Νωρίτερα το πρωί διάβασα στο enikos ότι τα γραφεία της
Χρυσής Αυγής στην Νίκαια έκλεισαν σε μια νύχτα. Εχθές διάβασα ότι το ίδιο συνέβη
και στην Ιεράπετρα της Κρήτης. Δεν ξέρω αν έχουν ξεκινήσει τα χρυσαυγίδια να
ανασυντάσσονται κατεβάζοντας τις ταμπέλες και τα φασιστικά τους σύμβολα από τις
προσόψεις για να κρυφτούν. Φτάνει για μένα που τα βλέπω τρομοκρατημένα να
παραληρούν σε δημόσιες δηλώσεις τους. Έχουν αρχίσει να φοβούνται την «κουτσή»
δημοκρατία που τους επιτρέπει να υπάρχουν.
Δεν έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη και
σίγουρα δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση της οποίας ηγείται ένας
αδίστακτος καιροσκόπος που αυτοδιαφημιζόταν ως «ο αρχιτέκτονας του
αντιμνημονιακού αγώνα» και ούρλιαζε προεκλογικώς ότι θα ανακαταλάβει τις πόλεις
μας από τους αλλοδαπούς.
Μου είναι αδιάφορο εάν η συμπεριφορά της
κυβέρνησης και η εκτεταμένη επέμβαση της αστυνομίας καθοδηγείται από την ανάγκη
τους να ξαναμαζέψουν στο μαντρί τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Τους προτιμώ
μαντρωμένους στην Νέα Δημοκρατία από το να εκτελούν τις εντολές των
Ναζί.
Με έχουν σοκάρει οι διάφορες παρεμβάσεις ανθρώπων του πνεύματος
που εκτιμώ ενώ αντιθέτως με έχουν εκπλήξει ευχάριστα παρεμβάσεις ανθρώπων που
ανήκουν στην Εκκλησία όπως ο Μητροπολίτης Σιατίστης ο οποίος είπε την πιο
σημαντική κουβέντα που άκουσα αυτές τις μέρες :
Θα σταθώ στους
πρώτους. Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος για παράδειγμα είναι ένας συγγραφέας τoν οποίο
εκτιμώ και από το facebook κατάλαβα ότι είναι και ένας ευγενικός άνθρωπος. Η
ευγένεια για μένα προσωπικά είναι η μεγαλύτερη αρετή που μπορεί να διαθέτει
κάποιος. Δηλώνει ήθος και παιδεία. Και όμως διάβασα ένα άρθρο
του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία που έθετε τους εξής προβληματισμούς σχετικά
με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα:
«[...] Μήπως πρόκειται για
προβοκάτσια με στόχο να κοπάσουν οι απεργίες και οι μαζικές αντιδράσεις απέναντι
στην κυβερνητική πολιτική; Μήπως είναι μια οργανωμένη απόπειρα κατατρομοκράτησης
του πληθυσμού; Μήπως πίσω από το φόνο στο Κερατσίνι, όπως και πίσω από τους
νεκρούς της Marfin, κρύβονται οι ίδιοι εγκέφαλοι;»
Και
ολοκληρώνοντας σημειώνει:
«Στην αστυνομική λογοτεχνία, η αναζήτηση
των ενόχων γίνεται με βάση το ποιος επωφελείται από το έγκλημα. Πρόκειται,
άραγε, για σενάριο πολιτικής φαντασίας και για άλλη μία θεωρία συνωμοσίας; Ή
μήπως, όσο παρατραβηγμένη κι αν μας φαίνεται, μιλάμε για μια αληθινή
ιστορία;»
Είναι εντυπωσιακό ότι ίδιους προβληματισμούς εξέφρασαν
σχεδόν ταυτόχρονα και άλλοι άνθρωποι που ανήκουν στην Αριστερά. Δημοσιογράφοι
που αναφέρονται στην κυβέρνηση ως «κυβέρνηση Τσολάκογλου», ακαδημαϊκοί
που θεωρούν ότι «η φυσική βία δεν είναι χαρακτηριστικό των φασιστικών
κομμάτων» άρα όχι και της Χρυσή Αυγής η οποία «βάλλεται κιόλας από μια
Σιωνιστική ελίτ». Διαφορετικά λόγια. Διαφορετικά επιχειρήματα. Τα ίδια
ερωτήματα. Οι δολοφονίες που εκτελούν οι φασίστες μήπως γίνονται για να
σταματήσουν οι «αγώνες του λαού»; Μήπως η κυβέρνηση κρύβεται πίσω από
αυτό;
Δεν αλλάζει η γνώμη μου για τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο, τα βιβλία του
τα διάβαζα και θα συνεχίσω να τα διαβάζω. Άθελά του όμως με δίδαξε κάτι
σημαντικότερο από το γράψιμό του. Να σκοτώσω τις δικές μου ιδεοληψίες. Να τις
θάψω. Να τις αφήσω να σαπίσουν. Να τις ξεχάσω και να μάθω να κοιτώ την αλήθεια
κατάματα όσο φρικτή, τραγική, επίπονη και αν είναι.
Ο Παύλος Φύσσας και
όσοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν από το χέρι ενός φονιά των φασιστών έγιναν τα δικά
μου εικονίσματα που προσκυνώ. Οι δικοί μου Άγιοι. Και αυτούς δεν τους έχει
δημιουργήσει καμία κυβέρνηση, καμία πολιτική σκοπιμότητα κανένας «λαϊκός
αγώνας». Μόνοι τους έγιναν ότι έγιναν για μένα. Άθελά
τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου