Τα αδύνατα σημεία της συνθήκης του Μάαστριχτ και η περίπτωση της Ελλάδας.

Επί δύο χρόνια έχει ξεκινήσει μια παραφιλολογία σχετικά με την έξοδο της Ελλάδας από το Ενιαίο Νόμισμα. Όταν χαράζονταν ο κοινός σχεδιασμός σχετικά με το Ενιαίο Νόμισμα και την Οικονομική Νομισματική Ένωση κανένας δεν πρόβλεψε την περίπτωση αποβολής μιας χώρας από την Ένωση. 

Προφανώς, γιατί οι τότε ηγέτες είτε θεωρούσαν ότι ποτέ κράτος μέλος της ΟΝΕ δεν θα αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, είτε ακόμη και αν αντιμετώπιζε κάποιο κράτος τον κίνδυνο της χρεοκοπίας δεν θα δημιουργούσε πρόβλημα στην Ένωση. Ο όλος σχεδιασμός της συνθήκης του Μάαστριχτ δεν φαίνεται να χωρά κάποιες μετατροπές. Γιατί πολύ απλά το σύστημα δεν σηκώνει μια έξοδο χώρας γιατί αυτό θα δημιουργούσε προβλήματα που ήδη οι επιτελείς της ΕΕ αλλά και οι Γερμανοί τα γνωρίζουν. Άλλωστε γι' αυτό το λόγο και τόσο καιρό πιέζουν για μεταρρυθμίσεις και δεν παίρνουν την απόφαση για έξοδο της Ελλάδας. 

Ένα άλλο θέμα το οποίο τους απασχολεί είναι τι θα γίνει με τις μεγάλες βόμβες της Ευρώπης, Ισπανία και Ιταλία. Ένα τετελεσμένο Ελληνικό γεγονός θα αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα για τους υπόλοιπους. Ουσιαστικά τώρα ασχολούνται με το 2% του ΑΕΠ,ενώ τα υπόλοιπα προβλήματα είναι πολύ περισσότερα. Αν τις επόμενες εβδομάδες η ΕΚΤ δεν συμμορφωθεί με τις ταγές που απαιτεί η αγορά και δεν ενισχύσει τις οικονομίες των Νότιων χωρών και με λίγα λόγια δεν ενισχύσει τη ρευστότητα, τότε η Ευρώπη δεν βγάζει το χειμώνα καθαρό.

Η τακτική της ΕΚΤ που δουλεύει ουσιαστικά ως υποκατάστημα της Bundesbank όχι μόνο δεν δίνει διέξοδο στο τούνελ που έχει περιέλθει η Ευρωπαϊκή οικονομία, αντιθέτως θα την οδηγήσει ακόμη σε μεγαλύτερη ύφεση και αδράνεια. Ο σχεδιασμός της συνθήκης του Μάαστριχτ δεν πρέπει να αλλάξει όμως οι κανόνες της αγοράς που ασφυκτιούν την Ευρώπη πρέπει να ανατραπούν. Η κυριαρχία της Γερμανικής οικονομίας, που δίνει την αίσθηση της οικονομικής μονοκρατορίας δεν κάνει καλό ούτε στην ίδια τη Γερμανία. 

Μπορεί η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί να βολεύει τις εξαγωγές της όμως στο τέλος θα βρεθεί η μεγάλη χαμένη της υπόθεσης. Στην περίπτωση της Ελλάδας, πάντα θα υπάρχει μια χώρα που θα πρέπει να σηκώνει το φορτίο του αίτιου, φταίχτη, κακού, τεμπέλη και τσαπατσούλη. Το ζήτημα είναι ότι αυτά τα χρεώνουν στην Ελλάδα, έχει μερίδιο ευθύνης και η χώρα μας αλλά στο τέλος όλοι καταλαβαίνουν ότι και η υπόλοιπη Ευρώπη δεν είναι άμοιρη ευθυνών, ούτε οι Ευρωπαίοι Άγιοι. Έρχεται η κ. Μέρκελ ως σκληρή διαπραγματευτής, όταν η ίδια της η χώρα διέγραφε κάποτε το χρέος της που δημιουργήθηκε από δική της υπαιτιότητα; 

Έρχεται η Αυστρία να διαμαρτυρηθεί την ώρα που Έλληνες ομογενείς συνέβαλαν στην ανάπτυξη της σημερινής Βιέννης; Έρχεται να διαμαρτυρηθεί η Φιλανδία που πέρασε μεγάλη κρίση και όλοι τότε την βοήθησαν να σταθεί στα πόδια της; Η αδικία υπάρχει και η ιστορία θα το κρίνει.

www.tovima.gr