Δύο αιώνες κατακτήσεων των εργαζομένων, στα σκουπίδια.

Από το συνηθισμένο του τραπέζι στο Café Brasilero στο κέντρο της πόλης, αφήνοντας το κρύο του νότιου χειμώνα έξω από ένα μεγάλο παράθυρο, ο Εντουάρντο Γκαλεάνο επιμένει ότι ”το μεγαλείο της ανθρωπότητας βρίσκεται στα μικρά πράγματα, στα καθημερινά πράγματα, σ’ αυτά που γίνονται κάθε μέρα, σε κάθε τι που κάνουν οι ανώνυμοι άνθρωποι, αγνοώντας ότι το κάνουν”.

Έτσι, οι απαντήσεις του αναμειγνύονται με τα επεισόδια από το τελευταίο του βιβλίο Los hijosde los días,(”Τα παιδιά της ημέρας”, Απρίλιος 2012) του οποίου οι 366 αληθινές ιστορίες, μία για κάθε μέρα του χρόνου, περιέχουν μεγάλες αλήθειες.

Η συνέντευξη στην Paula Vilella

Οι πολιτικοί ηγέτες που διαχειρίζονται την ευρωπαϊκή κρίση, είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τη ρητορική της θυσίας του λαού.

Είναι η ίδια με τη ρητορική των αξιωματούχων του στρατού που διατάσσουν τους νεοσύλλεκτους να πεθάνουν .Έχει λιγότερη μυρωδιά πυρίτιδας, αλλά όχι λιγότερη βία. Αυτό είναι ένα συστηματικό σχέδιο ,σε παγκόσμιο επίπεδο, που πετάει δύο αιώνες κατακτήσεων των εργαζομένων στα σκουπίδια και οδηγεί στην οπισθοδρόμηση την ανθρωπότητα ,στο όνομα της εθνικής διάσωσης. Πρόκειται για ένα κόσμο που οργανώνεται για να μας εξειδικεύσει στην εξόντωση των συνανθρώπων. Και τότε θα προχωρήσει στην καταδίκη της βίας των φτωχών, της βίας εκείνων που πεθαίνουν από την πείνα. Η άλλη βία, η αντίστροφη, χειροκροτείται και της απονέμονται μετάλλια.

Είναι αλήθεια ότι η «λιτότητα» είναι η μόνη λύση;

Για ποιον; Οι τραπεζίτες που προκάλεσαν αυτή την καταστροφή ήταν και παραμένουν οι αρχιληστές των τραπεζών, που ανταμείφθηκαν με εκατομμύρια ευρώ ως αποζημίωση. 

Αυτός είναι ένας απατηλός και βίαιος κόσμος. Η λιτότητα είναι μια παλιά ρητορική στη Λατινική Αμερική. Παρακολουθούμε ένα θεατρικό έργο που έκανε πρεμιέρα εδώ και το γνωρίζουμε ήδη.

Τα γνωρίζουμε όλα: τις μεθόδους, τις μαγικές συνταγές, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα. . .

Θεωρείτε ότι η εξαθλίωση των ανθρώπων είναι η μεγαλύτερη βία;

Αν υπήρχε ένας πραγματικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, και όχι αυτός που χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για άλλους στόχους, θα χρειαζόταν να γεμίσουμε με αφίσες όλο τον κόσμο, που θα έλεγαν : “Καταζητούνται : απαγωγείς των χωρών , εξολοθρευτές των μισθών των εργαζομένων, δολοφόνοι των θέσεων εργασίας , διακινητές του φόβου .” Αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι γιατί οδηγούν τους ανθρώπους στην παράλυση.

Αυτός είναι ένας κόσμος που μας δαμάζει έτσι ώστε να μην εμπιστευόμαστε το διπλανό μας, έτσι ώστε να βλέπουμε παντού απειλή και ποτέ υπόσχεση. Υπάρχει κάποιος εκεί έξω που θα μας βλάψει, γι αυτό πρέπει να προστατεύουμε τον εαυτό μας.

Με αυτό τον τρόπο δικαιολογείται η στρατιωτική βιομηχανία , για να χρησιμοποιήσουμε το ποιητικό όνομα που δόθηκε στην βιομηχανία του εγκλήματος .

Είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα βίας.

Τώρα, ας γυρίσουμε στην πολιτική της Λατινικής Αμερικής: Οι Μεξικανοί εξακολουθούν να διαμαρτύρονται στους δρόμους για τα επίσημα αποτελέσματα των εκλογών. . .

Η διαφορά σε ψήφους δεν ήταν τόσο μεγάλη και μπορεί να είναι δύσκολο να αποδειχτεί ότι υπήρξε απάτη.

Παρ ‘όλα αυτά, υπήρχε μια άλλη απάτη, μια βαθύτερη και πιο δυσδιάκριτη , απάτη, η οποία κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά στη δημοκρατία: οι απάτες που διαπράττονται από τους πολιτικούς, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της προεκλογικής τους εκστρατείας υπόσχονται ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάνουν, όταν αναλάβουν την εξουσία. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο υπονομεύουν την πίστη των νέων γενεών στη δημοκρατία.

Όσον αφορά την ανατροπή του Φερνάντο Λούγο στην Παραγουάη, είναι δυνατόν να μιλάμε για πραξικόπημα, εφόσον βασίστηκε στους νόμους της χώρας;

Φυσικά, αυτό που συνέβη στην Παραγουάη είναι ένα ξεκάθαρο πραξικόπημα.

Έγινε πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης του «προοδευτικού ιερέα” όχι για ό, τι είχε κάνει, αλλά για ό, τι θα μπορούσε να κάνει. Δεν είχε κάνει τίποτα σπουδαίο.Είχε όμως προτείνει μια αγροτική μεταρρύθμιση σε μια χώρα της οποίας ο βαθμός συγκέντρωσης της εξουσίας ,της ιδιοκτησίας της γης, είναι ο υψηλότερος σε όλη τη Λατινική Αμερική, δηλαδή η πιο άδικη ανισότητα .Μερικές φορές, επίσης , είχε πάρει θέσεις -διακηρύσσοντας την εθνική αξιοπρέπεια- ενάντια σε παντοδύναμες πολυεθνικές εταιρίες, όπως η Monsanto και απαγόρευσε την είσοδο ορισμένων μεταλλαγμένων σπόρων. . .

Ήταν ένα προληπτικό πραξικόπημα, που έγινε μόνο και μόνο για την περίπτωση αυτού που θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον

Δεν σας εκπλήσσει που συνεχίζουν να γίνονται όλα αυτά σήμερα;

Ο κόσμος σήμερα διαρκώς μας καταπλήσσει.

Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έμοιαζαν να έχουν εμβολιαστεί κατά των πραξικοπημάτων, τώρα κυβερνώνται από τεχνοκράτες, επιλεγμένους από την Goldman Sachs και άλλες μεγάλες χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, που κανένας δεν έχει ψηφίσει.

Ακόμη και στη γλώσσα αντικατοπτίζεται αυτή η πραγματικότητα: Οι χώρες, οι οποίες υποτίθεται ότι είναι κυρίαρχες και ανεξάρτητες, πρέπει να φέρουν σε πέρας τις εργασίες τους , σαν να ήταν παιδιά επιρρεπή σε ανάρμοστη συμπεριφορά, και οι τεχνοκράτες είναι οι καθηγητές που έρχονται για να τους τραβήξουν το αυτί.

Αναδημοσίευση απο το Contramee

Πηγή: http://mrzine.monthlyreview.org/

Mοντεβιδέο ,23 Ιουλίου 2012http://mrzine.monthlyreview.org/2012/galeano250712.html

The original interview “Eduardo Galeano: ‘A la basura dos siglos de conquistas’” was published by BBC Mundo on 23 July 2012. Translation by Yoshie Furuhashi.

Ο Eduardo Germán María Hughes Galeano (Μοντεβιδέο, 3 Σεπτεμβρίου 1940), γνωστός ως Εντουάρντο Γκαλεάνο, είναι ένας Ουρουγουανός δημοσιογράφος και συγγραφέας, και μία από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας.

www.vathiprasino.blogspot.com