Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Οι θυσίες μας και οι εταίροι μας


Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από τον απελπισμένο· κανείς δεν είναι τόσο απελπισμένος όσο αυτός στον οποίο προσέφεραν την ελπίδα και μετά την απέσυραν. Σήμερα, και οι πιο υπομονετικοί, οι πιο «Ευρωπαίοι» των Ελλήνων, φθάνουν στο σημείο ανάφλεξης. Για πρώτη φορά, φαίνεται ότι η πλειοψηφία του λαού χάνει το κουράγιο της, την αίσθηση ότι οι θυσίες και οι στερήσεις θα εξασφαλίσουν την ελπίδα ότι θα ξεφύγουμε από την κρίση. Δεν μιλάμε πια για τους καταστροφολόγους πολιτικούς και δημοσιογράφους, ούτε για τις φωνές στα άκρα της πολιτικής σκηνής, αλλά για πλατιά στρώματα εργαζόμενων και συνταξιούχων, των ανθρώπων που τήρησαν τους νόμους, που δούλευαν σκληρά και πλήρωναν φόρους ενώ άλλοι ζούσαν σε βάρος τους, που έχτισαν περιουσία ή έστω εξασφάλισαν μια σύνταξη για τα ύστερά τους και που σήμερα έχουν ως μόνιμους συντρόφους τη στέρηση και τον φόβο.


Η ελληνική κοινωνία πέρασε απ' όλους τους φλεγόμενους κρίκους που έθεσαν οι εταίροι και δανειστές. Οι κυβερνήσεις ακολούθησαν τις οδηγίες της Ε.Ε., της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ. Ολα γίνονταν κάτω από την αφόρητη πίεση άλλης μιας δόσης που καθυστερούσε. Τώρα έχουμε δικαίωμα να πάρουμε μια ανάσα και, μαζί με τους δανειστές, να δούμε πώς θα αλλάξουμε το πρόγραμμα ώστε να οδηγεί, επιτέλους, στη διάσωση και όχι την άβυσσο του μεγαλύτερου χρέους και της κοινωνικής αποσύνθεσης. Πέντε χρόνια ύφεσης, απανωτές περικοπές στα εισοδήματα, όλο και υψηλότεροι φόροι, και ένα πρόγραμμα ακόμη σκληρότερης λιτότητας δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για υπομονή ή αισιοδοξία. Αν ο στόχος των δανειστών ήταν να κάνουν τους Ελληνες να πονέσουν -όπως ήταν φανερό από την αρχή της κρίσης- το πέτυχαν. Και η «επιτυχία» αποδεικνύεται από την εντυπωσιακή ομοθυμία του ελληνικού λαού: όπως δείχνει η τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue για τον ΣΚΑΪ και την Καθημερινή, το 81% είναι δυσαρεστημένο με τη δημοκρατία και άλλο 8% πιστεύει ότι δεν υπάρχει δημοκρατία. Αυτός ο αριθμός σηματοδοτεί μεγάλο κίνδυνο. Με την οικονομία να ασφυκτιά για χρόνια, με την οργή και την απελπισία να εξαπλώνονται, όλες οι πολιτικές εξελίξεις είναι πιθανές.

Θα πίστευε κανείς ότι οι εταίροι, που έχουν επενδύσει στη συνεχή συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης για την ανάκαμψη και την αποπληρωμή του χρέους, θα είχαν καταλάβει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει αυτή η προσπάθεια και ο χρόνος και η υπομονή που απαιτούνται. Τόσα χρόνια στενής παρακολούθησης των ελληνικών εξελίξεων, όμως, δεν οδήγησαν σε μια ολική κατανόηση των δυναμικών της κοινωνίας μας. Ενδεικτικές αυτής της αδυναμίας ήταν οι δηλώσεις της κυρίας Αγκελα Μέρκελ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την περασμένη Τετάρτη, ενώ στην ελληνική Βουλή επικρατούσε πανδαιμόνιο πριν από την οριακή υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου των νέων περικοπών και αλλαγών στο εργασιακό σύστημα. «Πρέπει να τους πούμε: δεν είναι σωστό να απεργείτε κάθε φορά που είναι να γίνει μια ιδιωτικοποίηση», είπε η κ. Μέρκελ. «Δεν είναι σωστό να έχεις σιδηροδρομικό σύστημα όπου οι εισπράξεις από τα εισιτήρια δεν καλύπτουν τους μισθούς. Δεν είναι σωστό υπουργοί να μη συνεργάζονται μεταξύ τους. Δεν είναι σωστό να έχεις φορολογικό σύστημα όπου δεν πληρώνονται φόροι».

Οι δηλώσεις της καγκελαρίου υποδεικνύουν ότι γνωρίζει αρκετά για την ελληνική κοινωνία ώστε να πιστεύει ότι την ξέρει. Οφειλε να γνωρίζει, όμως, ότι η πολιτική κουλτούρα στην Ελλάδα είναι των ακραίων δηλώσεων, των διαμαρτυριών και της έλλειψης πνεύματος συμβιβασμού. Σε μια δημοκρατία (είτε έχει «κακές συνήθειες» είτε όχι) μεταρρυθμίσεις γίνονται όταν η κοινωνία πεισθεί για την ανάγκη τους. Παρόλες τις αντιδράσεις, οι μεταρρυθμίσεις των τελευταίων χρόνων, οι περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων είναι πρωτοφανείς όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως. Η διάλυση του πολιτικού κέντρου -το οποίο εξέθρεψε το τέρας του κρατικισμού και του κομματικού κράτους, αλλά που τώρα προσπαθεί να διασωθεί και να διαχειριστεί την κρίση- είναι η απόδειξη του πόσο έχει ληφθεί το μήνυμα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Για να συνεχιστεί η προσπάθεια, πρέπει να φανεί άμεσα ότι οι θυσίες του λαού οδηγούν σε διέξοδο, όχι στη διάλυση.

Οι απεργίες θα γίνονται έως ότου εξαντληθούν οι απεργοί ή η κοινωνία. Οι τίμιοι πολίτες θα σηκώνουν το μεγάλο βάρος των φόρων και χρεοκοπημένων δημόσιων επιχειρήσεων, έως ότου εφαρμοστεί η ισονομία και επικρατήσει η δικαιοσύνη. Ας επιλέξουν οι εταίροι μας μεταξύ των προκαταλήψεών τους και της πραγματικότητας.


Tου Νικου Κωνστανταρα
www.kathimerini.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: