Κώστας Γεωργάκης(1948-1970). Κι΄όμως εκείνος καίγονταν μονάχος!

    Κώστας Γεωργάκης(23 Αυγ.1948-19 Σεπτ. 1970)

Τέλος Αυγούστου,πριν από σαράντα χρόνια, ένας 22άχρονος φοιτητής από την Κέρκυρα αυτοπυρπολύθηκε στη Γένοβα της Ιταλίας για να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και την ελευθερία στη χώρα του.Τρία χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών,η Ελλάδα μετατράπηκε σε "Ελλάς των Ελλήνων" και όπως έλεγε κι ο Ποιητής:"Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει".

Δείτε σχετικές ανάρτησεις στις "Επισημάνσεις" εδώ και εδώ (συνδέουν με το ιστορικό πλαίσιο της περιόδου).

Ο Γεωργάκης έγινε σύμβολο.Ο ασυμβίβαστος,ο αγωνιστής,ο επαναστάτης, ο ιδεολόγος.Δεν αρκέστηκε στα μεγάλα λόγια,υπερασπίστηκε τα ιδανικά του με την ίδιά του τη ζωή.Οδηγήθηκε συνειδητά στην αυτοπυρπόληση, στην έσχατη αυτή μορφή διαμαρτυρίας για να διασώσει την αξιοπρέπεια σε ατομικό,εθνικό και πανανθρώπινο επίπεδο.Αυτήν που είχε κατακουρελιαστεί από τα έργα και τις ημέρες της περιβόητης Χούντας.

Γράφει ο Τάκης Σινόπουλος στο ποίημά του "Ο καιόμενος" 

"...Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε".Το ποίημα πάντα επίκαιρο.Σήμερα, ίσως, όσο ποτέ άλλοτε.(Για τον Καιόμενο δείτε εδώ,στην ανάρτηση με τίτλο "Μάρκο Παπαγεωργίου και Γιάννη Νικολάου,δεν είστε μόνοι").

Και οι στίχοι του Ναζίμ Xικμέτ,επίσης,πάντα επίκαιροι:

"Αν δεν καώ εγώ

Αν δεν καείς εσύ

Αν δεν καούμε εμείς

Πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;"

Έγραψε για τη θυσία του Κώστα Γεωργάκη ο Νικηφόρος Βρεττάκος:

".ήσουν η φωτεινή περίληψη του δράματός μας.στην ίδια λαμπάδα τη μία, τ' αναστάσιμο φως κι ο επιτάφιος θρήνος μας."(Η θέα του κόσμου)

Και ο Παντελής Μπουκάλας:

"Ένας ενδόξως ανώνυμος ο Κώστας Γεωργάκης. Δεν ξέρω αν κάποιος δήμος σκέφτηκε ποτέ να αποδώσει τ' όνομά του σε κάποια οδό, σε κάποιο ταπεινό αδιέξοδο. Περιττό θα 'ταν άλλωστε. Τίποτε δεν σώζουν οι τελετές της υποκρισίας, εκτός ίσως από την ιδιοτέλεια των υποκριτών.

Ετών 22 ο Κώστας Γεωργάκης. Κερκυραίος. Σπούδαζε στην Ιταλία. Και να την άντεχε την ξενιτιά, δεν άντεχε να βλέπει την πατρίδα του ξενιτεμένη από την ελευθερία. «Δεν αντέχω άλλο μετά τρία χρόνια βίας», έγραψε στον πατέρα του, Σεπτέμβρη του 1970. «Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο» (το γράμμα ετούτο και πάμπολλα άλλα στοιχεία περιέχονται στο βιβλίο του συμπατριώτη του Κωνσταντίνου Γ. Παπούτση, «Το Μεγάλο Ναι. Υπόθεση Κώστα Γεωργάκη», εκδ. «Κωνσταντίνος»).

Το μόνο ίσως που μπορούσε να διαχειριστεί απολύτως ελεύθερα ήταν το σώμα του και η ψυχή που το φτέρωνε. Ετοιμάζοντας με την ψυχραιμία των πεπεισμένων το ίδιο του το ξόδι, λούστηκε με βενζίνη, με μύρο πες, και πυρπόλησε το σώμα του, μπροστά στο Μέγαρο των Δόγηδων στη Γένοβα - ένας φανός ελευθερίας.

Τώρα βρίσκεται εκεί μια μαρμάρινη επιγραφή για να βεβαιώνει, στα ιταλικά, πως «η Ελεύθερη Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα», «per sempre», με γράμματα μεγάλα, να ξεχωρίζουν.

Άλλες όμως οι γραφές της βουλήσεως και της υπόσχεσης κι άλλες, πιο αδύναμες, οι γραφές της μνήμης. Κι ο Κώστας Γεωργάκης, που έγινε «η φωτεινή περίληψη / του δράματός μας», «στην ίδια λαμπάδα τη μία / τ' αναστάσιμο φως / κι ο επιτάφιος θρήνος μας», όπως απαθανάτισε τη θυσία του ο Νικηφόρος Βρεττάκος, στο ποίημά του «Η θέα του κόσμου», παραμένει ξενιτεμένος από τη συλλογική μας μνήμη".

www.evaneocleous.blogspot.com