Ο Αύγουστος μυρίζει γιασεμί...

Το φύτεψε το Ρινάκι όταν πρωτοήρθε νύφη στο σπίτι της πεθεράς της, εκεί κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 60. 

Το φέρε κοντά της απο το περιβόλι τους μαζί με τα ασπρόρουχα και τα προικιά της, που τα στοίβαξε όπως όπως στην πρώτη κάμαρα αριστερά απο τη σάλα. Όμως για το γιασεμί της έψαξε το καλύτερο σημείο. Εκεί, σε μια μικρή γωνίτσα, στο έμπα  του σπιτιού δίπλα απο τη σιδερένια πόρτα και τη σκάλα που οδηγούσε στην αυλή. 

Κι άκουσε γκρίνιες και πολύ μουρμούρα, επειδή ξερίζωσε μια καχεκτική βοκαμβίλια που χρόνια ταλαιπωριόταν απότιστη και ακλάδευτη. 

Η πρώτη κόντρα της πεθεράς με τη νύφη. Η καθεμιά στο ρόλο της.  

"Ακούς εκει να μη με ρωτήσει" έλεγε συχνά η γιαγιά μου, αλλά  το Ρηνιώ δεν αποκρινόταν.  

Δεν ξέρω αν κουβάλαγε στο καινούργιο σπιτικό τις ρίζες της, αν σηματοδοτούσε ασυνείδητα την αγνότητα της ψυχής της ή αν επέβαλε διακριτικά ή αδιάκριτα τη δυναμική της παρουσία. Ποιός θα μπορούσε να μας το πει; 

Έτσι κι αλλιώς σύντομα ο άντρας της μπαρκάρισε κι έμεινε μόνη μ ένα μωρό στην κοιλιά και με το γιασεμί της, που με τόσες περιποιήσεις μεγάλωνε και άνθιζε.  Και δεν άργησε ο καιρός που απλώθηκε αχόρταγα στα σιδερένια κάγκελα και ανέβαινε χρόνο με το χρόνο ένα ένα τα σκαλιά.  

Κι όταν άρχισε να πλημμυρίζει η γειτονιά απο τ άρωματά του, τότε ξεχάστηκαν και τα λόγια. Ποιός θα μπορούσε να αρνηθεί τόση ομορφιά;  

Μεγάλωσαμε παρέα με το γιασεμί και η μυρωδιά του ομορφαίνει τις θύμησες. Εκείνες τις άλλες εποχές της εφηβείας και της ανεμελιάς. Τότε που το Αντώ με την κιθάρα του, μου κάνε καντάδα με τραγούδια του Σαββόπουλου και κρυβόταν πίσω του για να μην τον καταλάβουν, τότε που η φίλη μου η Μαρία έκοβε μπουκετάκια και τα κρύβε στο στήθος της, για να μυρίζει όμορφα, στα κρυφά ραντεβού με τον αγαπημένο της.  

Πόσο πολύ συνδέονται αλήθεια οι μνήμες μας με τις αισθήσεις. Ήχιτα που λέμε εμείς και ας μην καταλαβαίνετε εσείς οι υπόλοιποι ότι αυτη η λέξη κρύβει μέσα της όλες τις ευωδιές του κόσμου. 

Το γιασεμί μας, μας προυπαντίζει ακόμα και σήμερα μόλις φτάσουμε στο νησί.  

Στέκει εκεί στην ίδια γωνιά, ξερό κατάξερο το χειμώνα, ένας αγριος κορμός που τυλίγει τα κάγκελα και ολάνθιστο απο την Άνοιξη και μετά, σαν έτοιμο για την άφιξή μας. 

Κι ας προσπάθησαν κάποιοι να το ξεκάνουν, κι ας στεναχωριέται η μάνα μου, που τώρα που μεγάλωσε δεν μπορεί να σκουπίζει κάθε μέρα τα ανθάκια που "χιονίζουν τα σκαλιά. 

Οι μέρες αλλά κυρίως οι νύχτες μας στη Σίφνο,  μοσχοβολάνε τ άρωμά του.   

Κι είναι τόσο όμορφο όταν οι περαστικοί κόβουν ένοχα και κρυφά λίγα κλαδιά του και όταν τα ζευγαράκια μας ζητάνε την άδεια για να φωτογραφηθούν μπροστά του. Λές και θα μπορούσε νά ναι ιδιοκτησία μας η τόση ωραιότητα. 

Ο Αύγουστος θα έχει πάντα τη μυρωδιά του γιασεμιού. Και τη θύμιση του Ρηνιού μας, που πριν χρόνια τουτο το μήνα, μια  νύχτα με πανσέληνο, "έφυγε" γι αλλού, άφήνοντας πίσω της το "προικιό" που έφερε μικρονύφη στο καινούργιο της σπιτικό. 

Μαρία Καραλή