Ο μπάρμπα Στέλιος......

Γράφει ο Γιώργος Γιαννάκης

Ο μπάρμπα Στελιος, ένα συμπαθητικό γεροντάκι, καλοκαίρι καιρό καθόταν εκεί στο παγκάκι του πάρκου μετρώντας τον λεπτοδεικτη του ρολογιού απέναντι στην πλατεία. Ένα μοναχικό ανθρωπάκι μες την βαβούρα της πόλης και όμως κουβάλαγε ένα κάρο ιστορία στις καμπουριασμένες πλάτες του. 

Πρόσφυγας από το Αϊβαλί, πολέμησε με τον ελληνικό στρατό το είκοσι δύο στην Σμύρνη, αιχμαλωτίστηκε και τά κατάφερε πέρασε στην Χίο και ήρθε και καταστάλαξε στο Κερατσίνι.

Καθώς σου μιλά κάθε αυλακιά στο πρόσωπο και μια ιστορία, τον ακούω με μεγάλη ευλάβεια και τον θαυμάζω χωρίς να διακρίνω καμία πίκρα για τα δεινά που πέρασε. Και συνεχίζει ο μπάρμπα Στέλιος ανάβοντας ένα σέρτικο τσιγάρο και ρουφώντας αρειμανίως. Οι καιροί δύσκολοι, άντε να θρέψει και να στεγάσει αυτή η μαύρη ψωροκώσταινα τόσο κόσμο. 

Ο καιρός πέρασε, ήρθε ο άλλος πόλεμος, ήρθε η κατοχή, εγώ δεν μπορούσα να βλέπω τους άλλους στο κλαρί κι εγώ να κάθουμε με σταυρωμένα χέρια. Ανέβηκα και εγώ στο βουνό για να κάνω αντίσταση. 

Ο γείτονάς μου ταγματάρχης της χωροφυλακής μου εξήγησε, [λάθος δρόμο πήρες Στέλιο για να κάνεις αντίσταση.] Σε λίγο πήρα τον δρόμο για την Γυάρο και όλο σκεφτόμουνα τι έπραξα και τι δεν εκανα σωστά, πέρασε καιρός πήραμε χάρη και βγήκαμε έξω. Δύσκολα τα πράγματα ποιός να σου δώσει δουλειά, με τα πολλα έπιασα δουλειά φύλακας σε ένα εργοστάσιο. 

Ο μπάρμπα Στέλιος είχε και ένα παιδί, αυτό δούλευε στην Γερμανία. Το παιδί αυτό χάθηκε ούτε ξέρει κανένας αν ζει αν πέθανε.
Το μαράζι αυτό τον έφαγε τον μπάρμπα Στέλιο και ένα μουντό πρωινό τον διαβάσαμε στην κολώνα του πάρκου χωρίς τους λοιπούς συγγενείς. Να είσαι καλα εκεί πάνω μπάρμπα Στέλιο που μας δίδαξες πολλά πράγματα, μακριά από μίση του παρελθόντος και να είμαστε γαλήνιοι όπως και εσύ, μπάς και πάρει μπροστά αυτός ο τόπος.

Γιώργος Γιαννάκης

Απόδημος Κραψίτης