Η προστασία, ο προστάτης και η προστατίτιδα

                                       Γράφει ο Χρίστος Α. Τούμπουρος

Ανέβηκα στο λόφο, στάθηκα, κοίταξα γύρω, φώναξα.

Πέτρες κατρακύλησαν κάτω, χτύπησαν τις πέτρες.

                

          «Θα προστατέψουμε τους φτωχούς και τους αδύναμους»

 Αυτές τις απλές λέξεις, που συνιστούν γι’ αυτόν «συμβόλαιο»-βεβαίως  βεβαίως- εκστόμισε ο παντοιοτρόπως πολιτικά μετακινούμενος κ. Υπουργός, ο  εγκατασταθείς μόνιμα -χρόνια τώρα- στους χώρους απ’ όπου «αναβλύζει η τηλεορασική ενημέρωση», αφού μετέβη από (πολιτικόν) χωρίον εις χωρίον και από κώμη εις κώμη, και από Μεταξουργείο εις Αχαρνών, μεταμφιεζόμενος σε πολιτική  παλάντζα.

«Το παραστράτισμα του εμπόρου, ο πολιτευόμενος∙

που την έχει την πολιτική επάγγελμά του»    Κ. Παλαμάς

Οι λέξεις προστάτης και προστασία είναι πολύσημες, όπως και οι λέξεις φτωχός και αδύναμος. Μπορεί να προστατεύει κάποιος την περιουσία του, την αφεντιά του, την τιμή και την υπόληψή του, την παράδοση και τον πολιτισμό του, την αξιοπρέπεια και τη συνείδησή του, το ήθος και τη διάνοιά του, τη γυναίκα και τα μαντριά του. Μπορεί να λέει ότι την προστατεύει…

Τη χώρα του, την πατρίδα του, προ  πολλού απαγορεύτηκε να την προστατεύει!  Ιερή Συμμαχία και βάλε… Την προστασία της, την ανέλαβαν Μεγάλες Δυνάμεις, μεγάλες-μεγάλες, που αγωνίζονταν και αγωνίζονται και οι ηγέτες τους αγωνιούν για την προστασία του φτωχού και αδύναμου-πλην όμως σύμμαχου λαού της χώρας αυτής. Καλό είναι να μην συγχέουμε αυτού του είδους τη διεθνή προστασία, των συμμάχων μας εννοώ, με τους ανθρώπους του υποκόσμου που αναλαμβάνουν την ευθύνη για την ασφάλεια του τόπου (όχι της επιχείρησης), έναντι καθορισμένης αμοιβής. Αυτοί πάντοτε λειτουργούν με συμμαχικές-δημοκρατικές διαδικασίες… (διάβαζε βόμβες ουρανίου, αεροδρομικές επιδρομές, αποκλεισμούς…)

Από τέτοιους η Ελλάδα, αποκλεισμούς εννοώ, τίγκα.

 «Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς.

Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμε την επανάσταση…” Κολοκοτρώνης

Και την έκαναν οι ξετρελαμένοι  την επανάσταση και απελευθέρωσαν την Ελλάδα  και οι προστάτες  μας καθόρισαν και σύνορα -μια χεσιά τόπο- που θα έλεγε και η γιαγιά μου, και μας άφησαν «ελεύθερους» να ζήσουμε, αφού μας φόρτωσαν κείνον τον Βαυαρό, μόλις τον είχαν πάρει από μοναστήρι-μη υπάρχοντος τότε φρενοκομείου- μαζί με την κουστωδία του, προκειμένου να προστατέψουν τους Έλληνες. Και μας «προστάτεψαν!» Και από τότε  μας προστατεύουν!!!

Τέτοια προστασία που δίκαια κάθε έλληνας αναφωνεί:

«Στὴ χώρ᾿ αὐτὴ ποὺ τήνε λέω δικιά μου
ξένος εἶμαι καὶ τυχερὸς ποὺ ζῶ!»

Αλλά, άλλαξαν τώρα τα πράγματα.  Άρχισε η αληθινή προστασία.

                (Κοπάδ’ είν’ αυτό. Αν δεν το προστατεύσουμε, θα πάει στο γκρεμό …)

Χιλιάδες υπάλληλοι  στο δρόμο. Για προστασία από τους επίορκους.

Σχολικοί φύλακες απολυόμενοι. Για την προστασία της Δημόσιας ή Δημοτικής Περιουσίας.

Καθηγητές (πάλι χιλιάδες) απολυμένοι κι άλλοι υπό απόλυση. Για την προστασία της Δημόσιας Εκπαίδευσης. Και οι προστάτες ξέρουν… Δεν έχει ο δρόμος τελειωμό.

Οι προστάτες προστατεύουν, όσους έχουν ανάγκη προστασίας.

Κινδυνεύουμε να πάθουμε όλοι μας προστατίτιδα!

Και για να το πετύχουμε αυτό, την «προστασία» εννοώ, προωθούμε και έναν άνευ προηγουμένου κοινωνικό αυτοματισμό, που ασφαλώς είναι επικίνδυνος για τη συνοχή και τη σωστή λειτουργία εν γένει της κοινωνίας. (Ποιος νοιάζεται;)

Πώς το πετυχαίνουν αυτό;

Ψάχνοντας να δώσω απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα  θυμήθηκα αυτό που έπαθε το παιδάκι στην Καλαμάτα.

