Ταυτότητα. Ευρωπαίος.

Γλυκιά Γερμανία του Βίτγκενστάιν, του Γκαίτε, του Μπετόβεν και των Kraftwerk και του Φατίχ Ακίν, δεν θέλω να σε αφήσω πίσω. Με τα βουνά των συμφωνικών ονείρων πίσω από αιώνιες θάλασσες γραμμάτων κι αριθμών, με τις βαυαρικές τρυφερότητες και τον τρόμο των Φραντσέζων. Με τα χρόνια έμαθα ότι είμαστε από την ίδια πάστα. Ότι είμαι στο πετσί του Ρωμανού του Μελωδού μαζί και άρια του Μπαχ. Ότι ζούμε στιγμές μαζί στα πλοκάμια του Γκουλντ και στα μπάουχαους κλιμακοστάσια των προπολεμικών πολυκατοικιών της Πατησίων. Ομοίως και πιότερο ακόμα, Γαλλία μου. Δεν σού'χω λόγια για το σταλαγμό βαλσάμου στην ψυχή. Δεν μου'χεις γιατρικό για τον διαφωτισμό σου, τα ζιτάν της Μαργκερίτ Ντυράς, τον Σατί και τον Γκοντάρ. Και θα μπορούσε η παράγραφος να φτάσει ως τον θεό. Αλλά συμπάθα με Ευρώπη, θα μπει στο χείμαρρο μικρός χαλινός.

Θα'ναι οι γραμμές αυτές μόνο ένα ξέσπασμα μικρό, γιατί γεννήθηκα το έτος που ο Καραμανλής υπέγραφε στο Ζάππειο το διαβατήριό μου, που μου σφραγίστηκε διεθνής ισονομία με τον Άγγλο, ανωτερότητα μιας διαφοράς απέναντι στον Σλάβο, και βλέμμα κατάματο στον κόσμο διότι είμαι Ευρωπαίος, κι άμα ως Έλληνας ακρογωνιαίος, αρχαίος, παλιός στο παιχνίδι, ακόμα παρών.

Το ευρώ μου είναι δευτερεύον. Η ταυτότητά μου πρώτη λυσσομανάει και διεκδικεί κάθε θυσία, καθώς η υφήλιος ανατέλλει από τον καιρό της δύσης, χιλιάδες χρόνια υπό σκιάν ευρωκεντρικής κι ευρωγενούς αντίληψης. Τώρα, που ξεπετάγονται οι ανθοί της αποσταθεροποίησης, η θέση μου στη χωρία των λαών, που επί της γλώσσας και των ιδεών ενός λόγου που ακόμα μεταχειρίζομαι πορεύθηκαν κυριεύοντας επί αιώνες, δεν διανοούμαι ότι διακυβεύεται. Πως επανέρχομαι σε προ-οθωμανικό καθεστώς, εκτός δυτικού ψυχοϊστορικού θύλακα. Πρόκειται για αλλαγή που διαφεύγει της τρομακτικότερης περιγραφής. Ούτε καλή, ούτε κακή. Ασύλληπτη. Και ρετσινιά απώτατης εθνικής αποτυχίας. Απέναντι στους συνοδοιπόρους των διεθνών οργάνων και σχηματισμών, των φοιτητικών προγραμμάτων ανταλλαγής, κάθε ευρωπαίου που έχω συναντήσει και συναναστραφεί - και κάθε που δεν έχω. Ήττα.

Ευρώπη, σε γέννησα και στο τέλος της μοντέρνας εποχής καταφέρνω να γίνομαι απόβλητός σου. Νομίζω πως δεν αντιλαμβάνομαι τι θα πει «εκτός Ευρώπης». Ψελλίζω λεονταρισμούς βρυχώμενος νιαουρίσματα περί εξόδου από την ευρωζώνη, μη διανοούμενος τον τραχύ βιασμό που ετοιμάζω στην ψυχή μου. Την οργή και την έχθρα που κατόπιν θα πνίξει τη χώρα, την ενοχή και την πίκρα υπό ζούγκλα κι ανέχεια. Κι από την άλλη, να δεχτώ τον εκβιασμό; Έτσι που τά'κανα, όμως, ναι. Ευθέως, ναι. Μέχρι να καταφέρω να βάλω το σπίτι μου σε τάξη, τα λαμόγια πίσω από τα σίδερα, τα παιδιά στα θρανία και τα χέρια ξανά στις λαβές των εργαλείων. Να ξαναγίνω ο κύριος του τόπου μου. Να μην τον αφήσω βορά δραχμοπώλητη στην ξεφτίλα. Μέχρι να δω πού πάει η εποχή και να ζυγίσω τι τελικά θα μείνει από τον κόσμο όπου ορίστηκε η ταυτότητα του νέου ελληνικού κράτους. Ως που να γκρεμιστεί ή να σωθεί, ο κόσμος όπου γεννήθηκα Ευρωπαίος.

Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι δημοσιογράφος.