Στην μνημονιακή Ελλάδα του 2013,
οι επικίνδυνες για το δημοκρατικό πολίτευμα απόψεις μπορούν και διακινούνται με
ευκολία από τον κάθε ταλαίπωρο, κακομοίρη και λούμπεν κυρ Μπάμπη.
Κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται
από τον ξαφνικό έρωτα ενός εκ των γνωστότερων
εκφραστών και προπαγανδιστών της μνημονιακής πολιτικής και της νεοφιλελεύθερης
στρατηγικής που σαρώνει τη χώρα και τον λαό μας, με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Ο opinion
maker του ομίλου Αλαφούζου Μπάμπης
Παπαδημητρίου, δεν αποτελεί παρά ένα
δημοσιογραφικό υποπροϊόν της μνημονιακής εποχής. Συνεπώς δεν είναι παρά ένας
αναλώσιμος πρόθυμος ο οποίος έχει αναλάβει να προπαγανδίζει τις θέσεις της
ντόπιας και ξένης τραπεζοκρατίας, της κυβέρνησης και των πάσης φύσεως εχθρικών
προς τον λαό συμφερόντων.
Στη θέση λοιπόν του Μπάμπη Παπαδημητρίου,
που έτσι κι αλλιώς είναι θιασώτης
του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος είναι εχθρικός προς τη Δημοκρατία, δηλαδή στη
θέση του εντεταλμένου να νομιμοποιήσει τους ναζί, θα μπορούσε να βρίσκεται ο οποιοδήποτε πρόθυμος
προπαγανδιστής της λαοκτόνας πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ελλάδα με θύμα τον
ελληνικό λαό, ο οποιοσδήποτε οπαδός της γελοίας και επικίνδυνης θεωρίας των δύο
άκρων. Συνεπώς η πρόταση του κυρ Μπάμπη για τη "συμπαράταξη της Χρυσής Αυγής σε
μία Συντηρητική Συμμαχία με τις υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις" εντάσσεται στο
συνολικό σχέδιο για την ολοκλήρωση του καταστροφικού ελληνικού οικονομικού
πειράματος, το οποίο περιλαμβάνει κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και
αντιδημοκρατικές εκτροπές, ακόμη και την ενεργοποίηση της άκρας Δεξιάς. Εξάλλου
η παγκόσμια και βεβαίως η ελληνική πολιτική ιστορία είναι γεμάτη από
παραδείγματα για τον ρόλο που διαδραματίζει η άκρα Δεξιά ως εργαλείο της
ολιγαρχίας για το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος. Άλλωστε τι περισσότερο είναι η
ναζιστική Χρυσή Αυγή παρά το μακρύ χέρι των αφεντικών, της εργοδοσίας στους
χώρους δουλειάς, των επιχειρηματικών και εφοπλιστικών συμφερόντων και του
συστήματος γενικά, η οποία ενισχύθηκε σε συνθήκες κρίσης ώστε να ενταχθεί στο
"αντιαριστερό" οπλοστάσιο του κατεστημένου και να διχάσει τον ελληνικό λαό, ο
οποίος θα έπρεπε να είναι ενωμένος στην πορεία για την δημοκρατική ανατροπή της
μνημονιακής πολιτικής;
Οι προτάσεις του Μπάμπη Παπαδημητρίου
και του κάθε ταλαίπωρου κυρ Μπάμπη, δεν αποτελούν παρά το τελικό στάδιο της
αντιδημοκρατικής εκτροπής που συντελείται στη χώρα από το 2010, τη χρονιά δηλαδή
που η Ελλάδα εντάχθηκε στον μηχανισμό στήριξης του Διεθνούς Νομισματικού
Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ο Μπάμπης
Παπαδημητρίου και οι άλλοι κυρ Μπάμπηδες,οι
οποίοι αυτοπροσδιορίζονται, για λόγους βιοπορισμού πρωτίστως, ως οι προστάτες
του αστικού πολιτικού συστήματος ή του status που διέπει τον καταστατικό χάρτη
της τραπεζοκρατίας και των επιχειρηματικών συμφερόντων, υπήρξαν εκείνα τα πρόσωπα που πίεσαν από την πλευρά
της μιντιοκρατίας το 2011 για τον σχηματισμό τεχνοκρατικής κυβέρνησης και για
τον διορισμό δοτού τεχνοκράτη πρωθυπουργού, όπως και έγινε με την επιβολή του
Λουκά Παπαδήμου. Το σκεπτικό ήταν ακριβώς το ίδιο με αυτό που διατύπωσε η
τηλεπερσόνα του ΣΚΑΙ στο τελευταίο της άρθρο στην εφημερίδα "Η Καθημερινή": «Να
μην οδηγηθεί η χώρα εκτός του σημερινού πλέγματος συμμαχιών, κανόνων συναλλαγής
και σειράς άλλων κανόνων που συγκροτούν την κοινωνία μας». Με λίγα λόγια: να μην
απειληθούν ούτε στο ελάχιστο τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας, των ντόπιων
και ξένων εξωθεσμικών κέντρων άσκησης πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, της
τραπεζοκρατίας, των δανειστών και της λούμπεν μεγαλοαστικής
τάξης.
Το 2011 ήταν που η εφημερίδα New York Times έγραφε
πως στην Ευρώπη επιβάλλονται τεχνοκρατικά πραξικοπήματα. Στην πρώτη φάση της
κρίσης αυτά τα πραξικοπήματα ή άλλως τις χούντες των αγορών και της υπερεθνικής
ελίτ κλήθηκαν να υπηρετήσουν οι πρόθυμοι κυρ Μπάμπηδες και οι λοιποί opinion
makers του μνημονίου στη χώρα μας. Τα ίδια υποπροϊόντα της "ενημέρωσης", που
στην πραγματικότητα αποτελούν τα εργαλεία του μηχανισμού προπαγάνδας των μεγάλων
συμφερόντων, της τραπεζοκρατίας και της κυβέρνησης, ήταν εκείνα που υλοποίησαν
τον παρακρατικό σχεδιασμό κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού πριν από τις
εκλογές του Ιουνίου του 2012, εκείνα δηλαδή που ανέλαβαν να μεταδώσουν από τα
μεγάλα ΜΜΕ της χώρας τα ψευτοδιλήμματα στον ελληνικό λαό, επηρεάζοντας έτσι το
εκλογικό αποτέλεσμα.
Από τότε
άλλαξαν πολλά και κυρίως οι πολιτικοί φορείς, οι οποίοι συγκροτούν το
κυβερνητικό σχήμα της υποταγής στην γερμανική Καγκελαρία, της υλοποίησης της
πολιτικής ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και εξαθλίωσης του ελληνικού
λαού, βρίσκονται σε τροχιά εξαφάνισης από το πολιτικό σκηνικό αφενός διότι
υφάρπαξαν ανοικτά την ψήφο του ελληνικού λαού αθετώντας τις προεκλογικές τους
δεσμεύσεις για επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές, αφετέρου διότι είναι
επικίνδυνες για το λαό και τη χώρα.
Οι ντόπιες και υπερεθνικές
ελίτ έχουν αντιληφθεί ότι η κυβέρνηση - μαριονέτα, δηλαδή η συγκυβέρνηση
Σαμαρά-Βενιζέλου σύντομα θα καταρρεύσει με την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ να
αναλαμβάνουν την ευθύνη της σωτηρίας του λαού μας και της εξόδου της χώρας από
την κρίση. Επίσης γνωρίζουν τα μεγάλα συμφέροντα που απομυζούν τον δημόσιο
πλούτο, δηλαδή την περιουσία του ελληνικού λαού, ότι ο ελληνικός λαός, ο οποίος
ήδη βιώνει την μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση της μεταπολεμικής ιστορίας της
χώρας, δεν τρομάζει και δεν τρομοκρατείται πλέον από τα ψευτοδιλήμματα που
χρησιμοποιήθηκαν στις δύο τελευταίες εκλογικές μάχες που διεξήχθησαν τον Μάιο
και τον Ιούνιο του 2012. Δεδομένης λοιπόν της κατάρρευσης της
Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, μία από τις "χρυσές εφεδρείες" του συστήματος
είναι η Χρυσή Αυγή η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολλούς
τρόπους: Είτε ως ο "μπαμπούλας" που θα αναλάβει σε συνθήκες
ανοικτής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης στους δρόμους να τρομοκρατήσει τον
ελληνικό λαό, είτε ως το δήθεν αντίπαλο δέος το οποίο θα συσπειρώσει υποτίθεται
ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος γύρω από τις μνημονιακές και ξενόδουλες
πολιτικές ηγεσίες και θα υποδειχθεί από το κατεστημένο ως συνθήκη που επιβάλλει
συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ (Περίπου, όπως έγινε στη Γαλλία το 2002, όταν στον
δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών αναμετρήθηκαν ο Ζακ Σιράκ με τον Ζαν Μαρί
Λεπέν), είτε ως ο μηχανισμός αποτροπής της έλευσης της Αριστεράς στην εξουσία,
λαμβάνοντας τις "αντισυστημικές" ψήφους πολλών απολιτίκ τμημάτων του εκλογικού
σώματος, είτε ακόμη - και στην έσχατη περίπτωση - ως η εναλλακτική λύση ή ο
ρυθμιστικός πολιτικός παράγοντας, με τις ευλογίες των μεγάλων επιχειρηματικών
συμφερόντων, προκειμένου να μην κυβερνήσει η Αριστερά και να μην υπάρξει "λαϊκή
διακυβέρνηση".
Το εμετικό άρθρο του Μπάμπη Παπαδημητρίου, το
οποίο σε λίγες γραμμές περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω σενάρια, δεν αντανακλά
τίποτα περισσότερο από την αντίληψη των μεγάλων δομημένων συμφερόντων που
αντιτίθενται στην προοπτική της "λαϊκής διακυβέρνησης", μιας διακυβέρνησης
δηλαδή που θα λειτουργήσει υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Επίσης οι
αντιδημοκρατικές και αντιαριστερές θέσεις που διατυπώνει με απόλυτη σαφήνεια ο
ίδιος στο άρθρο του είναι αποκαλυπτικές της διαχρονικής πραγματικότητας σύμφωνα
με την οποία το αστικό πολιτικό και οικονομικό σύμπλεγμα εξουσίας είναι
"δημοκρατικό" μέχρι να απειληθούν τα συμφέροντά του. Όταν αυτά απειλούνται η
"δημοκρατικότητα" μεταβάλλεται γρήγορα σε "αυταρχισμό" και "αντιδημοκρατική
εκτροπή".
Ο Μπάμπης
Παπαδημητρίου λοιπόν και ο κάθε κυρ Μπάμπης, αναλαμβάνουν μια πολύ συγκεκριμένη
δουλειά: Εκτός από το να νομιμοποιήσουν την δραστηριότητα της ναζιστικής και
φιλοχουντικής Χρυσής Αυγής, να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό εμφανίζοντας τη
συγκυβέρνηση των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων, του αστικού πολιτικού κόσμου
και των νεοφιλελεύθερων υπολειμμάτων με τη ναζιστική Χρυσή
Αυγή, ως εναλλακτική προς την
καταρρέουσα μνημονιακή συγκυβέρνηση πρόταση.
Ο Μπάμπης
Παπαδημητρίου δεν θα μπορούσε να γίνει πιο σαφής αφού έγραψε τα ακόλουθα: "Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν για μια «λαϊκή
διακυβέρνηση», που θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα εκτός του σημερινού πλέγματος
συμμαχιών, κανόνων συναλλαγής και σειράς άλλων κανόνων που συγκροτούν την
κοινωνία μας. Για να το επιτύχουν, ζητούν τη συμμετοχή των κομμουνιστών του ΚΚΕ,
οι οποίοι, μέχρι στιγμής, το απορρίπτουν με βδελυγμία. Ας κάνουμε όμως τον
ακόλουθο συλλογισμό: αν η συμμαχία αυτή πράγματι συμβεί, μπορεί η χώρα να
αλλάξει πλεύση, με ιστορικούς όρους, αυτή τη φορά! Ομως, μια αριστερή αλλαγή
καθεστώτος, μέσω μιας σοσιαλιστικής Ελλάδας, θα προκαλέσει σοβαρότατη
αντίδραση".
Η "σοβαρότατη αντίδραση" στην οποία
αναφέρεται ο κυρ Μπάμπης του ομίλου Αλαφούζου θα μπορούσε να περιλαμβάνει: Μια
στρατιωτικού τύπου επέμβαση από το εξωτερικό (όπως πρότεινε πριν από καιρό
κάποιος Γερμανός δημοσιογράφος), ένα πραξικόπημα στην Ελλάδα - κοινοβουλευτικό ή
στρατιωτικό - ή την ενεργοποίηση της Χρυσής Αυγής, την οποία ο Μπάμπης
Παπαδημητρίου αντιμετωπίζει ως "ρυθμιστικό παράγοντα" της πολιτικής ζωής
επισημαίνοντας ότι "Ο Εθνικισμός δεν είναι ντροπή". Εκτός του ότι φαίνεται να
αγνοεί το περιεχόμενο της έννοιας "Εθνικισμός", ο κ. Παπαδημητρίου
προαναγγέλλοντας κάποια "σοβαρότατη αντίδραση" απειλεί για λογαριασμό ανώτατων
διευθυντηρίων ανοικτά τον ελληνικό λαό, ο οποίος πολύ σύντομα μέσω των εκλογών
θα πρωταγωνιστήσει στην ολοκλήρωση της δημοκρατικής ανατροπής της μνημονιακής
συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Μάλιστα ο ίδιος υποδεικνύει με σαφήνεια και τον
εχθρό του κατεστημένου, ο οποίος δεν είναι άλλος από την
Αριστερά.
Σε
οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, στην οποία λειτουργούν στοιχειωδώς οι θεσμοί και το
πολίτευμα, ο κάθε κυρ Μπάμπης θα είχε κληθεί να λογοδοτήσει από τα αρμόδια
όργανα της πολιτείας για την προπαγάνδιση θέσεων που απειλούν το πολίτευμα. Στην
μνημονιακή Ελλάδα του 2013, οι επικίνδυνες για το δημοκρατικό πολίτευμα απόψεις
μπορούν και διακινούνται με ευκολία από τον κάθε ταλαίπωρο, κακομοίρη και
λούμπεν κυρ Μπάμπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου