αποτελείωσαν. Μα γιατί; Το ρεπορτάζ λέει ότι αυτό συνέβη ως αντεκδίκηση για τους δύο προφυλακισμένους της Ιερισσού.

Όχι μόνο δεν καταδικάζει τους ναζιστοτραμπουκισμούς του γνωστού κ. Τόλη και των άλλων παιδιών της Χαλκιδικής ο κ. Τσίπρας, αλλά τους έχει ανεπιφύλακτα υιοθετήσει κιόλας. Μάλιστα πρόσφατα τους νομιμοποίησε με την συμβολική του παρουσία επί τόπου, στο «καλό» πλευρό των «πολιτοφυλάκων», αρνούμενος να δεχθεί και σνομπάροντας την αντιπροσωπεία των «κακών».

Ολοένα αυτή η εξαθλίωση του «αριστερού» ναζισμού στις Σκουριές χτυπάει νέα υψηλά. Αλλά η εξοικείωσή μας με το τέρας μας κάνει να μην ανησυχούμε. Υπάρχει οιονεί φυλετικό μίσος, που εκδηλώνεται στην πράξη ως απεχθής τυφλή τρομοκρατία κατά των Άλλων. Και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανέχεται στους δικούς του να ασκούν αυτή τη βία, η οποία ούτε καν προσχήματα μιας επίφασης ταξικότητας μπορεί να επικαλεστεί. Είναι βία ρατσιστική, εκδικητική, τυφλή. Αν δεν ήταν τόσο εγκληματική θα τη λέγαμε και γελοία. Δεν υπάρχει ταξικό μίσος εργατών κατά αστών εδώ πέρα. Φυσικά και δεν τίθεται εδώ ζήτημα «ταξικής πάλης». Πρόκειται για μια βεντέττα φυλετική, εσείς οι κακοί κι εμείς οι καλοί. Θυμίζει τόσο τις πράξεις αντεκδίκησης των γερμανών ναζί στον Πόλεμο. Φάγατε πέντε δικούς μας; Θα σφάξουμε 10 δικούς σας.

Είναι πολύ κακό σημάδι για τον τόπο αυτή η αδιαφορία και η ανοχή απέναντι στο συγκεκριμένο συμβάν εις βάρος της κυρίας Γατά. Σιγά τα αβγά θα πουν κάποιοι, αλλά θα είναι επιπόλαιοι. Εδώ έχουμε κορύφωση του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου, με ελαχιστοποίηση των ανακλαστικών υπέρ του ελληνοευρωπαϊκού αξιακού συστήματος και των κεκτημένων του. Εδώ χάνουμε τα πάντα, κυρίες και κύριοι.

Θα βοηθηθεί η περαιτέρω ανάλυσή μας, αν θυμηθούμε δύο πρόσφατα κείμενα: Ο Ρατσισμός της «Αριστεράς» και Η βάση του ρατσισμού της «Αριστεράς». Έτσι θα κατανοήσουμε πόσο αυτή η άρνηση της ετερότητας, ο αποκλεισμός του Άλλου, που επιδεικνύει η μακαρία και χαρούμενη «Αριστερά», την οδηγεί (κι εμάς μαζί) σε επικίνδυνες ατραπούς, χωρίς να το παίρνει και χαμπάρι.

Προσοχή! Η δομή του φασισμού και του ναζισμού, ως ιδεολογιών μοιάζει με τον Μαρξισμό-Λενινισμό. Το ταξικό μίσος γίνεται φυλετικό, γίνεται εν γένει ένα μίσος κατά των Άλλων, είτε αυτοί είναι εχθροί ταξικοί, είτε φυλετικοί, είτε ακόμα θρησκευτικοί (στη σύγχρονη αντιπαράθεση μεταξύ Δύσης και Ισλάμ). Αυτό το μίσος ολοκληρώνεται έμπρακτα με την Βία κατά του Άλλου, του εχθρού που πρέπει να αποκλείσουμε, να εξαφανίσουμε για το καλό μας.

Ο φασισμός και ο ναζισμός, χτίστηκαν από πρώην θιασώτες του Μαρξισμού -Λενινισμού, ο οποίος προηγήθηκε χρονικά και δημιούργησε το πρότυπο. Και είναι γεννήματά του. Το πρότυπο αυτό είναι η μανιχαϊστική ολοκληρωτική κατίσχυση του καλού πάνω στο κακό. Στις διάφορες παραλλαγές αυτού του προτύπου δεν έχει σημασία ποιο καλό και ποιο κακό προτάσσει ο κάθε -ισμός. Εκεί που ταυτίζονται όλοι, είναι που ορίζουν ότι το καλό θα πρέπει δια της Βίας να κατισχύσει του κακού, να το εξαφανίσει, να φέρει κάθαρση. Έτσι ώστε στο τέλος να φτιάξουμε ένα επίγειο παράδεισο, όπου όλοι νηφάλιοι θα τρώμε πιλάφι και μέλι.

Αυτά είναι. Είτε είσαι κομμουνιστής και εξαφανίζεις τους αστούς, για να φέρεις τον παράδεισο, είτε είσαι ναζιστής και εξαφανίζεις τους κακομούτσουνους εβραίους για να φέρεις την τέλεια κοινωνία της αρείας ή της σπαρτιατικής (τρομάρα μας) φυλής. Τσαντίζονται οι «Αριστεροί» με την ιεροσυλία όσων τους βάζουν στο ίδιο τσουβάλι με τους φασιστοναζί. Επιφανειακά, έχουν δίκιο, όπως προείπαμε. Είναι τελείως αντίθετοι και θανάσιμοι μεταξύ τους εχθροί. Στη βάση όμως έχουν άδικο: Είναι όλοι τους ολοκληρωτικοί, έχουν κοινή μανιχαϊστική δομή. Έχουν μια κοινή ιδέα που είναι το Μίσος και μια κοινή πράξη που είναι η Βία. Τι δεν καταλαβαίνεις, σύντροφε;

Έχει ενδιαφέρον, ο εκνευρισμός που προκαλείται στην «Αριστερά», όταν νοιώθει την πίεση της εις βάρος της κριτικής για όλα αυτά, της ανυπόφορης θεωρίας των δύο άκρων. Να προσφύγουμε για λίγο σε ένα πρόσφατο κείμενο, που ξεκαθαρίζει το θέμα αυτό («Η δικαίωση της θεωρίας των δύο άκρων»)

Όταν κυριαρχεί αυτή η ενοχλητική θεωρία, τότε η «Αριστερά» ψάχνει να βρει αντιπερισπασμούς. Τότε προσπαθεί να αποτινάξει από το πέτο της την ανεξυριζαυγίτικη πιτυρίδα, επινοώντας φανταστικές συμμαχίες της «μνημονιακής» κυβέρνησης με τους ναζί. Έγραφε η Αυγή  ότι το άκρο είναι η Ν.Δ. με την Χ.Α. και ουρά του το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, ενώ απέναντί τους υπάρχει το δημοκρατικό μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ. Εξ ίσου αστεία φημολογία ήταν επίσης ότι η Χ.Α. ταυτίζεται με Ν.Δ. στο θέμα της ΕΡΤ. Αφού η οππορτουνιστική Χ.Α. ταυτίζεται πάντα πλήρως με το ΣΥΡΙΖΑ στη λογική «Κάτω τα χέρια από το Πελατειακό Παρακράτος». Όσο και να διαστείλεις τις φιλοναζί ντουφεκιές του Βύρωνα, έστω και το ακροδεξιό κλίμα των Φαήλων, είναι γελοίο να λες ότι οι ναζί έχουν κάποια σχέση με την κυβέρνηση. Γιατί οι Φαήλοι είναι απλοί υπερσυντηρητικοί εθνικιστές, ενώ οι ναζί είναι ναζί.

Σίγουρα, λοιπόν, τους βολεύει τους Συριζαίους να υπάρχει μια δήθεν αντιναζί πόλωση, όπου αυτοί θα είναι απέναντι από τους ναζί. Γενικά άλλωστε τους πάει η πόλωση, που είναι ο μόνος λόγος που τους φουντώνει εκλογικά (θυμηθείτε πέρσι τη διαφορά πρώτης και δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης). Αλλά είναι γελοίο να χτίζεται αυτή η πόλωση απέναντι σε φανταστικούς ανεμόμυλους. Από δω εμείς οι καλοί, από κει οι κακοί οι ναζί με τους μνημονιακούς δορυφόρους τους. Είναι απλώς γελοίο όσο και δόλιο.

Πώς, βρε κουτά γατάκια, ο πιο σκληρός από όλους τους αμνήμονες, ο ναζί, μπορεί να είναι σύμμαχος με τους μνήμονες δωσίλογους Τσολάκογλου και σία. Πού θα τα πείτε και θα σας πιστέψουν άλλοι, εκτός από τους πιστούς σας τυφλίτες που τον μασάνε όλο τον ταραμά που αφειδώς τους παρέχετε; Φτηνιάρικος αντιπερισπασμός, για να αποκρύψουμε τον ανεξυριζαυγιτισμό μας που μας πονάει, αλλά δεν ξέρουμε και πώς να τον ξεφορτωθούμε. Αφού, όπως θα δούμε στη συνέχεια, είναι αποτέλεσμα της μεγάλης μας στρατηγικής επιλογής: του ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΣΜΟΥ, μέσα στον οποίο έχουμε εγκλωβιστεί αγκαλίτσα με τους ναζί.

Υπάρχει σελίδα στο Facebook με τίτλο «Λέμε όχι στη Χρυσή Αυγή», όπου όλοι οι φίλοι της σελίδας, αντί να ασχολούνται αποκλειστικά με τις αθλιότητες των ναζί, κάθονται και λένε ότι ο Δένδιας είναι ένας φασίστας που τρέφει την Χ.Α. κλπ. Οι περισσότερες αναρτήσεις προσπαθούν να δείξουν ότι όλοι οι «μνημονιακοί» είναι φασίστες και ουρές των ναζί, ενώ αντιφασίστες είναι οι «Αριστεροί». Έτσι δεν καταλαβαίνουν ότι πάλι νομιμοποιούν τους ναζί στη συνείδηση του οχλοπολτού που αντιπαθεί την «αριστερή» ατζέντα και «τα διεθνιστικά κουμούνια». Σου λέει αυτός ο οχλοπολτός, εντάξει, εμείς συμφωνούμε μαζί τους στην αντιμνημονιακή ατζέντα, για το ξεπούλημα που δεν πρέπει να γίνει στους τοκογλύφους, αλλά λέμε όχι στους λαθρομετανάστες. Και τσουπ, πάνε στους ναζί. Αλλά φυσικά εξ ίσου και κυρίως πάνε στους ναζί όλοι οι αγανακτισμένοι, που αν και αρχικά υιοθετήθηκαν από την «Αριστερά», στο τέλος διαπίστωσαν ότι το real thing, οι αληθινοί αντιμνημονιακοί, οι σκληρότεροι και ριζοσπαστικότεροι, ήταν οι ναζί. Και κατέληξαν στο γνήσιο σχήμα, όχι στο ντεμέκ.

Συνοψίζοντας την προεκλογική αρθρογραφία μας για το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, ξαναθυμίζουμε. Η επί χρόνια πολλά μηδαμινή Χρυσή Αυγή μπήκε στον μεγεθυντή και άρχισε να εκκολάπτεται στην πάνω πλατεία το 2011, υπό τις βλακώδεις ευλογίες της «Αριστεράς». Νόμιζε τότε ο κ. Τσίπρας ότι ο αντιπολιτικός ριζοσπαστισμός (βάσει και της ευνοϊκής γι' αυτόν εμπειρίας των Δεκεμβριανών του 2008) ήταν μονόδρομος ιμάντας μεταβίβασης ψήφων από την εξεγερμένη κοινωνία προς την «Αριστερά». Άνοιγε έτσι η επιπόλαιη Πανδώρα το κουτί με τα μύρια κακά. Και χαμπάρι δεν έπαιρνε ότι νομιμοποιούσε το Τρελοκομείο της Αυτοδικίας για να το καπηλευθεί, ενώ στη συνέχεια άρχισε επιτυχώς να του το τραβάει μέσα από τα χέρια η Χ.Α. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, η βλακώδης εξ αδρανείας ψευδαίσθηση ότι κάθε ριζοσπαστικοποίηση θα ενισχύσει υποχρεωτικά την «Αριστερά» διαψεύσθηκε οικτρά.

Εδώ ήταν η ευθύνη του κ. Τσίπρα, να αντιληφθεί τον κίνδυνο και να δράσει υπεύθυνα. Να μην επιτρέψει να απασφαλιστούν όλοι αυτοί οι εξεγερμένοι λεβεντοβούβαλοι. Έπραξε ακριβώς το αντίθετο. Τους στιμουλάρησε τα ποταπά ένστικτα και τους αμόλησε χωρίς να «λογοκρίνει την οργή τους». Και αυτή ήταν η εισαγωγή της Αντιπολιτικής Βίας, που σήμαινε δόλια, άλογη, ανεξέλεγκτη ταύτιση της έννοιας «οργή» με την ουσία του δολοφονικού φασιστοτραμπουκισμού. Όπως αυτός επέπεσε, ως ρόπαλο πάνω στο κεφάλι του Κωστή Χατζηδάκη, ως γιαούρτι στο πουκάμισο του Πάγκαλου και ως προπηλακισμός εις βάρος κάθε πολιτικού.

«Μα ήταν λαμόγιο» έλεγαν. Αυτό, όμως, δεν θα το όριζε κανένας λεβεντοβουβαλέ οχλοπολτός, παρά μόνο η Δικαιοσύνη. Γιατί ακόμα και η πουλημένη σάπια Δικαιοσύνη της Αντωνίας Ηλία, του Χριστόδουλου και του Γιοσάκη, πάλι είναι καλύτερη από τα ανεξέλεγκτα λαϊκά δικαστήρια, όπου όποιος φωνάζει πιο δυνατά κερδίζει. Το μάθαμε πια (1789, 1917, ελληνικός εμφύλιος και πόσες άλλες περιπτώσεις). Καίγονται τόσα πολλά χλωρά, καθιστώντας πάντα καταστροφικό το ξεφόρτωμα των ξερών. Γι' αυτό δεν λέει πουθενά, τελικά, η λογική τσεκούρι και φωτιά. Ακόμα, δυστυχώς, αυτό το υπονοούμενο της Ιστορίας δεν μπορεί να το συλλάβει η «Αριστερά».

Μια από τις συνήθεις εκδηλώσεις του Ανεξυριζαυγιτισμού είναι η ταύτιση ρητορικής. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος έχει κάνει ποια δήλωση, όταν πρόκειται για τους αμνήμονες αγωνιστές υπέρ του λαού. Ακούστε αυτό, ας πούμε. «Το νέο πολυνομοσχέδιο είναι ένα έκτρωμα των τοκογλύφων που αποκεφαλίζει χιλιάδες συμπολίτες μας και οδηγεί σε οριστική εξαθλίωση τον ελληνικό λαό. Η καταψήφισή του και η πτώση της ξεπουλημένης συγκυβέρνησης αποτελούν μονόδρομο για τη χώρα». Ποιος το έχει πει αυτό (χε,χε);;;

Κενή περιεχομένου, πάντα μια ίδια ανακοίνωση για κάθε διαφορετική μέρα, για κάθε διαφορετικό γεγονός, από κάθε διαφορετικό αμνήμονα: η γνωστή δήλωση καρμπόν. Ολίγη από τοκογλύφους, ολίγη από δωσίλογη συγκυβέρνηση, ολίγη από ξεπούλημα του ελληνικού πλούτου. Να η κοινή ρητορική ΟΛΩΝ των συνεγκλωβισμένων «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, που διά της ώσμωσης έρχονται δραματικά κοντά. Ας δούμε τι αυτό σημαίνει στην πράξη.

Ταύτιση και της κοινοβουλευτικής τους πρακτικής, σε στυλ «τα 'φτιαξε ο Γιώργος με τη Μαίρη», που λέει και ο Κηλαηδόνης. Δηλαδή, τα 'φτιαξε η Χ.Α με τους Ψεκασμένους στη διαβόητη ψηφοφορία της Βουλής για τη Λίστα Λαγκάρντ. Όπου βέβαια σχεδόν όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν (μόνο από αντιμνημονιακό μίσος, ΑΠΡΟΚΛΗΤΑ) ψηφίσει εκτός γραμμής στην κάλπη της Χ.Α. (πάνω από 100 ψήφοι, όταν οι σύμμαχοι Χ.Α. συν Ψεκασμένοι είχαν μαζί 36 μόνο ψήφους). Μετά τα 'φτιαξε και η Ζωή με τον Ηλία στην επιτροπή για τη λίστα Λαγκάρντ, κατεβάζοντας κοινές προτάσεις, αφού τους ένωνε το κοινό μίσος κατά Βενιζέλου. Όπως και προχτές για την ΝΕΡΙΤ, η αμνημοσύνη χτίζει κοινή στάση.

Μετά τα 'φτιαξαν και οι Καμένοι με το ΣΥΡΙΖΑ. Για στρατηγική συμμαχία προς άρση ενδεχόμενου μετεκλογικού αδιεξόδου ακυβερνησίας (τώρα αυτό επιχειρεί να το σπάσει η Λούκα με την μετωπική κίνηση που χτίζει υπέρ του Αλέξη). Όλες αυτές οι ωραίες συμμαχίες εγείρουν θέμα μεταβατικότητας. Της γνωστής ιδιότητας των μαθηματικών (τα προς τρίτον ίσα και μεταξύ των ίσα). Δηλαδή, η Χ.Α. τα φτιάχνει με τους Ψεκασμένους και οι Ψεκασμένοι τα φτιάχνουν με το ΣΥΡΙΖΑ, άρα κάτι συνδέει τη Χ.Α. με το ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τη ρητορική, τώρα και στην πρακτική.

Φυσικά ανιχνεύεται αυτό και στις δημοσκοπήσεις, όπου φαίνεται η εκλεκτική συγγένεια μεταξύ των δύο χώρων, στο βαθμό που ο ένας δίνει στον άλλον διαρροές ψηφοφόρων σε ενοχλητική για το ΣΥΡΙΖΑ ένταση. Συχνά (http://www.enikos.gr/politics/141458,Dhmoskophsh_sth_B%E2%80%99_A8hnas.html) στα ποιοτικά ευρήματα έχουμε περισσότερους να φεύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ προς Χ.Α. παρά από Ν.Δ. προς Χ.Α. (χε,χε). Τυχαίο; Δεν νομίζετε. Η πρωτογενής πηγή, το βαθύ αυριανικό ΠΑΣΟΚ, χώθηκε σούμπιτο στον «καταλύτη» ΣΥΡΙΖΑ και από κει διαχέεται στην ΧΑ. Ας δούμε γιατί.

Πρώτα γίνεται η σκοταδιστική παρανοϊκή παραδοχή ότι την κρίση δεν την δημιούργησε ΤΟ Σύστημα / Πελατειακό Παρακράτος, αλλά ντόπιοι και ξένοι συνωμότες, που έφεραν τα μνημόνια. Άρα δεν είναι μείζον να δώσει τη λύση η λογική μέσα από τη δημοκρατία, δεν είναι κυρίαρχη η αντίφαση «δημοκρατία ή φασισμός». Μείζων αντίφαση που μας ενδιαφέρει, για να ξεφύγουμε από την κρίση, είναι η παρανοϊκή αντίφαση «Μνήμονες ή αμνήμονες».

Ας ξαναθυμίσουμε το μηχανισμό του μανιχαϊσμού της αντιμνημονιακής υστερίας. Είναι το υπέρτατο κακό το μνημόνιο; Γιες! Είναι τότε προφανώς καλοί όλοι οι εχθροί του μνημονίου; Γιες! Είναι οι ναζί οι πλέον αδυσώπητοι και συνεπείς εχθροί του μνημονίου; Γιες!!! Άρα οι ναζί είναι οι πιο καλοί, ως οι πιο συνεπείς από τους καλούς, ας το θυμόμαστε όταν έρθουν εκλογές. Και άσε τα κουμούνια να τους βρίζουν. Κακώς! Αφού είπαμε, είναι οι πιο συνεπείς από όλους τους αντιμνημονιακούς!

Έτσι, η «Αριστερά», δυο χρόνια τώρα, μένει εγκλωβισμένη μαζί με τους ναζί μέσα στην ιδιοτελή παγίδα του αντιπολιτικού Αντιμνημονισμού, που έστησε κατά του δικομματισμού, όπου όμως τελικά ίδια με κρότο έπεσε! Έτσι, ξεπλένει τους ναζί, μέσα από το βλακώδες στρατήγημά της, την Εθνική Αντιμνημονιακή Λαϊκισμένη Ενότητα (Ε.Α.Λ.Ε.). Κρίμα, δεν σκέφτηκε η «Αριστερά» ότι πριν σχεδόν σαράντα χρόνια η εμπνευσμένη Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα (Ε.Α.Δ.Ε.) του Κύρκου, απομόνωσε τα χουντικά «σταγονίδια» και σταθεροποίησε την αδύναμη ακόμα Δημοκρατία. Ενώ τώρα, η Ε.Α.Λ.Ε. του Τσίπρα αποσταθεροποιεί τη δημοκρατία, ενισχύοντας επιπόλαια τους ναζί, αλλά και ζημιώνει την κοινωνία, απομακρύνοντας την διέξοδο από την κρίση.

Και μένει συνεχώς παγιδευμένη στην ιδιοτελή βλακεία της η «Αριστερά», πανταχόθεν συμπιεσμένη. Πρέπει να μην είναι τόσο σκληρά «αντιμνημονιακή», ώστε να επιδείξει «ικανότητα διακυβέρνησης» στις πλατιές εκλογικές μάζες, αφ' ενός. Αλλά πρέπει να μην φαίνεται και ντεμέκ «αντιμνημονιακή», ώστε να μην της κλέβει η Χ.Α. το χαρτί του οχλοπολτού μέσα από τα χέρια. Άλυτη η εξίσωση, αφού στήθηκε με τόση δόλια λαϊκιστική βλακεία το στρατήγημα. Όσο η πίεση της λογικής αναγκάζει το ΣΥΡΙΖΑ να κάνει κωλοτούμπες διορθωτικές, τόσο ξεκαθαρίζει το τοπίο για το ποιος είναι ο συνεπέστερος «αντιμνημονιακός». Η σκοταδιστική «λογική» ήταν απλή πλέον στα καμένα μυαλά του οχλοπολτού.

Όσο ο «αριστερός» καταλύτης δικαιολογούσε τον αντιπολιτικό δολοφονικό τραμπουκισμό των αγανακτισμένων, άθελά του τους μετάλλασσε σε αγαναζισμένους. Κάτι που δεν κατάλαβε ποτέ (ή μάλλον το κατάλαβε αργότερα, αλλά κάνει πως δεν το παραδέχεται) ο μλώσκων «αριστερός» καταλύτης. Νόμιζε ο κ. Τσίπρας ότι θα του φέρνει αποκλειστικά κέρδος αυτός ο ριζοσπαστικός «Αριστερός» ακτιβιστικός επικοινωνισμός. Έτσι, έρχεται εδώ και καιρό ο κ. Μιχαλολιάκος και τσιρίζει: «Το μνημόνιο είναι η καταστροφή του έθνους. (ενώ).ο δήθεν αντισυστημικός Τσίπρας, τώρα τα μασάει για το Μνημόνιο.».

Cut!!! Το πιάσαμε το υπονοούμενο; Ποιος είναι, λοιπόν, ο αυθεντικότερος και πειστικότερος «αντιμνημονιακός»; Να γιατί ο κ. Τσίπρας είναι ο καλύτερος πελάτης του κ. Μιχαλολιάκου! Γιατί στην ουσία ο ναζί τον χρησιμοποιεί ως προξενέτ για μαστροπεία και ως προθερμαντή των παλλακίδων του. Ζέστανέ μου τα κορίτσια, Αλεξάκη, να ρθω να τα βατέψω, ένα πράμα. Ο αβανταδόρος προξενητής, που έχει το επικοινωνιακό χάρισμα και το πλούσιο καρνέ, δημιουργεί τον ελκυστικό αντιμνημονιακό ντόρο και πλακώνουν φουριόζικα αι μωραί παρθένοι. Τότε έρχεται ο Μεγάλος, Απόλυτος και όχι δήθεν, Αυθεντικός και όχι κίβδηλος. Και μοστράρει νικηφόρα, επιλέγοντας τον αφρό για τον οντά του. Τι δεν καταλαβαίνεις, Αλέξη; Μπορεί δηλαδή, μπροστά στον Αντρέα ο κυρ Μιχαλολιάκος να είναι στραβοχυμένη μισοριξιά, αλλά και ο κυρ Αλέξης μπροστά στον Μιχαλολιάκο δεν είναι παρά ένα παραστρατημένο γατάκι, ο Απόλυτος «Πελάτης».

Παραλλάσσοντας το ρητό, άθλιος αθλίω αεί τακιμιάζει, λέει ο αδήριτος νόμος του Λαϊκισμού. Όταν, όμως, κάποιος δραπετεύσει πρώτος από την αθλιότητα, ενίοτε παγιδεύει αυτούς που αφήνει πίσω του. Ο κ. Τσίπρας την πάτησε παίζοντας το ίδιο παιγνίδι, που έπαιξε ο κ. Σαμαράς, ο οποίος αν και ατζαμής, του άφησε στα χέρια τον μουτζούρη. Δηλαδή, αυτό που οι δυο τους, άθλιοι υπόλογοι, κληροδότησαν στην Ελληνική Ιστορία, δηλαδή την τεράστια πίττα του αρχικού παρανοϊκού 90% των αμνημόνων τσιφτετελλήνων, ποιος θα την παραλάβει; Εξαιρώντας τους ανυπόληπτους ψεκασμένους, θα την αφήσει τώρα ο κ. Τσίπρας στα χέρια των ναζί;;; Δεν γίνεται! Άρα θα είναι αναγκασμένος/εγκλωβισμένος να μην ξεκολλάει από την αμνημοσύνη, απομακρύνοντας τον εαυτό του από την εξουσία και καταστρέφοντας τον τόπο βυθίζοντάς τον στο σκότος, τη βλακεία, το έλεος της χρεωκοπίας.

Αφήνουμε εξ αρχής κατά μέρος την όποια θετική υποδοχή. Πάμε στην πιο ενδιαφέρουσα αρνητική υποδοχή, γιατί είναι ολοφάνερο ποιος θίγεται, από αυτή την ανάλυση. Όχι βέβαια μόνο οι ναζί, γιατί τα επιχειρήματά της τους πονάνε πολύ περισσότερο από όσο το μίσος της «Αριστεράς». Διψούν για το μίσος των «Άλλων», αφού αυτό τρέφει και το δικό τους μίσος, το οξυγόνο τους, τη ζωή τους. Αντίθετα, οι ναζί δεν αντέχουν, να μην τους δείχνεις μίσος, αλλά να τους λες ότι είναι ανθέλληνες και αντίχριστοι. Γιατί έτσι τους χαλάς όλο το στόρυ, το παραμύθι με το οποίο ξεγελάνε τον λεβεντοβουβαλέ οχλοπολτό.

Εκείνος, λοιπόν, που κυρίως θίγεται από αυτή την ανάλυση του Ανεξυριζαυγιτισμού, εύλογα είναι η «Αριστερά». Γιατί, ως εδώ, ήταν καλομαθημένη να κανοναρχεί στο ελληνικό πεδίο, να δίνει τον τόνο, να λέει ποιος περνάει και ποιος κόβεται στη ζωή. Ποιος είναι ο ακροδεξιός εχθρός και ποιοι οι σύμμαχοί του. Να αποφασίζει αν ο «νεοφιλελεύθερος» Νόμος Γιαννίτση, θα σταματήσει το πάρτυ του Πελατειακού Παρακράτους των σαραντάρηδων συνταξιούχων, που θεμελίωσε την καταστροφή, ή όχι. Χωρίς ποτέ να έχει πάρει την κεντρική διακυβέρνηση στα χέρια της! Να πετάει μια ομορφιά και όλοι να τη δέχονται ως θέσφατη.

Τώρα, κάποιοι της την επιστρέφουν ως ακατάλληλη. Τι έχει συμβεί; Και γιατί εισπράττει αυτή την εκνευριστική άρνηση, να δηλώνει καμαρωτά Αριστερά και να τη λένε «Αριστερά»; Και αντί να προβληματιστεί ουσιωδώς απέναντι στην κριτική, απαντά με αθέμιτες ζαβολιές, με υπόκωφο σαματά τόσο στα «δίκτυα» όσο και στην κοινωνία. Και προσπαθεί να υπονομεύσει συκοφαντικά όσους εγείρουν ζητήματα για την «αριστερότητά» της.

Ενίοτε για τα σκληρά επιχειρήματα αποδεικνύεται ότι δεν φταίει η κακή προέλευση, αλλά ο κακός προορισμός. Έτσι η «Αριστερά» πρέπει να δείξει ότι αυτά τα επιχειρήματα είναι σκάρτα και ασταθή, «μοχθηρά», «φανατικά». Και αυτό θέλει δουλειά και ηθική συγκρότηση, με την έννοια της οργάνωσης στο μυαλό της περί του τι είναι καλό και τι είναι κακό.

Έλα, όμως, που από την βολεμένη ακινησία δεκαετιών, λόγω δεδομένης κυριαρχίας των παλιών ιδεών της, πλέον έχει χάσει κάθε ικμάδα. Και δεν έχει την παραμικρή ευκινησία, η «Αριστερά», ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τις νέες ιδέες που γεννάει η κοινωνία. Και έτσι, ναι μεν τάχα μου, έχει ξεπεράσει στα λόγια τον σταλινισμό, αλλά έχει πέσει με τα μούτρα στον ζιζεκισμό, τον οποίο θεωρεί φαιδρό ακόμα και ο (Νέστορας της «κινηματικής αριστεράς») Νόαμ Τσόμσκυ.

Είναι ολοφάνερο ότι αν δεν καταρριφθεί μια τέτοια ανάλυση, τότε η «Αριστερά» θα χρειαστεί να θωρακίσει καλύτερα τους μύθους της. Γιατί πλέον η ευστάθειά τους θα είναι προβληματική. Τι θα γίνει, αν επιτρέψει η ζωή να θεωρηθεί δεδομένο ότι οι επιθετικοί μανιχαϊσμοί, οι μέχρι τούδε θανάσιμοι εχθροί, που ζουν για να μισούνται, είναι αδελφάκια; Ότι έχουν κοινά δομικά στοιχεία, που τους κάνουν να μοιάζουν εκνευριστικά;

Αυτά είναι! Πρέπει η «Αριστερά» να απαντήσει στα μεγάλα ερωτήματα που θέτει η ζωή διεθνώς, ενώ εδώ έχουμε μείνει λίγο πίσω. Υπάρχουν νόμοι σταθεροί και ακατάλυτοι, που διέπουν την κοινωνία των ανθρώπων, ο κόσμος να χαλάσει; Υπάρχει ταυτότητα της νόησης και του είναι; Μπορεί τον 21ο αιώνα να είναι αντιληπτή από τον ανθρώπινο πολιτισμό η έννοια της αταξικής κοινωνίας; Είναι, άραγε, αναπόδραστη η ανάγκη να ιδεολογικοποιούμε το μίσος και τη βία, ως θεμέλια συστατικά της αλλαγής και της προόδου; Κάποιες κακές γλώσσες λένε, πως άμα προσεγγιστούν ξανά αυτές οι έννοιες, εύκολα θα καταρρεύσουν τα απανταχού επί γης ποικιλόχροα ακροδεξιά φαινόμενα.

Μήπως υπάρχει κάτι, δηλαδή, που έχει αλλάξει την εμπειρία του ανθρώπινου πολιτισμού, έχοντας καταστήσει άκυρο το δόγμα του μίσους και της βίας; Είναι αενάως Δεξιοί, αυτοί που τα χωρίζουνε και Αριστεροί αυτοί που τα μοιράζουνε;;; Γίνεται να μην αναδιαρθρώνονται τα μεγάλα ερωτήματα, επειδή κάποτε ήρθε ο μεγάλος προφήτης και έκλεισε την ανθρώπινη σκέψη στην αιώνια κονσέρβα; Δεν λέει τόση στατικότητα, να τρέχουν κοντά δύο αιώνες, που δεν έχει αλλάξει καμιά μεγάλη βεβαιότητα, λέει;

Εδώ και λίγες δεκαετίες η ζωή στέλνει πρόδρομα σήματα. Ότι κάποιες ιδεοκατασκευές, που τις θεωρούσαμε αιώνια και οικουμενικά καταξιωμένες και ακλόνητες, είναι έτοιμες (αν όχι ήδη μπάζα) να καταρρεύσουν από αστοχία υλικού. Πάντα ρει, άλλωστε, σύμφωνα με μια πανάρχαια ιδεοκατασκευή, που περιέργως ακόμα δεν έχει καταρρεύσει. Υπάρχουν, λοιπόν, κεραίες που συλλαμβάνουν αυτά τα πρόδρομα σήματα και σιγά σιγά τα αναδεικνύουν. Και προσπαθούν κάποιοι να τα συγκροτήσουν σε αυτό που περιγράφει ο Ποιητής: «σιμώνει ο νέος ο Λόγος». Και αυτή η δουλειά είναι δύσκολη, πραγματοποιείται μέσα σε κακουχίες, έχει απέναντί της τους πολλούς που θα ξεβολευτούν, έτσι και χάσει το κύρος του ο παλιός ο Λόγος. Μην ξεχνάμε ότι κι αυτό αιώνιο και οικουμενικό φαινόμενο είναι. Στην Αρχαία Αθήνα οι συντηρητικοί την είχαν πάρει χαμπάρι τη δουλειά και έλεγαν «αι μεταβολαί λυπηρόν».

Κάποιοι επιμένουν «είμαστε επαναστάτες και τα θέλουμε όλα». Τι θέλουν δηλαδή; Μια απλή θερμή, ρευστή, ζωντανή, ανατρεπτική κοινοβουλευτική δημοκρατία θέλουν, που να λειτουργεί, προσπαθώντας ολοένα να γίνεται καλύτερη, ξέροντας ότι ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΕΛΕΙΑ. Που να προσπαθεί να συνθέσει, ως μεταξύ τους συμπληρωματικά, το αίτημα της ισότητας με αυτό της ελευθερίας. Αφού η ζωή έδειξε ότι όπου το ένα υπερίσχυσε εις βάρος του άλλου, έχασαν και τα δύο μαζί. Έτσι ταλαιπωρήθηκε μάλιστα και ο ανθρώπινος πολιτισμός. Τίποτε άλλο δεν είναι πιο επαναστατικό από αυτό, λένε, αυτό είναι λέει και η Αριστερά σήμερα. Ως ζητούμενο βέβαια, γιατί δεν υπάρχει ακόμα, δεν έχει ζωντανέψει και κρυσταλλωθεί το σκίτσο της. Υπάρχει διάσπαρτο εδώ κι εκεί, αλλού ως ζωή, αλλού ως ιδέα (μην ψάχνουμε καλύτερα για βάση και εποικοδόμημα λένε). Αλλά θέλει διαρκές κυνηγητό για να λάβει υπόσταση το αίτημά της.

Για να αντιμετωπιστούν οι κρίσεις, ανεξαρτήτως των αιτιών που τις προκάλεσαν, χρειάζεται έλλογη συμπεριφορά και σεβασμός στους κανόνες. Ακριβώς οι ίδιες προϋποθέσεις που χρειάζονται και για να υπάρχει πρόοδος σε καιρούς ομαλότητας. Όταν αυτές οι δύο αξίες ατονούν και χάνονται, μαζί τους εξαϋλώνεται και η πρόοδος. Τότε εμφανίζονται μοιραία και οι κρίσεις, οι οποίες φεύγουν μόνο αν επανέλθει η έλλογη συμπεριφορά και ο σεβασμός στους κανόνες.

Μετά από πολλές διαφορετικές δοκιμές, λοιπόν, η ιστορία το κατέδειξε ως αδύνατο, να αναπτυχθούν σε περιβάλλον απόλυτης αλήθειας αυτές οι δύο αξίες. Έτσι ξαναγυρίσαμε στις σχετικές αλήθειες. Άλλως ειπείν, πέθαναν οι ολοκληρωτισμοί και ξαναβγήκε στην επιφάνεια η δημοκρατία. Ναι, αυτή η ατελής δημοκρατία, που ποτέ δεν θα οδηγήσει τον Ανθρώπινο Πολιτισμό σε κάποια τελειότητα. Την τελειότητα μπορούν να την υποσχεθούν μόνο οι πυροβολημένοι «τέλειοι» (γι αυτό μέχρι πρότινος άλλωστε υπερείχαν) ολοκληρωτισμοί. Και φυσικά δεν είναι τυχαίο, που οι ολοκληρωτισμοί έχουν πλέον ακόμα κάποια τύχη, μόνο στις λαϊκισμένες μπανανίες. Εκεί, δηλαδή, όπου ευδοκιμούν πολλά εύπιστα λάπατα. Στους ευρείς πάτους των λαών, των κοινωνιών, των εθνών και πουθενά αλλού.

Κι αν αυτά τα ερωτήματα περισσότερο αναπτύσσονται ερήμην μας διεθνώς, εμείς εδώ δεν τα συλλαμβάνουμε. Ακριβώς γιατί μας τρώει το σκότος και ο τροφός του λαϊκισμός. Επ' αυτού συμφέρει την «Αριστερά», να κρύβει την αλήθεια. Ότι Δεξιά είναι όλες οι μορφές του ποικιλόχρου Λαϊκισμού. Όταν μάλιστα αυτές συνοδεύονται από ισχυρή βεβαιότητα και συμπεριφέρονται επιθετικά με μίσος και βία, τότε συγκροτούν την Ακροδεξιά. Και όσο υποχωρεί ο Λαϊκισμός, απομακρύνοντας μαζί την άρνηση του πολιτικού κόστους, μπαίνει η ειλικρίνεια και η αλήθεια. Και εδώ τότε αναπτύσσονται οι κεντρώες δυνάμεις. Και όταν έρχεται μέσα στο παιγνίδι όλη η αλήθεια, ακτινοδιασκοπεί τα προβλήματα και προτείνει τολμηρές λύσεις, τότε έχει μόλις αναδυθεί η εκάστοτε Αριστερά. Αυτή που δεν έχουμε σήμερα (ακόμα).

Η καθ' ημάς Δεξιά είναι δηλαδή η σήψη του λαϊκισμού, την οποία απέφερε η υγρασία και το σκότος, που κρύβονταν κάτω από το πέπλο του ανορθολογισμού του τύπου «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά». Και σήμερα ο βασικός κορμός της πλευράς που λέει «πολλά βάζετε πολλά παίρνετε», είναι η «Αριστερά», δηλαδή ό, τι αντιδραστικότερο. Οπότε η Αριστερά είναι η ζητούμενη πλευρά που λείπει. Η Αριστερά πρέπει να έρθει και να σηκώσει το πέπλο του ανορθολογισμού, να έρθει φως και οξυγόνο, να στεγνώσει η υγρασία και να ψοφήσουν οι αναερόβιοι μικροοργανισμοί της σήψης. Να ξαναδημιουργηθεί ζωή υγιής και τα παρεπόμενά της.

Καλά, μη μας αφήνετε να αγιάσουμε. Όταν στη γιορτή της Δημοκρατίας, όλοι ανεξαιρέτως οι αμνήμονες, ο Μιχαλολιάκος μετά της πελατείας, πάλι πρόταγμα είχαν το μνημόνιο, τι άλλο θέλει ένας απαισιόδοξος για να καταθλιβεί; Δεν υπάρχει κανείς πονηρός, που θα αμφισβητήσει δηλαδή, πώς αυτά αντιστοιχίζονται στον μικρόκοσμό μας. Ακροδεξιά είναι οι ποικιλόχροες επιθετικοί αμνήμονες, Δεξιά είναι οι όποιοι ντεμέκ αμνήμονες και Κέντρο είναι οι μνήμονες. Και Αριστερά είναι όσοι ακόμα δεν έχουν εμφανιστεί να φτιάξουν το εθνικό ανατρεπτικό μνημόνιο του Νέου Εθνικού Οργανογράμματος και της εθνικής ανασυγκρότησης. Και φυσικά σε επόμενη φάση αυτή η Αριστερά να φέρει την πρόοδο και την προκοπή στον τόπο, με σχέδιο και όραμα για δημιουργία, με ελευθερία και ισότητα. Ώρα να ξυπνήσουν πάλι οι ονειροβάτες.

Και επιτέλους, μην ξεχνάτε, διαμαρτυρόμενοι «Αριστεροί»! Η Αριστερά σημαίνει πρόοδο και ανατροπή, τις οποίες εσείς μπλοκάρετε ως μαύρη αντίδραση, που συντηρεί τη σήψη του παλιού. Η Αριστερά είναι ζωή, εσείς είστε θάνατος.

Του Σακελλάρη Σκουμπουρδή.

Ο Σακελλάρης Σκουμπουρδής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Από το Βαρβάκειο πέρασε στην Πολυτεχνική του Α.Π.Θ. το 1974. Πολιτικός μηχανικός το 1980. Μεταπτυχιακά στο Παρίσι, Γέφυρες (E.N.P.C.), Γεωγραφία της χωροταξίας και τέλος Πολιτική Φιλοσοφία (PARIS X Nanterre). Δημοσιογραφεί από το 1987 (ιδρυτικό στέλεχος ΑΘΗΝΑ 9,84). Γενικά ασχολείται με τις κατασκευές ιδεών.

www.athensvoice.gr