“Μία μεγάλη τηλεόραση, έπεσε στο κεφάλι ενός βρέφους, 20 μηνών, στην Καλαμάτα.

Οι γονείς του μικρού αγοριού, το μετέφεραν με συμπτώματα υπνηλίας, στο νοσοκομείο της Καλαμάτας.

Μόλις όμως ενημέρωσαν τους γιατρούς για το ατύχημα που είχε νωρίτερα, το αγοράκι υποβλήθηκε σε μαγνητική τομογραφία, από την οποία διαπιστώθηκε ότι είχε υποστεί κρανιοεγκεφαλική κάκωση, η οποία όμως, δεν  μπορούσε να αντιμετωπιστεί στο νοσοκομείο της περιοχής.

Έτσι, το μωρό χρειάστηκε να μεταφερθεί με ελικόπτερο στο νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, όπου θα υποβληθεί σε λεπτή χειρουργική επέμβαση.

Το 20 μηνών βρέφος, εισήχθη αμέσως στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου.”

Αναλογιστήκαμε ποτέ  πόσες τηλεοράσεις «τρώμε κάθε μέρα στο κεφάλι μας»;

Βέβαια ο Καβάφης με την οξυδέρκειά του, αν και δεν υπήρχαν τότε τηλεοράσεις, εντούτοις «είχε συλλάβει το νόημα». 

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Τα Παράθυρα         

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για  νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει

ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.

Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Και τα δύο ποιήματα του Καβάφη, ΤΑ ΤΕΙΧΗ και ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ συνιστούν αληθινό «σχήμα πολιορκίας». Ο εγκλεισμός του ποιητή ισοδυναμεί με τον αποκλεισμό του από τον κόσμο της πραγματικής ζωής. Δεν αντιλαμβάνεται το χτίσιμο των τειχών. Δεν ακούει τίποτε. «Ανεπαίσθητα» τον κλείνουν έξω από τον κόσμο, από τη ζωή και ως εκ τούτου ζει με τις ψευδαισθήσεις του. Απλά, δεν έχει συνείδηση της πλάνης του. 
Ο αποκλεισμός στο ποίημα ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ είναι εσωτερικός και αφορά τα αδιέξοδα του ποιητή. Η αναζήτηση διεξόδου αναστέλλεται από το φόβο μήπως ανακαλύψει νέα πράγματα, τα οποία δεν είναι έτοιμος να τα βιώσει και να τα υπηρετήσει.
Ο νέος αστός έχει κάτι παραπάνω. Τον ιδεολογικό αχταρμά μέσα στο κεφάλι του. (ΜΜΕ, προπαγάνδα κλπ.). Βρίσκεται σε χειρότερη θέση και από τον Πλατωνικό δεσμώτη και από τον Καβάφειο δεσμώτη. Ζει με τον τύραννο και δυνάστη της ανθρώπινης σκέψης. Βιβλία, διάλογος και προβληματισμός απαγορευμένα. 
Αδράνεια, πλαστές σκηνές που παρουσιάζονται ως αληθινές, έλλειψη πολιτικής συνείδησης, παθητικοποίηση και «όσο περισσότεροι γύρω μας, τόσο λιγότεροι μέσα μας, και τελικά ένας: ο εαυτός μας».

 Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΜΑΖΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ…

     (Ήταν κάποτε ένα Λεωφορείο, όπως, «υπήρχε» κάποτε κάποια σκέψη! )

Κι άντε να διατυπώσει κάποιος/α άλλη γνώμη. Κούνια που τον κούναγε. Ζεματήστ’καν  οι πατούσες του. Θα μπει σε προστασία. Κι εφόσον η προστασία προάγει και την κινητικότητα, φωτιά που τον έκαψε. Του ρίχνουν μια προστασία, μούρλια, και τον στέλνουν, πού αλλού; Στο σπίτι του.

Κι όλοι μαζί με μια φωνή και με παλμό φυσικά ανακράζουν:

Όχι άλλη προστασία κατά το όχι άλλο κάρβουνο. Δεν έχουμε ανάγκη τέτοιον προστάτη.

Προσοχή, να μη συγχέουμε αυτόν τον προστάτη με τον άλλο προστάτη. Ο άλλος είναι ένας μικρός αδένας των αρσενικών  που βρίσκεται κάτω από την ουροδόχο κύστη και περιβάλλει την ουρήθρα δηλαδή το σωληνάκι που μεταφέρει τα ούρα στο εξωτερικό περιβάλλον από την ουροδόχο κύστη μέσω του πέους.

Για την εξέταση αυτού του προστάτη ο γιατρός θα προβεί σε δακτυλική εξέταση.

Μας την κάνουν χρόνια τώρα…

«Πλανόδιοι αργυραμοιβοί στους δρόμους/

παζάρευαν τις μέρες μας/

με αμφίβολα νομίσματα/

από μελλοντικές αβέβαιες εποχές»

(Τάσος Λειβαδίτης)