Το Γυμνάσιο στον πλάτανο, ένας Πρεβεζάνικος θρύλος.

.Μπορώ, σαν Πρεβεζάνος, να υπερηφανευτώ πως έχω τη πιο πολυποίκιλη σχέση ζωής με το «Γυμνάσιο στον Πλάτανο».

Χθες έγινε μια ξεχωριστή για το περιεχόμενό της συνάντηση για να εορτασθούν τα σχεδόν 100 χρόνια λειτουργίας του «γυμνασίου» μας, με έτος έναρξης της λειτουργίας του το 1928. Με την εξέλιξη της κοινωνίας μας, βέβαια, με τον πολλαπλασιασμό των σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το γυμνάσιο δεν είναι πια ένα και μοναδικό, συνοδεύτηκε από το τακτικό αριθμητικό «πρώτο», ενώ η ίδια η γλώσσα μάλιστα, το έκανε «γυμνάσιο στον πλάτανο», για ευκολία της συνεννόησης. Για πολλούς όμως μένει απλά το «γυμνάσιο». «Σηκώσαμε χέρι» χθες, πόσοι, μέσα στην «Όαση», την πολιτιστική αίθουσα του Δήμου, όπου έγινε η συνάντηση, υπήρξαμε μαθητές σ' αυτό.

Ο γράφων υπήρξε μαθητής και καθηγητής σ' αυτό, ως πρωτοδιόριστος. Επειδή, μάλιστα η μητέρα μου ήταν πολλά χρόνια γυμνάστρια στο ίδιο σχολείο, και, στην προσχολική μου ηλικία, δεν είχε πού να με αφήνει, με έπαιρνε εκεί μαζί της και έτσι γνώρισα το κτίριο αυτό, σε υπόγεια και ανώγεια, πολύ καλά. Η πρώτη μου επίσκεψη στην ταράτσα έγινε με τον τότε Γυμνασιάρχη-θρύλο Ευκλείδη Τσακαλώτο, που, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα (άλλωστε το σχολείο εργαζόταν πρωί-απόγευμα), μου υποσχέθηκε να μου δείξει τους αστερισμούς, όταν θα νύχτωνε αρκετά, αρκεί να σταματούσα τα παιδικά τρεξίματα στο μεγάλο διάδρομο. Ανεβήκαμε λοιπόν. Όσο για τα υπόγεια, που χρησίμευσαν και για καταφύγια με τους βομβαρδισμούς, τα επισκεπτόμουνα με τη συνοδεία της κυρά-Όλγας Μικρούλη, μιας ευγενικής γυναίκας, που εργαζόταν ως καθαρίστρια. Με είχε υπό την επίβλεψή της. Φυσικά της ξέφευγα και έβγαινα εκτός κτιρίου και προαυλίου. Πήγαινα στον ιστορικό Κώστα Πιτσούνη, που ήταν από τότε εκεί. Ο Γιώργος Αυδίκος είχε έρθει αργότερα.

Πολύ πιο αργά, τη δεκαετία του 1980, επισκεπτόμουνα το γυμνάσιο, ως σχολικός σύμβουλος της περιφέρειας Άρτας - Πρέβεζας - Λευκάδας, ενώ, σε κατοπινότερη φάση, συμπεριέλαβα το σχολείο αυτό σε μια παιδαγωγική έρευνα ανθρωπογεωγραφίας, που κάναμε με το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου, όπου δίδασκα. Μπορώ, σαν Πρεβεζάνος, να υπερηφανευτώ πως έχω τη πιο πολυποίκιλη σχέση ζωής με το «γυμνάσιο στον Πλάτανο».

«Γυμνάσιο στον πλάτανο». Αλήθεια τι είναι πιο παλιό; Το γυμνάσιο ή ο πλάτανος; Και τι είναι πιο ιστορικό; Επεξεργαζόμενος, τον τελευταίο καιρό το ημερολόγιο του Ι.Μ. Ρέντζου, έφτασα σε μια σχετική και τόσο ενδιαφέρουσα εγγραφή:

«17 Απριλίου 1910 - Μέγα Σάββατον. Ο καιρός πολύ ακατάστατος, βροχερός και τρικυμιώδης· πολύ δυνατός αέρας φυσά. Περί το μεσημέριον έπεσεν ο πλάτανος του Αγίου Κωνσταντίνου. Ο πλάτανος αυτός εφυτεύθη το 1821 παρά τινος ενορίτου, Χρίστου Παναγιώτου Βαλμά, και κατ΄ έτος εκλαδεύετο και ανήρχετο. Το ύψος του έφθασε από την επιφάνειαν της γης περί τα 40 μέτρα, ως έγγιστα».

Μαθαίνουμε λοιπόν πως ο πλάτανος δεν είναι ο παλιός, ο «επαναστατικός» του 1821, αλλά, κάποιος νεότερος. Αν λοιπόν ο νέος πλάτανος φυτεύτηκε αμέσως μετά την πτώση του «ιστορικού», και οπωσδήποτε πριν από το 1928, είναι σαφώς παλιότερος από το γυμνάσιο. Και πρέπει να τον προσέχουμε, που λέει συχνά και η φίλη Λένα Καράμπαλη

Τις σκέψεις αυτές έκανα καθώς παρακολουθούσα τη χθεσινή γιορτή. Κύριος συντελεστής ήταν η καθηγήτρια Όλγα Κουρεμένου, που καθοδήγησε την ομάδα των παιδιών, που δούλεψαν την όμορφη ταινία ξενάγησης και ιστορίας που είδαμε. Ξεχωριστή συμμετοχή είχε επίσης και η καθηγήτρια Άννα Αφεντουλίδη, που τα ποιητικά της ενδιαφέροντα (είναι και η ίδια ποιήτρια) αναδείχθηκαν με την συλλογή ποιημάτων για την Πρέβεζα, που έκανε η ίδια και που απάγγειλαν τα παιδιά. Τα παιδιά. Πόσα θα πρέπει να πούμε γι' αυτά, που τόσο μας συγκίνησαν χθες. Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλους. Συγχαρητήρια στο Διευθυντή κ. Γιώργο Διαμάντη για το σχολείο του. Συγχαρητήρια και στον Ντίνο Γιαννακό, που με τη φωνή του και την κιθάρα του, απάλυνε τον τόνο της καρυωτακικής Πρέβεζας, που (υπερβολικά κάπως) απλώθηκε εκεί κοντά μας.

Γιάννης Ρέντζος

www.dimosioshoros.wordpress.com