H
ηγεσία είναι δύσκολο πράγμα. Όταν δηλαδή το κυρίαρχο ρεύμα πηγαίνει προς τα
κάπου, δεν σημαίνει πως σώνει και καλά ο ηγέτης θα πρέπει να το ακολουθήσει.
Αντιθέτως, ηγέτης είναι εκείνος που βλέπει μακριά, έχει ευθυκρισία και
πραγματικά διαμορφώνει τις συνθήκες εκείνες που θα στρέψουν τη χώρα και την
κοινωνία προς την πρόοδο. Όχι εκείνος που πάει όπου η πλειοψηφία (ή αυτό που τα
κυρίαρχα ΜΜΕ θέλουν να παρουσιάζουν ως πλειοψηφία) τον πάει.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Φραγκλίνου Ρούσβελτ. Η
συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών της δεκαετίας του '40, ούτε που ήθελαν να
ακούσουν για συμμετοχή της ταλαιπωρημένης πατρίδας τους από το κραχ του 1929 σε
πόλεμο με τη Γερμανία και την Ιαπωνία. Εάν δηλαδή στις εκλογές του 1940, ο
πρόεδρος των ΗΠΑ εξήγγειλε πολεμική κινητοποίηση, το πιθανότερο θα είχε χάσει με
μεγάλη διαφορά. Όμως ως ηγέτης που ήταν, ταυτόχρονα με τις κατευναστικές
πολιτικές του στην αμερικανική κοινωνία και διαβλέποντας την εμπλοκή της χώρας
του στον πόλεμο, καθώς και την προοπτική οι ΗΠΑ να εξελιχθούν σε μια παγκόσμια
υπερδύναμη, δημιουργούσε ήδη από τα μέσα του '30 μια τεραστίων διαστάσεων
πολεμική μηχανή. Μια βιομηχανία που μετά το 1945 επέβαλλε την κυριαρχία των ΗΠΑ
σε όλο τον πλανήτη.
Για ποιο λόγο όμως κάνουμε αυτήν την ιστορική
αναδρομή; Μα ακριβώς για να αποδείξουμε τη διαφορά των πραγματικών ηγετών από
τους απλούς διαχειριστές των λαϊκών ρευμάτων κι επιδιώξεων. Οι Έλληνες
πολιτικοί, με μοναδική εξαίρεση τον Κωνσταντίνο Καραμανλή της δεύτερης περιόδου
(και εν μέρει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο οποίος έμεινε όμως στα λόγια κι
αποτέλεσε κακό προσωπικό παράδειγμα), ως μοναδική ασχολία τους είχαν την
ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος. Κινούνταν με γνώμονα τις δημοσκοπήσεις,
σπάνια έσπαγαν αβγά και ποτέ δεν θέλησαν να πάνε κόντρα στο κυρίαρχο
ρεύμα.
Προσλήψεις ήθελαν οι συρρέοντες αγροτικοί πληθυσμοί στην Αθήνα;
Προσλήψεις γίνονταν. Ρουσφέτια στις εφορίες και στις πολεοδομίες ήθελε η
ανερχόμενη μεσοαστική τάξη στις δεκαετίας του '80, '90 και 2000; Διαταγή
εξετελέσθη. Πρόσβαση στο Κράτος - ιερή αγελάδα ήθελαν οι μεγαλο (αλλά και
μικρό) εργολάβοι; Έτσι θα γινόταν.
Χαρακτηριστικότερο όλων για το τί
συνέβη στην πατρίδα μας ήταν το εξής περιστατικό: Για όσους γνωρίζουν πρόσωπα
και πράγματα, ο Κώστας Σημίτης, δεν επιθυμούσε την διεξαγωγή των Ολυμπιακών
Αγώνων του 2004 στην Αθήνα. Διορατικός ο ίδιος, γνώριζε το υπερβολικό κόστος
αυτού του παγκόσμιου αθλητικού πάρτυ καθώς και τις ισχυρές πιέσεις που η
κυβέρνησή του θα δεχόταν από τα εξωθεσμικά, επιχειρηματικά κέντρα τόσο της χώρας
μας, όσο και του πλανήτη. Πώς όμως θα μπορούσε να πει την σκληρή αλήθεια μέσα
στο εθνικό ντελίριο και σε μια περίοδο που το 90% του λαού (εκτός μιας μερίδας
της Αριστεράς) θεωρούσε ως «εθνική προδοσία» την μη ανάληψη των αγώνων; Πώς θα
έβγαινε να δηλώσει στους αλαλάζοντες από «εθνική υπερηφάνεια» Έλληνες πως οι
Αγώνες θα έβαζαν ταφόπλακα στην ήδη προβληματική μας οικονομία;
Όλα
λοιπόν τα παραπάνω δείχνουν πως όντως. Μαζί τα φάγαμε αφού η διαφθορά είναι
οριζόντια στην ελληνική κοινωνία. Όμως δείχνουν και κάτι επιπλέον. Το διαχρονικό
έλλειμμα ηγεσίας που υπάρχει στην Ελλάδα. Μια 100% βαλκανική χώρα χωρίς
πεφωτισμένες πολιτικές, οικονομικές και πνευματικές ελίτ. Κι εδώ είναι που
έρχεται η απάντηση στις προκλήσεις Πάγκαλου. Ναι κύριε υπουργέ. Μαζί τα φάγαμε,
επειδή εσείς και οι όμοιοι σας πολιτικοί ήσασταν κατώτεροι των περιστάσεων και
ανίκανοι ηγέτες. Εσείς προσωπικά που υπήρξατε στην πολιτική σκηνή πρωτοκλασάτο
στέλεχος, υπουργός κι αντιπρόεδρος κυβερνήσεων, κρίνεστε ως κατώτερος των
περιστάσεων, άρα την αναλυτική σας δεινότητα ως προς το φαινόμενο της διαφθοράς
την πετάμε στο καλάθι των αχρήστων.
Γιατί τί να το κάνουμε να μας λέτε
αυτά τα πράγματα στα 74 χρόνια σας, όταν είστε στην πολιτική ηγεσία από τα 40;
Τότε σας θέλαμε να τα πείτε. Τώρα, απλά διαχειρίζεστε την υστεροφημία σας. Μια
υστεροφημία που δεν σας αξίζει, αφού κι εσείς δεν σταθήκατε ικανός ηγέτης όταν ο
λαός αυτό χρειαζόταν. Μια υστεροφημία, που δεν σας αξίζει καθώς το περίφημο
«μαζί τα φάγαμε» τολμήσατε να το πείτε μόνο όταν εσείς αποφασίσατε να
αποστρατευτείτε πολιτικά, άρα κόστος για εσάς δεν υπήρχε.
Εσείς λοιπόν
και οι όμοιοι σας ανοίξατε την πόρτα του «πάρτυ» σε έναν ανώριμο από όλες τις
απόψεις λαό. Κι όταν σε καλούν σε ένα πάρτυ γεμάτο φαγητό και ποτό, δύσκολα λες
όχι. Πολύ περισσότερο όταν επί σειρά ετών βρισκόσουν «στην απ' έξω». Το θέμα
όμως είναι πως τώρα ο ανώριμος λαός θα είναι αυτός που θα καθαρίσει την αίθουσα
του πάρτυ κι όχι αυτοί που είχαν συλλάβει την ιδέα του και το
διοργάνωσαν.
Από τον Δημ. Μαρκόπουλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου