Ο μπάρμπα Γρηγόρης ποτέ δεν έφυγε απ'τον τόπο του.Για την ακρίβεια έφευγε παροδικά και πάντα επέστρεφε εκεί.
Ήταν σοβαρός, φιλαλήθης, αλλά και με ωραίο χιούμορ θεωρώντας κάθε στιγμή το ρόλο του υπεύθυνο για μια « κοινότητα» που ειδικά τα τελευταία χρόνια έμοιαζε να περιστρέφεται γύρω από το πρόσωπό του.Αυτό όμως το έκανε κοινοτικά, στο κέντρο του κύκλου, όχι σε πατάρια.Δεν του άρεσαν άλλωστε τα μαγαζιά και οι μεγάλες σκηνές.
Ανάσαινε καλύτερα ίσος προς ίσο στις πετρόχτιστες πλατείες. Και την παράδοση την ρουφούσε και την λειτουργούσε απροσχημάτιστα με κάθε τρόπο: με το κλαρίνο, με το τραγούδι του, με το χορό του....
Αυτή η αγάπη για τον τόπο του ήταν βαθιά, ποιητική και οντολογική αλλά δεν ήταν τοπικιστής.Θεωρούσε ότι όλες οι παραδόσεις ήταν εξίσου σπουδαίες, εκτιμούσε και σεβόταν πολύ και τη σχολή του Ξηρομέρου και του Αγρινίου και μάλιστα δεν έπαψε στιγμή να εκθειάζει το δάσκαλό του τον Βασλη Σαλέα τον παλιό που τον θεωρούσε μέντορά του.
Αυτό για κάποιους όψιμους «κουλτουριάρηδες» που θεωρούν με αφέλεια ως ελαφριά ή εύκολα τα παιξίματα των άλλων περιοχών την Ελλάδας έναντι του «αρχέγονου» της πεντατονίας....
Την ταξιμοδουλειά του Ξηρομέρου όπως την έλεγε την μπόλιασε μετά στον ήχο του Ζαγοριού βρίσκοντας το μέτρο πάντα και ανακαλύπτοντας παλιές επιρροές και ρίζες μέσα από τη νέα τεχνική που διδάχθηκε και συνεχώς εξέλισσε.
Η Ήπειρος, το Ζαγόρι όλοι εμείς η οικογένειά του η μουσική, θα θυμόμαστε τη μορφή του : αρχοντική και γλυκιά ως ενός μουσικού που έβλεπε στο ρόλο του πέρα από τις νότες μια διάσταση πνευματική και ενωτική για τους ανθρώπους και τις ψυχές τους.
Μάνος Αχαλινωτόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου