Θέλω να ψηφίσουμε με τη λογική και την καρδιά μας και όχι με
στρατηγική (αν ψηφίσω αυτό θα μου βγει εκείνο, αν το ρίξω σε τούτο το μικρό
κόμμα δε θα μπει στη Βουλή και θα επωφεληθεί το πρώτο κ.λ.π.).
Θέλω να χαρτογραφηθούμε πολιτικά. Να δω πως θα ψηφίσει όλος
αυτός ο κόσμος, που ενεργοποιήθηκε πρώτη φορά, τώρα με την κρίση. Θέλω να δω
ποιός είναι ο Έλληνας. Ποιοί είμαστε. Τί θέλουμε. Τί καταλάβαμε. Πόσο
ωριμάσαμε. Κι ας μην πάρει κανένα κόμμα πάνω από 12%. Ας μην έχουμε κυβέρνηση
την επομένη (ημέρα). Δεν παθαίνουμε τίποτα. Χειρότερο, τίποτα πια. Και να
ξαναψηφίσουμε σε 2-3 βδομάδες. Και τότε ας ωριμάσουμε. Τότε ας ψηφίσουμε με
στρατηγική. Αλλά, γαμώτο, πρώτα να ξέρουμε, ποιοί είμαστε και γιατί φωνάζουμε.
Τα παραπάνω δεν είναι δικά μου λόγια, είναι το σχόλιο μιας
φίλης, της KaterK, στο χθεσινό μου άρθρο. Επειδή βρίσκω την παρατήρηση
ενδιαφέρουσα και η άποψή της είναι περίπου ο κοινός τόπος των όσων σκέφτεται η
πλειοψηφία της κοινωνίας, αποφάσισα το σημερινό μου άρθρο να είναι ένας
αντίλογος σ' αυτόν τον προβληματισμό. Σπεύδω βέβαια να διευκρινίσω ότι σε άλλες
συνθήκες, και όχι αυτές που βιώνει σήμερα η χώρα μας, θα προεξέτεινα τον
προβληματισμό της KaterK, και θα προσπαθούσα να τον ενισχύσω με επιπλέον
επιχειρήματα. Εδώ να σημειώσω ότι την άποψη «ψηφίστε με την καρδιά σας» την
άκουσα χθες και σε κάποιο δελτίο ειδήσεων να την προβάλλει ο Στέφανος Μάνος,
ένας πολιτικός που μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, αλλά διαφωνώ μαζί του σε πολλά
από αυτά που υποστηρίζει.
Γενικά η «ψήφος με την καρδιά» είναι μια προσέγγιση την
οποία πολλές φορές ακούμε. Είτε από πολίτες είτε από πολιτικούς είτε από μικρά
είτε από μεγάλα κόμματα, Ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης η επίκληση του
συναισθήματος ως κριτήριο για την ψήφο είναι διαχρονική και ορισμένες φορές
αντιθετική. Από τους μεν πολίτες συνήθως προβάλλεται ως άλλοθι άλλων
σκοπιμοτήτων για την υπερψήφιση κάποιου και ενίοτε, όπως στην περίπτωση της
katerK, για να καταδειχθεί η ψυχική απόσταση από αυτούς που τους ζητούν την
ψήφο. Από δε τους πολιτικούς για να ντοπάρουν τους υποψήφιους ψηφοφόρους τους.
Επικαλούνται την ιστορία, τους παλαιότερους αγώνες, τα σύμβολα, την παράδοση,
τους ιδρυτές και άλλες εμβληματικές πολιτικές φυσιογνωμίες όταν καταλαβαίνουν
ότι τα λογικά επιχειρήματα δεν είναι αρκετά για να πείσουν τους «πελάτες» τους.
Η .καρδιακή λοιπόν ψήφος, ως κανόνας, είναι είτε άλλοθι του ψηφοφόρου είτε
παγίδα του πολιτικού. Εξαίρεση αποτελεί όταν προβάλλεται ως έσχατο επιχείρημα
για απεξάρτηση από τις (ολοφάνερα λαθεμένες και εξόφθαλμα ζημιογόνες) κυρίαρχες
πολιτικές.
Η ψήφος δεν είναι συναισθηματική υπόθεση, είναι -ή πρέπει να
είναι- μια αυστηρά έλλογη και εξατομικευμένη τοποθέτηση στο πολιτικό και
κοινωνικό γίγνεσθαι. Είναι η θεσμοθετημένη πολιτική δυνατότητα που έχει ο
πολίτης, να παρεμβαίνει, ανά τακτά και καθορισμένα χρονικά διαστήματα, στις
δημόσιες υποθέσεις είτε για να τις αλλάξει είτε για να τις διατηρήσει. Είναι,
έστω και κατ' επίφασιν, η έκφραση της δημοκρατικής αρχής στην οργάνωση και
λειτουργία της πολιτείας. Είναι το συνταγματικό, έστω και τυπικό και με
περιορισμούς, δικαίωμα των πολιτών να συνδιαμορφώνουν το μέλλον του τόπου στον
οποίον κατοικούν και του έθνους στο οποίο ανήκουν. Από αυτή την άποψη, είναι
μια εξόχως λογική διαδικασία συμμετοχής στα πολιτικά πράγματα που όταν
παρεμβάλλεται το θυμικό στην εκδήλωσή της, την νοθεύει και την αλλοιώνει.
Η ψήφος δεν είναι -ή δεν πρέπει να είναι- εξωτερίκευση
συναισθημάτων ούτε απολογιστικός καταμετρητής εκδηλώσεων και φαινομένων της
ζωής. Είναι -ή πρέπει να είναι- συνειδητή παρέμβαση στις πολιτικές, οικονομικές
και κοινωνικές εξελίξεις. Με την ψήφο δεν χαρτογραφούμε. Με την ψήφο αλλάζουμε
η διατηρούμε πραγματικότητες. Σε αντίθεση με τη δικαιοσύνη, η ψήφος πρέπει να
έχει ορθάνοιχτα στα μάτια στο αύριο. Δεν πρέπει μόνον να τιμωρεί, αλλά και να
επιβραβεύει. Να μην αδιαφορεί για το αδιέξοδο που μπορεί να επιφέρει, αλλά να
δίδεται με γνώμονα τη διέξοδο που μπορεί να υπάρξει. Τα αδιέξοδα, τις
περισσότερες φορές, τα εκμεταλλεύονται δι' ίδιον όφελος όσοι σε ελάχιστη
εκτίμηση έχουν την ψήφο και σχεδόν πάντα σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από
αυτή που έχει μια συναισθηματικά φορτισμένη ψήφος.
Τούτων δοθέντων, στις 6 Μαΐου θα πρέπει να παραμερίσουμε
αγανάκτηση, θυμό, οργή ή και αηδία και να ψηφίσουμε όποιο κόμμα ή οποίον
υποψήφιο βουλευτή θεωρούμε ότι εκφράζει (ή μπορεί να εκφράσει) καλύτερα τα
συμφέροντα της κοινωνίας, αλλά και της επαγγελματικής τάξης ή κοινωνικής
κατηγορίας στην οποίαν ανήκουμε. Και τούτο επειδή η ψήφος δεν είναι γενική,
αλλά εμπεριέχει, ως ατομική ενέργεια και ένα σκοπό ή συμφέρον. Στις εκλογές
«μαυρίζουμε» αυτούς που δεν μας αρέσουν, που μας έβλαψαν, που θεωρούμε ότι δεν
αξίζουν να μας εκπροσωπούν ή πιστεύουμε ότι θα ζημιώσουν τους πολίτες και τη
χώρα. Ταυτόχρονα όμως διαλέγουμε κόμματα και υποψηφίους που θεωρούμε ότι είναι
πιο κοντά στις απόψεις, τις αξίες, τις ιδέες, τις αγωνίες, τα πρότυπα και τις
προτεραιότητες που εμείς έχουμε για την κοινωνία.
Ειδικά σ' αυτές τις εκλογές πρέπει να επιλεγούν όσοι
νομίζουμε ότι θα ανταποκριθούν καλύτερα στα καθήκοντα που ορίζει η έξοδος από
την κρίση. Ποιά είναι αυτά (τα καθήκοντα) και ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος
για να έλθουν καλύτερες μέρες είναι προσωπική υπόθεση και συνιστά αξιολογική
κρίση στην οποίαν δεν θα ήθελα να
υπεισέλθω. Σε κάθε πάντως περίπτωση, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι προσωπικές
επιθυμίες θα πρέπει να εντάσσονται και να γονιμοποιούνται σ' ένα ευρύτερο
πλαίσιο συλλογικών αναγκών και προτεραιοτήτων οι οποίες σχετίζονται με την
εθνική υπόσταση της χώρας και το μέλλον της στον ταραγμένη κόσμο που ζούμε.
Με απλά και λίγα λόγια, η χώρα στις 7 Μαΐου θα πρέπει να
συνεχίσει, έστω και ασθμαίνοντας, να αναπνέει. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι
δεν υπάρχουν χειρότερα. Υπάρχουν, και είναι χειρότερα και από τον χειρότερο
εφιάλτη μας. Ούτε την πολυτέλεια έχουμε να μην σχηματιστεί την επαύριον των
εκλογών κυβέρνηση. Σε άλλες περιόδους ενδεχομένως να υπήρχε η ευχέρεια των
δοκιμών ή ακόμη και του «καψωνιού». Τώρα τα πράγματα είναι πολύ κρίσιμα. Πρέπει
να πάρουμε μια απόφαση. Καθαρή και τελεσίδικη. Όποια κι αν είναι αυτή. Όμως, το
αργότερο μέχρι στις 15 Μαΐου, πρέπει όχι απλώς να έχουμε κυβέρνηση, αλλά αυτή
να έχει πάρει και ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Για να αρχίσει να δουλεύει.
Αν πάμε σε νέες εκλογές, αυτές δεν μπορούν να γίνουν αμέσως,
σε 2-3 βδομάδες, όπως εσφαλμένα ορισμένοι πιστεύουν. Θα γίνουν -εάν όλα
εξελιχθούν ομαλώς και δεν έχουμε τίποτα απρόοπτα με το δανεισμό μας ή με τους
Τούρκους, οι οποίοι για τις 15 Μαΐου ετοιμάζουν μεγάλη αεροναυτική άσκηση
αμφισβήτησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο- το ενωρίτερον στις 10
Ιουνίου και με τα ελληνόπουλα να δίνουν πανελλαδικές εξετάσεις εν μέσω
προεκλογικής περιόδου, η οποία, όπως καταλαβαίνουμε θα είναι ιδιαίτερα
οξυμμένη.
Η ψήφος στις 6 Μαΐου δεν είναι για να μάθουμε ποιοί είμαστε
και γιατί φωνάζουμε, αλλά για να κυβερνηθεί ο τόπος αποτελεσματικά, να
προστατευθούν, στρατηγικά, τα συμφέροντα του έθνους και να σταματήσουν, όσο
είναι δυνατόν, να πλήττονται από τις νέες πολιτικές που θα εκπονηθούν, οι
οικονομικά ασθενέστερες τάξεις. Το κυριότερο όμως είναι για να συνεχιστεί η
προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Πώς; Αυτό θα το αποφασίσουν οι πολίτες.
ΦΕΛΝΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου