Είναι ένα πολύπλοκο και πολυσύνθετο φαινόμενο, το οποίο εκφεύγει από την αυστηρά οικονομική σφαίρα και έχει πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις.
Το κράτος ως πολιτικός εγγυητής της κοινωνικής συνοχής (Ράμφος Στέλιος) αντί να φροντίζει για το συμφέρον όλων των πολιτών προσπαθεί συνεχώς να προωθήσει τα επιμέρους συμφέροντα.
Αυτό όμως συνέβαινε ανέκαθεν στην Ελλάδα από την εποχή της σύστασης του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Η σύγκρουση που υπήρχε ανάμεσα στους πολιτικούς και στους οπλαρχηγούς οδήγησε εν τέλει και στη δολοφονία του Καποδίστρια, ο οποίος προσπαθώντας να δημιουργήσει το νεωτερικό κράτος, επιχείρησε να συγκροτήσει ένα σύστημα κατανομής φόρων παρά τη σφοδρότατη αντίδραση των τοπικών αρχόντων.
Και πώς αντιδρούν οι πολίτες σ' αυτή τη συνήθη πρακτική εδώ και δεκαετίες; Εννοείται με την άρνηση καταβολής φόρων - με πλάγιες μεθόδους -, εφευρίσκοντας διάφορα τεχνάσματα.
Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα αναδεικνύει τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο κράτος και στους πολίτες του, μια σχέση που όχι μόνο δεν είναι καλή αλλά είναι εχθρική.
Εντοπίζεται μια έλλειψη εμπιστοσύνης που εκδηλώνεται με διάφορες μορφές ενώ κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αποκαταστήσει αυτή τη σχέση.
Το ερώτημα που τίθεται είναι το ποιος πταίει; Σε μια συντεταγμένη και ευνομούμενη πολιτεία, η πολιτική ηγεσία (ασχέτως κομματικής προέλευσης) είναι αυτή που θεσπίζει τους κανόνες του παιχνιδιού και πρέπει να τους τηρήσει.
Όταν οι Έλληνες πολιτικοί, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και πολιτικής παράταξης, φροντίζουν επί δεκαετίες να μην θιγούν τα προνόμιά τους, με νομοθετήματα που τους απαλλάσσουν από κάθε είδους αδικήματα, είτε πολιτικά είτε οικονομικά, τότε και οι απλοί πολίτες, βλέποντας αυτήν την κατάσταση ατιμωρησίας, καταφεύγουν σε παράνομες μεθοδεύσεις για να επωφεληθούν όσο είναι δυνατόν περισσότερο.
Έτσι, και οι μεν και οι δε προσπαθούν να «αρμέγουν» το κράτος.
Αν ανατρέξει κανείς στην ιστοσελίδα του Εθνικού Τυπογραφείου και της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως θα βρει πολλά διατάγματα και νόμους που δεν είναι απολύτως σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας.
Για παράδειγμα, το άρθρο 4 του ελληνικού Συντάγματος αναφέρει: «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου». όμως ο νόμος περί Ευθύνης Υπουργών που έχουν ψηφίσει όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα προβλέπει μικρότερη παραγραφή για τα αδικήματα των υπουργών, των βουλευτών και άλλων ιθυνόντων, πράγμα που δεν ισχύει για τους απλούς πολίτες.
Αυτό το νομοθέτημα είναι κατάλοιπο μιας κοινωνίας προνομιούχων.
Όπως φαίνεται, όλοι είναι ίσοι αλλά κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους (George Orwell).
Θανάσης Καπουράνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου