Γράφει ο Κίτσος ο Αθαμάνας
«σαν περιβόλι ευώδησε κι εδέχτηκε όλα τ' άστρα»
Διονύσιος Σολωμός
«Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις».
( Άρθρο. 4 του ισχύοντος Συντάγματος. Κάτι τέτοιο περίπου έγραφε και το αντίστοιχο θεματικά και νοηματικά άρθρο του Συντάγματος του 1952. Διαχρονικός κανόνας. Όλα τα συντάγματα αναφέρουν τα της ισότητας, τα των δικαιωμάτων, τα της ελευθερίας και τα της δημοκρατίας, το οποίο ο καθηγητής μας, το έλεγε και το ξανάλεγε, «για να το εμπεδώσουμε αρκούντως».)
Αυτή η μαθητική ζωή, αναμνήσεις και βιώματα, δεν λέει να με αφήσει. Όσο θυμάμαι εκείνον τον άθλιο -κυριολεκτικά και μεταφορικά καθηγητή μου- αρχιφασισταριό με πατέντα, να διαβάζει το σχετικό άρθρο του Συντάγματος περί ισότητας και να προσπαθεί να το αναλύσει, θεωρούσα συλλήβδην άθλια τα λεγόμενά του. Επομένως διέπραττα σοβαροτάτην ύβριν, θεωρώντας άθλια και τα οριζόμενα εις το Σύνταγμα!
Ταύτιζα τη λειτουργία του συντάγματος με την τακτική προσώπων.
Δεν λέει τέτοια πράγματα η Δημοκρατία, μού έλεγε και ξανάλεγε ο μπάρμπα Βασίλης. Η Δημοκρατία είναι τρόπος ζωής, είναι καθημερινό ήθος, την υπηρετούν συνειδητοί και ηθικοί άνθρωποι, ταγμένοι στην υπηρεσία του λαού και του τόπου. Τέτοια άκουγα εγώ και με έπιανε το τραλαλά και γι’ αυτό η μάνα μου με πήγε σαράντα μέρες στην εκκλησία και με διάβαζε ο παπά Νάσιος «μπας και ξεζουρλαθώ».
(Μέσα ήμουν ήσυχος. «Εσένα και τον Όθωνα έκλεισαν σε εκκλησία για να ξεζουρλαθείτε», ήταν τα λόγια του καθηγητού μου.)
Αυτά
έλεγαν κι αυτά έκαναν. Εγώ ουδόλως
συνετιζόμουν και συνέχιζα τον χαβά μου.
Απαξάπαντες είχαν γνωματεύσει ότι αυτό
το παιδί είναι ατίθασο, ανυπάκουο,
ακοινώνητο, πέρα βρέχ’, «αντιρρησίας»
είχε πει και ένας καθηγητής, κι άλλα κι
άλλα πολλά, τόσα που πίστεψαν πως έχω
ανάγκη από ζουρλομανδύα.
Ζουρλομανδύας
λοιπόν, για να κοινωνικοποιηθώ και να
αποδεχτώ τουλάχιστον τα διδάγματα των
διδασκάλων μου και την ερμηνεία που
«κάνουν αυτοί στο Σύνταγμα». Και μάλιστα
οι ίδιοι προκαλούσαν συζήτηση πάνω στο
θέμα της ισότητας και της δικαιοσύνης.
«Όλοι
είμαστε ίδιοι. Άνθρωποι είμαστε»,
ήταν η κατακλείς της διδασκαλίας του
καθηγητού μας. «Δεν
είμαστε κ. καθηγητά ούτε ίδιοι ούτε και
-δυστυχώς- ίσοι. Δεν μοιράσατε προχτές
ίσα σε όλους τα ρούχα που μας έστειλαν
βοήθεια από την Αμερική. Σ’ άλλους, ο
παππάς που τα μοίραζε, έδωσε παντελόνια
που φοριούνται και σε μένα τσέκλιο
ντιπ.»
Αναψοκοκκίνισε ο έρμος –τι με βρήκε
με το ζουρλό που έμπλεξα, θα είπε από
μέσα του- και εισηγήθηκε αρμοδίως την
τετραήμερον αποβολήν μου, λόγω αυθαδείας.
Κι άρχισε ο διαλογισμός. Πότε και γιατί είμαι ελεύθερος. Ποιος είναι ελεύθερος.
Ο κ. Υπουργός κάπως έτσι θα όριζε την ελευθερία.
«Είμαι ελεύθερος να διορίζω την αγαπημένη μου στο Υπουργικό μου γραφείο. Έτσι, για να τη βλέπω ανά πάσα στιγμή και να με εμπνέει η μούσα μου και να υπηρετώ το λαό παράγοντας έργο ευάρεστο και θεάρεστο.»
Κι αν του πεις πως το Υπουργείο δεν είναι επιχείρηση κανενός θα σου απαντήσει ότι είσαι «ακραίος» και απεργάζεσαι δημόσιες συμφορές. Δεν ομιλώ. Τα υπόλοιπα το βράδυ στη MEGAλη ενημέρωση.
Μα, πώς έτσι παραβιάζεται η ΙΣΟΤΗΤΑ.
Έρωτας είναι η αιτία.
Και μεις ερωτευτήκαμε, αλλά δεν τρελαθήκαμε…
Άλλο έρωτας κοινού θνητού κι άλλο έρωτας Υπουργού.
Ο κ. Υπουργός ως υπηρέτης του λαού έχει δικαίωμα όχι μόνο να διορίζει, αλλά και να δωρίζει, ακόμη και μέγαρα.
Ο ερωτευμένος ευγνωμονεί:
«Α, θα ’θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα γόνατα που σε γεννήσανε για μένα».
Στα πλαίσια της ελευθερίας ανάγονται και οι διορισμοί.
(Διορισμών το ανάγνωσμα… Πρόσχωμεν!)
Ο ένας αυτοδιορίζεται γιδοκουρεύς.
(Ο κ. Υπουργός στο έργο του: Γιδοκουρεύς.)
Η άλλη αυτοδιορίστηκε Μανιάτισσα μοιρολογίστρα για να θρηνήσει το παραστράτισμα των μαθητών που διαδήλωσαν έξω από το γραφείο της υπέρ των καθηγητών….
(«Το παραστράτισμα του εμπόρου, ο πολιτευόμενος∙ που την έχει την πολιτική επάγγελμά του» Κ. Παλαμάς)
Πάντως, αν η κ. Υπουργός θέλει μαθητές μοσχαροειδή και υποπόδια, ταπετσαρία δηλαδή της πατούσας της, πλανάται πλάνην οικτράν.
Η θεά διόρισε την κολλητή της στο Υπουργείο «της»!!!
Δικό της το μαγαζί, ό,τι θέλει και όποιον/α θέλει διορίζει.
Για Διευθυντή του Υπουργικού «της» γραφείου μιλάμε όχι για οπτικό!
Και ‘κει που έλεγα πως κάτι γίνεται και θα γλιτώσω το ζουρλομανδύα, μέσα στον «συνωστισμό», απόψεων, ψυχών και αρλουμποειδών φαινομένων εμφανίστηκε, μέσα στο «συνωστισμό» επαναλαμβάνω, το «εθνικό σούργελο» για να απαιτήσει να εξοβελίσουμε τα Αρχαία ελληνικά καθόσον κλπ., κλπ.
Όταν κάποτε φύγω ἀπό τούτο το φως
θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως ένα
ρυακάκι που μουρμουρίζει.
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους, θα τους
μιλήσω ελληνικά, επειδή
δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε
μεταξύ τους με μουσική. Νικηφόρος Βρεττάκος
θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως ένα
ρυακάκι που μουρμουρίζει.
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους, θα τους
μιλήσω ελληνικά, επειδή
δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε
μεταξύ τους με μουσική. Νικηφόρος Βρεττάκος
Και ήμουν ικανοποιημένος για την απάντηση που της έδωσε ο Νικηφόρος Βρεττάκος, χρόνια τώρα, λες και ήξερε και περίμενε κάτι τέτοια από τα «συνωστισμένα», γιομάτα μπάζα μυαλά.
Ώσπου, αντιλήφθηκα, τι εστί Οικουμενική Αξία…
Ισότητα, Δικαιοσύνη, Τιμιότητα, Ελευθερία και Αξιοπρέπεια!
Έπαθα αληθινό τραλαλά… «Χτύπησα μπιέλα», μουρλάθηκα και άρχισα να τραγουδώ δυνατά:
«Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς
υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή
όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ
και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή»
υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή
όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ
και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή»
Μού έδωσε τη λύση ο Τάσος Λειβαδίτης
ΚΙ ΑΝ θάμπωσε τα τζάμια μας το χνώτο της νυχτός
κι αν πάτησε τα κρίνα μας βαρύς οδοστρωτήρας
μένουν στο χώμα οι ρίζες τους και δείχνεται ανοιχτός
με λάβα ρόδων και φωτιές αστέρων ο κρατήρας.
Κίτσος ο Αθαμάνaς pasias 1952@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου