Ο άξεστος κτηνοτρόφος Τζουμερκιώτης σας αφιερώνει το παρακάτω ποίημα με την παράκληση να το διαβάσετε, για να διαπιστώσετε τη διαχρονικότητά του.

Εις υπουργός της Ελλάδος

Έτι χθες εις του σχολείου εκαθήμην το θρανίον,

Σήμερον δε διευθύνω και Βουλήν και υπουργείον,

Και το έθνος όλον παίζω άθυρμα στα δάκτυλά μου,

Εννεοί και κεχηνότες μένουν πάντες εμπροστά μου.

Βλέπετε τους διαβάτας; Με τον πίλον εις την χείρα

Ίστανται και χαιρετώσι της πατρίδος τον σωτήρα.

Ησυχίαν δεν εβρίσκω. Στον περίπατον, στο γεύμα,

Με κυκλούσιν επαιτούντες εν ευνοϊκόν μου νεύμα.

Εν μειδίαμά μου φθάνει, και πληρούνται εξ ελπίδων...

Χθες εβάδιζον ηρέμα εις τας στήλας, -αίφνης είδον

Να με πλησιάση νέα, ης εφλόγιζε το βλέμμα,...

Και μοι λέγει:-<<Ο πατήρ μου, όστις έχυσε το αίμα

Εις Αράχοβαν, Βαλτέτζι, Δολιανά και Κερατσίνι,

Θνήσκει νυν επί της ψάθης και χολήν και όξος πίνει,

Ενώ χίλιοι κηφήνες τρέφονται εκ του ταμείου,

Σπαταλώντες τους ιδρώτας του εργάτου του αθλίου-<<

Και τα όμματά της ήσαν άφθονος πηγή δακρύων.

<<Θάρσει, κόρη μου, της είπον. Αύριον στο υπουργείον,

Ή καλύτερον στον οίκον με εβρίσκεις την δεκάτην...>>

Και...εθωπευσα ηδέως την αφρόλευκόν της πλάτην.

Άνθρωπος και εγώ είμαι, άνθρωπος και συγκινούμαι,

Και των αδελφών μου βλέπων τα παθήματα λυπούμαι.

Ουδέ ύπνον με αφήνουν μίαν ώραν να χορτάσω

Πως μοι έρχεται πολλάκις απ' το πείσμα μου να σκάσω,

Και εις τον διάβολον να στείλω και πατρίδα και υπουργείον!...

Πλην από ψυχής λυπούμαι το ταλαίπωρον ταμείον,

Μη εις Απυιών εμπέσει όνυχας κατηραμένους,...

Και σφαγιασθεί το μέλλον του πολυπαθούς μας Γένους!

Έπειτα, και οι εχθροί μας πολυτρόπως με λυπούσι,

Και να μας διαδεχθώσιν γην και ουρανόν κινούσι.

Εφευρίσκουσι μυρία καθ' ημών και διαδίδουν:

Εις τους Τούρκους την πατρίδα ότ' οι φίλοι μας προδίδουν.

Τους του δυστυχούς μας έθνους πόρους ότι σπαταλώμεν,

Ότι κλέπτομεν το Κράτος, όχι ότι κυβερνώμεν:

Ότι εις την καλτσοδέταν της Αγγλίας την πατρίδα

Εκρεμάσαμεν, σ' εκείνην πάσαν θέσαντες ελπίδα,

Ως αι γραιαι τας ελπίδας θέτουσαι στα φυλακτά των,

Κι εξ εκείνων περιμένουν την υγείαν των φιλτάτων.

Σήμερον πρωί την κλίνην έτι δεν είχον αφήσει,

Και εις ξεμωραμένος γέρων έρχεται να με ζαλίσει.

Λέγων μοι ότι το έθνος εις τον όλεθρόν του βαίνει*

Ότ' η μαύρη φιλαρχία το σπαράσσει, το μαραίνει*

Ότι μάτην ατενίζουν προς ημάς οι αδελφοί μας*

Ότι είναι δι' αγχόνην πάντες οι πολιτικοί μας*

Ότι κατά δυστυχίαν έρμαιον των λαζαρόνων

Έγινεν των Θραουβούλων η πατρίς και των Κιμώνων*

Ότι... Πλην ν' αποθρηνήσει της πατρίδος μας την μοίραν

Δεν τον άφησα, του οίκου δείξας εις αυτόν την θύραν...

Τι!;... τα πράγματα του έθνους δεν βαδίζουσιν αισίως

Φαίνεται των εναντίων ήτο φίλος και οικείος,

Κι ήλθε να με σκανδαλίσει την πατρίδα τάχα κλαίων...

Παλαιόν παιγνίδι τούτο, πέρασιν δεν έχει πλέον.

Έσκασαν ότι κατέχω την αρχήν τοσούτους μήνας

Και ραδιουργούν και φέρουν άνω κάτω τας Αθήνας.

Προσωπίδα πατριώτου εις την μούρην των καθίζουν,

Και Ιερεμίαι νέοι την πατρίδα ταλανίζουν.

Ξεύρομεν δα τι σημαίνουν τα θερμά των ελεγεία,

Και η πατριωτική των διατί κτυπά η καρδία.

Ω, ματαίως κοπιάζουν, κόκαλον δε λείχουν πλέον...

Υπουργείον καθ' εκάστην ο αλός να βλέπει νέον

Εβαρύνθη. Ως εκ τούτου φασκελλώνει τους σωτήρας.

Τους μη βλέποντας την ώραν να βυθίσωσι τας χείρας

Εις τα ποθητά εκείνα συρταράκια του ταμείου,

Όπου νόμοι και προφήται κι ευλογία του Κυρίου...

Παναγιώτης Πανάς , (Κεφαλονιά Έτος Γέννησης:1832 Έτος Θανάτου:1896)

Έργα Αργίας

Μετά Τιμής

Αγναντίτης - Τζουμερκιώτης