Τα πρεζάκια της ''δόσης'' και τα σχέδια για το νέο κόμμα.

H αίσθηση της ικανοποίησης που κυριεύει τα πρεζάκια όταν παίρνουν τη δόση τους μέσα σ΄ένα βρώμικο, σκοτεινό δωμάτιο γεμάτο ακαθαρσίες, αίματα, χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, σύριγγες, άδειες φιάλες γκαζιού, μισοσπασμένα τηλεκοντρόλ και μισοάδεια πλαστικά μπουκάλια νερού τους επιτρέπει να σηκωθούν από το κρεβάτι, να ανοίξουν το ψυγείο, να βάλουν κάτι στο στόμα τους, να περιπλανηθούν στους δρόμους ως τη στιγμή που θα σωριασθούν σ΄ένα από τα παγκάκια του δήμου. 

Παρόμοια είναι και η ικανοποίηση την οποία διαχέουν τις τελευταίες ώρες τα καλοπληρωμένα μηντιακά παραμάγαζα και τα σεσημασμένα παπαγαλάκια για την ρακένδυτη χώρα που κατάφερε να πάρει(;) τη δόση της με φόντο τις κραυγές του δημοσίου υπαλλήλου που αποκαλούσε τις συναδέλφους του- που δεν απεργούσαν- «γαιδούρες», τους ήχους από τις κλωτσιές των ομολογιούχων στο αυτοκίνητο του Βενιζέλου, τη σιωπή που ακούγεται από το ΣΔΟΕ του τηλεστάρ Λέκκα που δεν μας είπε ακόμη ποια είναι τα αποτελέσματα των ερευνών γύρω από τις πάσης φύσεως λίστες, τις παρακμιακές καταστάσεις στους διαδρόμους της Βουλής και της κρατικής τηλεόρασης όπου οι κομματικοί κομμάντος αυτοκτονίας δίνουν τη μάχη της επιβίωσης γλείφοντας και έρποντας. 

Να φύγετε να πάτε αλλού κακές σκέψεις, βγαλμένες από το Τζάνκι του Μπάροουζ, εδώ βρισκόμαστε στη καρδιά του πάρτυ με καλίγραμμες ξανθές, σαν τις συνοδούς του Άρη Σπηλιωτόπουλου, να χορεύουν ημίγυμνες με τις σταγόνες σαμπάνιας να υγραίνουν τα σαρκώδη χείλη τους καθώς τις ακούς να στριγγλίζουν «Hewlett Packard- Hewlett Packard».

Από τα μπιστρό του Κολωνακίου βγαίνει λευκός και γκρίζος καπνός καθώς τα πούρα των πρωθυπουργικών συμβούλων και το τσιμπούκι του θρυλικού Χρύσανθου Λαζαρίδη, που ο Ψυχάρης τον θέλει τακτικό συνομιλητή της αμερικάνικης πρεσβείας, δουλεύουν πυρετωδώς σαν καλοπληρωμένες νοσοκόμες του "Ερυθρού Σταυρού". 

-Είναι η ώρα ο Αντώνης να προχωρήσει στο επόμενο μεγάλο βήμα. Είναι η δική μας ώρα. Εμείς είμαστε οι γαμάω, θα διαλύσουμε το λόμπυ της δραχμής, το λόμπυ του ΣΥΡΙΖΑ, θα τους πατήσουμε, θα τους λιώσουμε, ο Αντώνης είναι γκανιάν, είναι o πρωθυπουργός στον οποίο θα κάνει πίπες η Ιστορία, θα αλλάξει την εικόνα της Ελλάδας. Και το επόμενο μεγάλο βήμα δεν είναι άλλο από τη δημιουργία της μεγάλης κεντροδεξιάς.

.Τι λέτε ρε παιδιά; Ο Αντώνης ετοιμάζεται για τον ανασχηματισμό. Θα βάλει μέσα τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη ως αντιπροέδρους. Αμφότεροι είναι εξίσου δημοφιλείς με τον Αντώνη. Στον Βενιζέλο μάλιστα από αγάπη οι ομολογιούχοι κλωτσούσαν πριν λίγο την θωρακισμένη μπέμπα κρατώντας λογαριασμούς με το χαράτσι της ΔΕΗ, με την ευτυχία να φωτίζει τα πρόσωπά τους όπως η Καιλή στα μπουζούκια δίπλα στον Μηλιώνη που βρήκε άκρη και του παραγγέλνει χαβιάρι ο Αραβαντινός ενώ ο Λάκης Γαβαλάς του χορεύει χορούς της κοιλιάς για να ξεχάσει την Ευα.

-Γι΄αυτό σας λέω ρε μαλάκες, ο Αντώνης πρέπει να προχωρήσει μπροστά. Ν΄αφήσει πίσω τους Βενιζέλους και Κουβέληδες-αυτούς τους μισεί ο λαός. Αυτοί θα μας παρασύρουν στο πάτο.

.Και πως θα κυβερνήσουμε χωρίς αυτούς, με 120 που μας έχουν απομείνει;

Τις φιλοσοφικές αναζητήσεις της παρέας έκοψε βίαια ο νεοφερμένος, ψηλός, εύσωμος, εντυπωσιακός και ολίγον gay που κρατούσε το περιοδικό Ρήξη στο οποίο έγραφε ανάμεσα στα άλλα ο Γιώργος Καραμπελιάς (άρχισε να διαβάζει φωναχτά και εκνευρισμένος): 

"Ο Αντώνης Σαμαράς έχει κριθεί από την ιστορία. Δεν υπάρχει πλέον περίοδος χάριτος γι' αυτόν. Την πρώτη φορά, το 1992, αφού συναίνεσε στους Γερμανούς για τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, η οποία είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια τη δημιουργία "μακεδονικού" κράτους, στη συνέχεια οδήγησε τη χώρα σε μια πρωτοφανή ήττα στον χώρο των Βαλκανίων και στον εξευτελισμό.

Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως, η αδυναμία να συγκροτηθεί ένας βαλκανικός πόλος με άξονα την Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία τότε, αποτέλεσε την αρχή των δεινών για το σήμερα. Η αλλοπρόσαλλη πολιτική του Σαμαρά, την οποία σηματοδότησε αρχικώς η υποχώρηση στους Γερμανούς και τον Γκένσερ, και εν συνεχεία η εμμονή του στο "μακεδονικό", το οποίο ο ίδιος είχε δημιουργήσει, μαζί με τον Παπανδρέου που ήθελε να ξεπλυθεί από το σκάνδαλο Κοσκωτά, υπήρξε καταστροφική.

Το μακεδονικό απαγόρευσε μια αξιόπιστη βαλκανική πολιτική στην Ελλάδα και μας προσέδεσε ασφυκτικά στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και των Βαλκανίων που ακολούθησε, καθώς και η αδυναμία της Ελλάδας, αποσυνέθεσαν τον βαλκανικό χώρο και εξασθένισαν γεωπολιτικά τη θέση της χώρας.

Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Η Ελλάδα, έχοντας απολέσει τη μεγάλη βαλκανική ευκαιρία, προσδέθηκε ασφυκτικά στη Δυτική Ευρώπη και εν συνεχεία στην ευρωζώνη με τον νάνο-θαυματοποιό Σημίτη, και τα Βαλκάνια μεταβλήθηκαν σε χώρο κυνηγιού των αμερικάνικων βομβαρδιστικών, των γερμανικών εταιρειών και της νεοθωμανικής Τουρκίας. Η σημερινή αποδυναμωμένη γεωπολιτική μας θέση είναι εν πολλοίς συνέπεια των τραγικών λαθών και της ανικανότητας εκείνης της περιόδου.

Στη συνέχεια ο ελληνικός λαός, επειδή "ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται", μπροστά στον κίνδυνο να αναλάβει την ηγεσία της Ν. Δημοκρατίας η Ντόρα Μπακογιάννη και να σχηματίσει ένα θανάσιμο δίδυμο με τον Γιώργο Παπανδρέου, και δεδομένης της παντελούς έλλειψης ικανών και αξιόπιστων πολιτικών, ανέσυρε από την αφάνεια των χαρτοπαιγνίων των βορείων προαστίων τον Αντώνη Σαμαρά.

Ο μικρός αυτός πολιτικός, που εμφανιζόταν ως εκφραστής της εθνικής αξιοπρέπειας των Ελλήνων, και "εθνικά ανυποχώρητος", κατόρθωσε για ένα διάστημα, και σε αντιπαράθεση βεβαίως με την Μπακογιάννη και τον ΓΑΠ, να εμφανίζεται ως αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση. Βέβαια, τα σημάδια ήταν καθαρά.

Επί δεκαπέντε χρόνια ούτε να καταθέσει κάποιο όραμα για τη χώρα είχε ούτε κατόρθωσε να φτιάξει κάποιο αξιόπιστο πολιτικό σχήμα.

Και όμως, κατόρθωσε να γίνει και πρωθυπουργός, και, αφού συναίνεσε αναρίθμητες φορές πλέον στις απαιτήσεις τους, απέσπασε την εύνοια των αποικιοκρατών και των ντόπιων "νταβατζήδων".

Πολλοί άνθρωποι, εξαιτίας της βαθύτατης κρίσης του πολιτικού προσωπικού και της έλλειψης αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης -την οποία δεν μπορούσε να προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ- ήλπιζαν πως θα αποδειχθεί τουλάχιστον καλύτερος από τους προηγούμενους και ότι θα έβαζε και κάποιο φραγμό στην κατρακύλα της χώρας και στις απαιτήσεις των αισχρών αποικιοκρατών.

Και από τις εκλογές και μετά είχε όντως την ευκαιρία να θέσει έναν τέτοιο φραγμό.

Πρώτον, διότι το σύνολο του ελληνικού λαού, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δειλότερα ή εμφαντικότερα είχε απορρίψει τη συνέχιση της πολιτικής του μνημονίου, γι' αυτό και όλοι μιλούσαν για αναδιαπραγμάτευση.

Δεύτερον, διότι για πρώτη φορά υπήρχαν ευνοϊκές συνθήκες, όχι τόσο εξαιτίας του άχρωμου μικρογραφειοκράτη Ολάντ στη Γαλλία, όσο λόγω της κινεζικής απαίτησης να μη θιγεί το ευρώ και να μην πληγεί η Ελλάδα, καθώς και της κρίσης στη Συρία, που αναβαθμίζει γεωπολιτικά τον ρόλο μας.

Και αντί αυτός ο ανάξιος πολιτικός να στηριχθεί σ' αυτά τα δύο στηρίγματα, που θα τον αναδείκνυαν σε αναμφισβήτητο εθνικό ηγέτη και έξω από τα όρια της χώρας, το μόνο που έκανε ήταν να εκλιπαρεί και να σέρνεται πίσω από τη Μέρκελ, παριστάνοντας τον αποφασιστικό μόνο απέναντι στον ελληνικό λαό με τους χρυσαυγίτες κρανοφόρους του, και. απέναντι στους διεφθαρμένους και τελειωμένους πασόκους εταίρους του. Έτσι, οδηγεί τη χώρα σε μια ακραία αποικιακή εξάρτηση και τον λαό σε μια χωρίς προηγούμενο εξαθλίωση.

Το ερώτημα που τίθεται είναι για ποιο λόγο αυτό το ΟΧΙ, που δεν μπορεί να πει ο Σαμαράς και η παρέα του, δεν κατόρθωσε να το διατυπώσει με αξιοπιστία μια οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη.

Δυστυχώς, διότι οι λαοί έχουν κάθε φορά τις ηγεσίες που τους αξίζουν. Ο ελληνικός λαός, τα είκοσι τουλάχιστον τελευταία χρόνια, βυθίστηκε σε ένα παρασιτικό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο, έχασε την επαφή με τα αντιστασιακά του αντανακλαστικά, μεταβλήθηκε σε δανειζόμενο καταναλωτή.

Γι' αυτό και, όταν ήρθε η ώρα της κρίσης, δεν διέθετε παρά έναν Παπανδρέου, έναν Βενιζέλο, έναν Καρατζαφέρη, έναν Σαμαρά, έναν Κουβέλη. Και οι δυνάμεις που έμειναν στην αντιπολίτευση, οι οποίες ορθά απορρίπτουν τη λογική του μνημονίου, είναι πολύ ισχνές, ανέτοιμες ή αλλοτριωμένες από τριάντα χρόνων εθνομηδενισμό, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και ένα μεγάλο κομμάτι του ΚΚΕ, ή τέλος ομάδες συμμοριτών, όπως η Χρυσή Αυγή.

Τριάντα χρόνων πασοκικός εκμαυλισμός και είκοσι χρόνων εκσυγχρονισμός και ιδιωτική τηλεόραση έκαναν τα μυαλά των Ελλήνων χυλό και διέλυσαν την αντιστασιακή συνοχή τους.

Τώρα, λοιπόν, θα πρέπει δυστυχώς να ανασυστήσουν το κοινωνικό και πολιτικό πρόσωπο μέσα από την εμπειρία της καταστροφής. Και χωρίς ακόμα να μπορούν να διαμορφώσουν ολοκληρωμένες, αξιόπιστες λύσεις.

Απορρίπτοντας τους σωτήρες κάθε είδους, θα πρέπει να αρχίσουν μια μακρά και επίπονη πορεία για τη σωτηρία της χώρας. Θα πρέπει να επιβάλουν στις όποιες πολιτικές ηγεσίες, υπαρκτές ή μελλούμενες, ένα νέο πρόγραμμα, το οποίο θα στηρίζεται στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, στον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογική ισορροπία και την άμεση δημοκρατία.

Και σήμερα, τα βήματα που οργανώνουν την λαϊκή αντίσταση, όσο μικρά κι αν φαίνονται, είναι τα μόνα που μπορούν να αρχίσουν να δίνουν ελπίδα σ' ένα λαό καθηγμαμένο κατ' εξοχήν από την έλλειψή της.

Υπάρχει φως για την άκρη του τούνελ, αρκεί ο ελληνικός λαός να αναλάβει τον φωτισμό του.

Πάντως, ο Σαμαράς δεν θα βρίσκεται με τον λαό σε αυτή την πορεία, αλλά απέναντί του, μια και ολοκλήρωσε τη μετάβασή του προς τον δρόμο της ιστορικής καταισχύνης."

Ο νεοφερμένος διάβασε μονορούφι το κείμενο του Καραμπελιά, η παρέα τον άκουγε σιωπηλά αλλά ο θυμός σιγόβραζε και όταν απαγγέλων είχε καταπιεί ακόμη και τα φλόκια, ακολούθησε το ξέσπασμα> 

-Ρε να πάει να γαμηθεί το λαμόγιο ο Καραμπελιάς. Θα διαδώσουμε ότι είναι ο ασύλληπτος αρχηγός της 17ΝΟΕΜΒΡΗ, ότι είναι πράκτορας της Μοσσάντ, της ΣΤΑΖΙ και της ΕΥΠ, ότι γαμάει ελέφαντες στις Τζιτζιφιές, ότι είναι ζευγάρι με τον Μάκη Γιακουμάτο και πήραν μέρος στο gay pride με τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο.

.Παιδιά σας παρακαλώ να σοβαρευτούμε, δεν γίνεται μ΄αυτό το τρόπο ο πολιτικός σχεδιασμός. Εμείς οφείλουμε να ξεπεράσουμε τον μύθο του επιτελείου του Κώστα Σημίτη. Το όνομα του Αντώνη είναι βαρύ σαν ιστορία και εμείς το κουβαλάμε στους ώμους μας. 

Με χαρά σ΄αυτό το σημείο θέλω να σας ανακοινώσω ότι κατοχύρωσα για λογαριασμό του προέδρου το όνομα "ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ". Έτσι θα λέγεται η νέα μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη κάτω από την στέπη της οποίας θα βρισκόμαστε όλοι εμείς, τα φωτεινά μυαλά αυτής της παράταξης. Εμπρός λοιπόν, ας αδράξουμε την στιγμή. Ελάτε να πιούμε στην υγειά του Αντώνη, στην υγεία της "ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ", στην υγεία του ένδοξου μέλλοντος που μας περιμένει. Ο Αντώνης αλλάζει τη μοίρα της Ελλάδας, ήδη ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το Κατάρ, κι εμείς έχουμε αναλάβει να κρατάμε ψηλά το άστρο του Αντώνη.

Πράγματι το όνομα "ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ταιριάζει γάντι στην πολιτική διαδρομή του Σαμαρά και έρχεται την κατάλληλη στιγμή, τώρα που έχει ξεφτίσει η "ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" και οι συντηρητικοί πολίτες της χώρας τρομαγμένοι από τις βιαιότητες της "Χρυσής Αυγής" και τις εξαλλοσύνες του Καμμένου και του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ανάγκη την ζεστασιά και της ασφάλεια της "ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ". Είναι φοβερός τίτλος και αποτελεί ιστορική συνέχεια της "ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ". Συγχαρητήρια σ΄αυτόν που τον σκέφτηκε.Τώρα έφτασε η στιγμή να σας αποκαλύψω και ποιος θα είναι πολύ σύντομα ο αντίπαλός μας.

.Τι εννοείς;

-Εννοώ ότι ετοιμάζεται αντίστοιχο σχήμα στο χώρο του σημερινού ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς με επικεφαλής τον Γιάννη Στουρνάρα τον οποίο ο Αντώνης θα αντικαταστήσει στον ανασχηματισμό μετά από απαίτηση του Βενιζέλου. 

.Δεν πιστεύω ότι ο Αντώνης θα κάνει τέτοια μαλακία. Έχουν πολύ καλές σχέσεις με τον Γιάννη Στουρνάρα. 

-Ναι, αλλά τον Στουρνάρα δεν τον θέλει ούτε ο Κουβέλης, ο ράπερ της εργατιάς. 

.Παιδιά ο Αντώνης είναι πλέον πολύ ώριμος για να πέσει θύμα μικροτήτων δεν θα το επιτρέψουμε. Ελάτε τώρα πάμε πίσω στα έγκατα του Μεγάρου Μαξίμου, στην δική μας "Τρύπα του Γέηλ" για να συνεχίσουμε το παραγωγικό έργο για χάρη της πατρίδας και του Αντώνη.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ>

ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ-ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΑ ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΑ ΑΛΩΝΙΑ 

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΚΥΛΛΑΚΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ 

Ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να υπήρξε «σαρξ εκ της σαρκός» της Ν.Δ., ωστόσο από το 1993 ως το 2004 βρέθηκε έξω από αυτή, ίδρυσε και ηγήθηκε της Πολιτικής Άνοιξης, πέρασε 11 δύσκολα χρόνια πολλά από αυτά ήταν και πολύ μοναχικά- και επέστρεψε ως ευρωβουλευτής για να εκλεγεί στο ανώτερο αξίωμα του κόμματος πέντε χρόνια αργότερα.

Ωστόσο, τα πρώτα πολιτικά ερεθίσματα δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι προέρχονταν από κάποιο δεξιό, αν και ο προεκλογικός του αγώνας είχε ως συστατικό την «αποενοχοποίηση» των ψηφοφόρων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το «σύνδρομο» του να δηλώνουν «κεντροδεξιοί».

Γιος του κορυφαίου καρδιολόγου-καθηγητή και διευθυντή του «Ευαγγελισμού» Κώστα Σαμαρά, άρχισε να ανακαλύπτει το μαγικό κόσμο της πολιτικής δίπλα στον θείο του από την πλευρά της μητέρας του, τον παλιό βουλευτή και υπουργό Αλέξανδρο Ζάννα, ο οποίος υπήρξε φίλος του Βενιζέλου και του Πλαστήρα, όπως και του Γεωργίου Παπανδρέου.

Η οικογένεια της μητέρας του Λένας Ζάννα, εγγονής της Πηνελόπης Δέλτα, είχε μεγάλη παράδοση στη δημοκρατική παράταξη και από το αρχοντικό της οδού Τατοΐου στην Κηφισιά, όπου έζησε η ιδεολόγος αγωνίστρια και συγγραφέας, είχαν περάσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Νικόλαος Πλαστήρας και φυσικά ο αδελφός της Αντώνης Μπενάκης και ο (θείος του Στέφανου Δέλτα) κορυφαίος μαθηματικός Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής, με τον οποίο διαβουλευόταν διά αλληλογραφίας ακόμη και ο Αϊνστάιν.

Ο πατέρας του Αντώνη Σαμαρά επιθυμούσε να σπουδάσει στην ιατρική. Αυτός όμως προτιμούσε κάποιες γενικότερες σπουδές. Είχε ήδη μεγάλη κλίση στο διάβασμα, κυρίως στην Ιστορία, «τρέλα» που κρατάει μέχρι και σήμερα. Έτσι προτίμησε να σπουδάσει οικονομικά. Τελειώνοντας το επτατάξιο Αμερικανικό Κολέγιο, φεύγει για την Αμερική και το κολέγιο Amherst. Εκεί συναντάει το συμμαθητή του στο Κολέγιο Αθηνών και σημερινό πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.

Στα φοιτητικά τους χρόνια, Σαμαράς και Παπανδρέου κάνουν παρέα, συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, παίζουν μουσική στο ίδιο μουσικό συγκρότημα - ο Σαμαράς είναι ο ντράμερ. Στη συνέχεια ο Σαμαράς συνεχίζει τις σπουδές του στο Χάρβαρντ.

Στην Αμερική, ο πρόεδρος της Ν.Δ. δεν διστάζει να δουλέψει περιστασιακά για να αυξήσει το χαρτζιλίκι του. Δουλεύει σε πιτσαρίες Ελλήνων μεταναστών, με τους οποίους διατηρεί σχέσεις μέχρι και σήμερα. Μάλιστα, σε ένα από τα ταξίδια του στην Αμερική ως υπουργός, μπροστά στο ξενοδοχείο πάρκαρε μια λιμουζίνα πολλών μέτρων, ο οδηγός της οποίας επέμενε να τον συναντήσει. Ήταν ο ιδιοκτήτης της πιτσαρίας όπου δούλευε περιστασιακά και ο Αντώνης Σαμαράς δεν του χάλασε το χατίρι.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έχει αρχίσει να τον τρώει το σαράκι της πολιτικής. Εντάχθηκε στην ΟΝΝΕΔ, της οποίας υπήρξε υπεύθυνος του Σπουδαστικού και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής.

Μην αναρωτηθείτε τι έγιναν όλα όσα του έλεγε ο Α. Ζάννας. Από την πλευρά του πατέρα του, υπήρχε βλέπετε και ο (θείος) βουλευτής Μεσσηνίας της ΕΡΕ Γιώργος Σαμαράς.

Ως στέλεχος της ΟΝΝΕΔ, ο Αντώνης Σαμαράς δίνει τη μάχη για να στηθεί η οργάνωση σε όλη την Ελλάδα και συνδέεται με στενή φιλία με πολλούς από τους βουλευτές που τον στήριξαν στη μάχη για την προεδρία του κόμματος, όπως ο Βασίλης Μιχαλολιάκος και ο Πάνος Παναγιωτόπουλος. Το πατρικό του, στην οδό Μουρούζη 10, πολύ κοντά στη Ρηγίλλης, γίνεται κέντρο πολλών συζητήσεων, καθώς η μητέρα του, Λένα, δεν αρνείται ποτέ να μαγειρέψει μια μακαρονάδα για την παρέα του γιου της.

Το 1977, σε ηλικία μόλις 26 χρόνων, γίνεται ο μικρότερος βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, καθώς εκλέγεται βουλευτής Μεσσηνίας με τη Ν.Δ. Γνωρίζεται με τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ο οποίος γίνεται ο πολιτικός του μέντορας. Το 1984, όταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ παραιτείται από την προεδρία της Ν.Δ., ο Α. Σαμαράς διαδραματίζει σημαντικό ρόλο για την εκλογή του Κ. Μητσοτάκη!

Στήριγμα η Γεωργία

Στα τέλη της δεκαετίας του 80 γνωρίζει σε πολιτική συγκέντρωση τη γυναίκα της ζωής του, τη Γεωργία Κρητικού, την οποία παντρεύεται το Μάιο του 1990 στην Πύλο. Έχει χρηματίσει ήδη υπουργός Οικονομικών, από το Νοέμβριο του 1989 είναι υπουργός Εξωτερικών και ο γάμος του γίνεται κάτι σαν. πανηγύρι, με εκατοντάδες αρνιά να γυρίζουν στις σούβλες και τη σύζυγό του να κοντεύει να. λιποθυμήσει από την ορθοστασία περιμένοντας να τους συγχαρούν όλοι οι παρευρισκόμενοι.

Στη συνέχεια, η Γεωργία θα αποδειχθεί όχι μόνο πολύ ανθεκτική, αλλά και πολύτιμος συμπαραστάτης. Η δύναμη με την οποία στήριξε τον άνδρα της στα δύσκολα χρόνια της πολιτικής μοναξιάς, λένε όσοι τους γνωρίζουν, έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην επιστροφή του και στην πορεία του προς την προεδρία της Ν.Δ. Και όλα αυτά, διακριτικά, πάντα με χαμηλούς τόνους, μένοντας πάντα πλάι του, αλλά δίνοντάς του και το προβάδισμα που έπρεπε. Πραγματικός βράχος.

Ο Μανώλης, ο Ανδρέας και ο Ελύτης

Στο υπουργείο Εξωτερικών γνωρίζει τον πρέσβη Μανώλη Καλαμίδα τον οποίο ορίζει εκπρόσωπο Τύπου του υπουργείου. Οι δύο άνδρες δένονται με μια δυνατή φιλία, αν και ως χαρακτήρες είναι πολύ αντίθετοι. Ο Α. Σαμαράς προτιμάει τους μικρούς χώρους, αυτούς που προσφέρονται για πολιτικές συζητήσεις. Ο Μ. Καλαμίδας ήταν πολίτης του κόσμου, μπον βιβέρ. Ο ένας κερδίζει από τον άλλο και δημιουργούν ένα ισχυρότατο δίδυμο. Ο Καλαμίδας παραιτείται(!) από το διπλωματικό σώμα και τον ακολουθεί στην περιπέτεια της Πολιτικής Άνοιξης. Πεθαίνει σε νεαρή ηλικία τι σύμπτωση- στις 29 Νοεμβρίου του 1996. Ακριβώς 13 χρόνια μετά, ο Αντώνης Σαμαράς γίνεται πρόεδρος της Ν.Δ.

Ο Μ. Καλαμίδας δεν ήταν ο μόνος φίλος του Α. Σαμαρά ο οποίος προερχόταν από ένα διαφορετικό «κόσμο». Ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ. έχει το χάρισμα να προκαλεί θετικά συναισθήματα στους ανθρώπους που τον γνωρίζουν, εύκολα μπορεί να τους κερδίσει. Μια ανάλογη φιλική σχέση ήταν με τον αείμνηστο Ανδρέα Λεντάκη, ο οποίος είχε διατελέσει πρόεδρος της ΕΔΑ. Ακολούθησε και αυτός τον Αντώνη Σαμαρά στην Πολιτική Άνοιξη με την οποία και εξελέγη βουλευτής. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο πλευρό του είχε ταχθεί και ο εθνικός μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης.

Τα πέτρινα χρόνια

Το εγχείρημα της Πολιτικής Άνοιξης οδήγησε τον Αντώνη Σαμαρά σε αναγκαστική και πολυετή απομόνωση. Ούτως ή άλλως, ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ. δεν έχει καμιά σχέση με αυτούς που αποκαλούμε «κοσμικούς». Ακόμα και ως υπουργός Εξωτερικών, όταν ήταν αναγκασμένος να παραβρεθεί σε κάποια δεξίωση, αναζητούσε την ευκαιρία να την. κοπανήσει. Από τα φωτεινά σαλόνια προτιμούσε ένα απομονωμένο τραπέζι στους «Διόσκουρους» του Παλαιού Ψυχικού, όπου οι συνδαιτυμόνες του μπορούσαν να παρατηρήσουν ότι ο λιτοδίαιτος πολιτικός έχει μια γαστρονομική αδυναμία: τις πιπεριές Φλωρίνης με φέτα.

