Η καψούρα της ελληνικής επαρχίας!!!

Μετά τη Μαλακάσα ένας-ένας οι ραδιοφωνικοί σταθμοί χάνονται. Από τη Θήβα, ξεκινάς ένα συνεχόμενο ζάπιγκ, προσπαθώντας να βρεις κάτι που θα σου κρατάει παρέα. Πολύ γρήγορα το ξεχνάς και βάζεις cd.

Οι μισοί σταθμοί στα ερτζιανά της περιφέρειας έχουν παραδοθεί σε επίδοξους «ρεπόρτερς» που προσπαθούν, ανεπιτυχώς, να μοιάσουν στους  Αθηναίους (ο επιτονισμός, η σοβαροφάνεια, η τυποποίηση στις ερωτήσεις) και οι άλλοι μισοί παίζουν καψουροτράγουδα. Και παρόλο που έχω επαφή με τη σύγχρονη «πολιτιστική» παραγωγή του κέντρου, τέτοιον βομβαρδισμό καψούρας, τον υφίσταμαι μόνο εκτός Αθηνών.

Αναρωτιέται κανείς για τη δυνατότητα που δίνεται σε ανθρώπους που δεν θέλουν να μερακλώσουν πρωινιάτικα μέσα από τα μίντια της επαρχίας. Θα σου πει κάποιος ότι έστω ένας σταθμός του γούστου σου θα υπάρχει σε κάθε πόλη. Άντε και τον βρήκες. Οι υπόλοιποι τι παίζουν; Από την άλλη, πόσο δημοκρατικό είναι να επενδύουν οι παραγωγοί σε εκπομπές που αποσκοπούν μόνο στη φθηνή διαφήμιση. Πόσο δίκαιο πολιτισμικά είναι να ορίζεται ως μουσική νόρμα, ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής και να αποκλείονται από τις μπάντες των FM τα υπόλοιπα;

Όπως και στην Αθήνα, έτσι και στην επαρχία, υπάρχουν τάσεις διαφορετικότητας για όλες τις μουσικές και τις τέχνες. Μπορεί η προπαγάνδα της καψούρας να προσελκύει τους περισσότερους αλλά οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Ειδικά οι νέοι ακούν και παίζουν όλα τα είδη της μουσικής. Από κλασική, ροκ και μέταλλα μέχρι έντεχνο λαϊκό και καλό δημοτικό τραγούδι. Υπάρχουν επίσης μπάντες και συγκροτήματα που προσπαθούν να βρουν ένα μικρό βήμα έκφρασης και επικοινωνίας με το κοινό τους. Κάθε πόλη έχει την πολιτιστική της δραστηριότητα με κάποιο θεατρικό σχήμα,  εργαστήρι  ζωγραφικής, ωδείο και πολλές άλλες δραστηριότητες που δίνουν νόημα στην κοινωνικότητά τους.

Όλοι αυτοί είναι αποκλεισμένοι από τις μπάντες του ραδιοφώνου και των τοπικών τηλεοράσεων. Γενικότερα, αυτοί που πήραν (παράνομα στην πραγματικότητα.) τις ημιεπίσημες άδειες από το κράτος νομιμοποίησαν την ηθική της υποκουλτούρας στους κανόνες της διαφήμισης. Κανένας έλεγχος δεν έγινε ούτε από το ΕΣΡ, ούτε από το Υπουργείο Πολιτισμού, ούτε καν από κάποια τοπική αρχή του Δήμου ή της Περιφέρειας. Όλα κανονίζονται από τον κάθε απίθανο τύπο που μπήκε στο «δίκτυο» με τους πολιτευτές (προβολή και προπαγάνδα), με τις τοπικές εξουσίες και με τον κάθε ταβερνιάρη που δίνει  διαφήμιση για το μαγαζί του.

Πόσο άδικο για τις κοινότητες της ελληνικής επαρχίας να υφίστανται τον κάθετο πολιτιστικό επεκτατισμό των «σκουπιδιών» της Αθήνας. Μοιάζει με την εξαγωγή του αμερικάνικου trash που γέμισε τον πλανήτη με τα υπολείμματα της καταναλωτικής  κουλτούρας. Και η Αθήνα και η Αμερική παράγουν σπουδαίο και ποιοτικό πολιτισμό αλλά στην περιφέρεια, ελληνική και παγκόσμια, εξάγουν το εύκολο και το ταπεινό.

Κατεβαίνοντας προς τον κάμπο, κάπου βρήκα αναμετάδοση από το Τρίτο Πρόγραμμα. Το άλλο άκρο. Πόση όπερα και πόση κλασική μουσική να ακούσεις; Αχ αυτή η Αθήνα, μπορεί να πνίγεται απ' τα βουλωμένα φρεάτια αλλά για όλους έχει κάτι να δώσει. Για όλα τα γούστα και για όλες τις «ποιότητες». Τουλάχιστον, υπάρχει δημοκρατία. Όχι φασισμός της καψούρας. Με το ζόρι νταλκάς και κλάμα όλη μέρα ρε παιδιά; Έλεος. 

www.protagon.gr