Ο ουροβόρος όφις.

Το δικό μας βαθύ κράτος δεν υπονομεύει τη δημοκρατία σε πρώτη ευκαιρία, όπως συνηθίζει το τουρκικό. Το αντίθετο μάλιστα. Το δικό μας βαθύ κράτος είναι ακραιφνώς δημοκρατικό, αφού η δική μας δημοκρατία είναι απολύτως συμφιλιωμένη μαζί του. Το καλλιεργεί, το βοηθάει να αναπτυχθεί και, το κυριότερο, σαν δημοκρατία που είναι, του εξασφαλίζει το πλαίσιο αξιών το οποίο του επιτρέπει να λειτουργεί απρόσκοπτα. Το δε πλαίσιο αξιών είναι και αυτό απολύτως δημοκρατικό: γνωρίζει εκ φύσεως πως αν αρχίσεις να αξιολογείς ανοίγεις τον δρόμο για διακρίσεις.

Ολοι είναι ίσοι απέναντι στο βαθύ κράτος μας, αρκεί να αναγνωρίζουν και να αποδέχονται την ύπαρξή του. Κι αυτό, γενναιόδωρο όπως είναι, ανταμείβει τους λειτουργούς του και τους πελάτες του με τη γενικευμένη και πανταχού παρούσα ισότητα, η οποία από πολλούς κρίνεται ισοπεδωτική, όμως δεν παύει να είναι δημοκρατική. Ως εκ τούτου το βαθύ μας κράτος δεν μπορεί να κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε όσους λειτουργούς του θεωρούνται «επίορκοι» και στους υπολοίπους που δεν είναι. Κι αν τώρα είναι αναγκασμένο, για λόγους που το ξεπερνούν, να προχωρήσει στη δυσάρεστη για όλους και απευκταία διάκριση, δεν εγκαταλείπει τα όπλα. Εφευρετικό και παμπόνηρο όπως έχει μάθει να είναι, βρήκε φαίνεται τον τρόπο για να αποκαταστήσει την ισότητα.

Δεν χρειάζεται, λέει, ...να έχει καταδικαστεί κάποιος ως επίορκος για να υποστεί τη μεταχείριση του επιόρκου. Αρκεί να υπάρχει η καταγγελία, να έχει παραπεμφθεί στο Πειθαρχικό για να αισθανθεί στον σβέρκο του το βαρύ χέρι του νόμου. Οπου νόμος και επιθυμία του βαθέος κράτους, πάντα για λόγους δημοκρατικής ισότητας, ταυτίζονται. Πολλοί θεωρούν πως αυτός είναι ένας διόλου πρωτότυπος τρόπος για να εξαπολυθεί κάτι σαν κυνήγι μαγισσών. Οσοι δεν αποδέχονται τους κανόνες της δημοκρατίας και της ισότητας παραπέμπονται από τους θεματοφύλακες του βαθέος κράτους σε πειθαρχικά συμβούλια, τα οποία ελέγχει το βαθύ κράτος, και έτσι απαλλάσσουν τον όφι από την οχληρή τους παρουσία. Οπου το φίδι τρώει την ουρά του για να σώσει το κεφάλι με το δηλητήριο. 

Γνωρίζω την περίπτωση κάποιας υπαλλήλου πολιτιστικού ιδρύματος η οποία έχει παραπεμφθεί στο πειθαρχικό όχι κατηγορούμενη για διαφθορά αλλά γιατί τόλμησε να εκφράσει απόψεις για τη λειτουργία του εν λόγω ιδρύματος, οι οποίες έθιξαν την προϊσταμένη της. Η υπόθεση αυτή χρονολογείται από την περασμένη άνοιξη, ποτέ δεν την κάλεσαν να απολογηθεί, και το πειθαρχικό δεν έχει ακόμη συνεδριάσει. Είναι λογικό λοιπόν το όνομά της να βρίσκεται στον κατάλογο των υποψηφίων για απόλυση, αφού σε αυτόν δεν θα περιλαμβάνονται μόνον όσων οι υποθέσεις έχουν τελεσιδικήσει εις βάρος τους. 

Υποθέτω ότι υπάρχουν και πολλές άλλες τις οποίες δεν γνωρίζουμε και δεν πρόκειται ποτέ να μάθουμε. Ιδού λοιπόν η αδυναμία μεταρρύθμισης ενός οργανισμού του οποίου η ασθένεια δεν οφείλεται σε κάποιον εξωτερικό παράγοντα, ιό ή μικρόβιο, αλλά στην ίδια τη λειτουργία των κυττάρων του. Και βέβαια η κωμική υποκρισία όσων θέλουν να παραστήσουν τους υγιείς και τους άτεγκτους, χωρίς βέβαια να επικαλούνται άλλο αξιακό σύστημα εκτός από την ειδεχθή τυπολατρία του βαθέος κράτους. Λες και δεν το ξέρουμε το πονηρό το φίδι.

Tου Τάκη Θεοδωρόπουλου

www.tanea.gr