ΦΑΠ, ΕΤΑΚ, ΕΤΗΔΕ, Δημοτικά Τέλη και κύριος οίδε τι άλλο, μαζεύονται στα γραμματοκιβώτια σε μια προσπάθεια να γεμίσουν τα άδεια (ή μήπως τρύπια;) κρατικά ταμεία.

Την ίδια στιγμή δεκάδες χιλιάδες Ελληνες-νοικοκυραίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία- που είχαν κάνει τα κουμάντα τους και πλήρωναν ανελλιπώς τη δόση του στεγαστικού τους δανείου, έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Το "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" έχει γίνει κανόνας πλέον στη μίζερη καθημερινότητά μας. Ο Ελληνας πολίτης βλέπει το σπίτι του, το "κεραμίδι" που πάντα ονειρευόταν να βάλει "πάνω από το κεφάλι του", αυτό για το οποίο έλεγε "νάχω κάτι δικό μου βρε αδελφέ, να μην με τρώει το νοίκι", να γίνεται θηλειά στον λαιμό του που μέρα με τη μέρα τον πνίγει όλο και περισσότερο. 

Δεν φτάνει η ανεργία, η κρίση, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι δεκάδες φόροι που επιβαρύνουν πλέον την ακίνητη περιουσία και κάνουν πολλούς να αναφωνούν "νοίκι και πάλι νοίκι", έρχεται και η απειλή των πλειστηριασμών από το 2014. Οι τελευταίοι είχαν παγώσει, αλλά η Τρόικα (;) πιέζει να βγουν από την κατάψυξη και να αρχίζουν να υλοποιούνται για όσους με "κόκκινα" δάνεια. 

Επί της ουσίας δεν μπορώ να δεχτώ πως όλοι (ή η συντριπτική πλειοψηφία) όσων τα ονόματα φιγουράραν στις λίστες με τα "κόκκινα" στεγαστικά είναι. εξ' απαγγέλματος μπαταχτσήδες. Με άλλα λόγια δεν πήραν δάνειο για να αγοράσουν σπίτι με σκοπό στη συνέχεια να φεσώσουν την τράπεζα, για τον απλούστατο λόγο πως όταν το πήραν οι πλειστηριασμοί δεν είχαν ανασταλεί και επιπλέον μέχρι να σκάσει η κρίση και το τσουνάμι της να τους "πνίξει", πλήρωναν κανονικότατα. 

Ενα κεραμίδι ήθελαν πάνω από το κεφάλι τους, να ξεφύγουν από το νοίκι ήθελαν και βλέποντας ότι τα φέρνουν βόλτα προχώρησαν στην αγορά. 

Σε ό,τι αφορά στους φόρους δεν τίθεται θέμα. Σε όλες τις χώρες του πολιτισμένου κόσμου, η ακίνητη περιουσία φορολογείται. Μόνον που φορολογείται με φόρους το ύψος των οποίων ξέρεις ποιο θα είναι πριν αγοράσεις, ξέρεις τι θα πληρώνεις κάθε χρόνο, κάνεις τους λογαρισμούς σου και αν βγαίνεις προχωράς. Στην Ελλάδα έχουμε κάθε τρεις και λίγο νέους φόρους (με νέο όνομα για να μην πλήττουμε.), αντικειμενικές αξίες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, κοκ. Κάπως έτσι ο ιδιοκτήτης καλείται να πληρώνει ενοίκιο στο σπίτι του.

Σε ό,τι αφορά στα δάνεια, απλά χάος: Με δεδομένη την ευαισθησία του Έλληνα για το "κεραμίδι", την κουλτούρα που κρύβουν οι λέξεις "το σπίτι μου", αλλά και την κοινωνική αγανάκτηση που σιγοβράζει γενικώς και ειδικώς, μπορώ εύκολα να φανταστώ εικόνες με καθώς πρέπει νοικουραίους ταμπουρωμένους με καραμπίνες πίσω από τα παράθυρα να φωνάζουν στον δύστυχο δικαστικό επιμελητή "μολών λαβέ"!  Και βέβαια να το εννοούν! 

Δεν είμαι υπέρ της ύπαρξης ασυλίας για όλους όσοι εξακολουθούν να χρωστούν. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν επικροτώ και την "οριζόντια" κατάργηση της προστασίας που απολαμβάνουν οι μη δυνάμενοι να πληρώσουν τη δόση του στεγαστικού τους.

Το θέμα χρειάζεται πολύ λεπτούς χειρουργικούς χειρισμούς για να μπορέσεις να ξεχωρίσεις τους πραγματικά "μη έχοντες" από τους μπαταχτσήδες. Και επειδή στην κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχουμε τόσο επιδέξιους και ικανούς χειρουργούς και η εμπειρία διδάσκει πως -παρά τα όσα λέγονται- η "οριζόντια λύση" είναι η αγαπημένη όλων των μετά την κρίση κυβερνήσεων, πολύ φοβάμαι πως το "κεραμίδι του Ελληνα" μπορεί να είναι το φυτίλι που θα ανάψει το μασούρι με τη δυναμίτιδα, η σταγόνα που θα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει. 

Και είτε σαν φυτίλι, είτε σαν σταγόνα, θα μιλάμε για έκρηξη τεράστια ή τσουνάμι τρομακτικό. Και στις δύο περιπτώσεις τα αποτελέσματα θα είναι απρόβλεπτα...

Θοδωρής Τσίκας

www.protothema.gr