Τα χρόνια που δεν ήταν πρωταγωνιστής στην κεντρική πολιτική σκηνή, ο Α. Σαμαράς έμοιαζε περισσότερο με ψάρι έξω από το νερό. Περνούσε ατελείωτες ώρες στο ημιυπόγειο του σπιτιού του στην Κηφισιά, διαβάζοντας οικονομία, ιστορία και λογοτεχνία και σερφάροντας στα οικονομικά sites στο Ίντερνετ. Κάποια στιγμή αποφάσισε να γράψει και ένα βιβλίο. Ολοκλήρωσε κάποια κεφάλαια. Τα άλλα έμειναν να περιμένουν.

Αυτά τα χρόνια, όπως έλεγε στη συνέχεια, τον έκαναν να δει τους ανθρώπους από διαφορετική γωνία. Να ξεχωρίσει τους πραγματικούς φίλους από τους «φίλους». Οι δεύτεροι σιγά σιγά αραίωσαν και τελικά εξαφανίστηκαν. Οι πρώτοι στάθηκαν πάντα στο πλάι του. Οι λιγοστές ούτως ή άλλως- έξοδοι ελαχιστοποιήθηκαν. 

Κάποια βράδια μόνον τον έβλεπαν με ολιγομελή παρέα στην «Κατσαρίνα» της Κηφισιάς. Σχεδόν πάντα ήταν μαζί του η σύζυγός του Γεωργία. Με μόνες εξαιρέσεις τις φορές που είχε να διαβάσει την κόρη τους, τη Λένα, που σήμερα σπουδάζει στο Λονδίνο, αλλά την Κυριακή κουνούσε ευτυχισμένη μια σημαία έξω από τη Ρηγίλλης, ενώ ο μικρός της αδελφός Κώστας πανηγύριζε δίπλα στη μητέρα του. Όταν οι συναντήσεις είχαν πολιτικό χαρακτήρα, έβλεπες μαζί του συχνά και τον Κώστα Μπούρα, συνεργάτη από χρόνια. Το πολιτικό του γραφείο το κρατούσαν σταθερά η Κατερίνα Σινάνογλου και η Γεωργία Γκίκα.

Εκείνα τα χρόνια οι περισσότεροι αγωνιούσαν για την επιστροφή του στη Ν.Δ. Για τις ενστάσεις και τις πιέσεις που θα προέβαλλε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ενδεχομένως και να μη σκέφτονταν καν την πιθανότητα της προεδρίας. Όχι όμως και ο Αντώνης Σαμαράς. Αυτός πίστευε ότι η μέρα της επιστροφής του στη Ν.Δ. θα γινόταν αυτομάτως και το εφαλτήριο για την πορεία προς τη διεκδίκηση της προεδρίας του κόμματος. Και ήταν σίγουρος για το αποτέλεσμα!

Μετά τις πρόσφατες εκλογές, όταν ο Κώστας Καραμανλής ανακοίνωσε την απόφασή του να παραιτηθεί, άνοιξε ο δρόμος της διεκδίκησης. Ο Σαμαράς, οργανωτικά, ουσιαστικά ήταν απροετοίμαστος. Μερικοί από εκείνους οι οποίοι έσπευσαν να του δηλώσουν την υποστήριξή τους του είπαν ότι θα θεωρούσαν θρίαμβο να μπορέσει να συγκεντρώσει ποσοστό μεγαλύτερο από 40%. Ο Α. Σαμαράς τούς άκουγε χαμογελώντας και απαντούσε με βεβαιότητα: «Θα κερδίσω»!

Αποφάσισε να μιλήσει στην καρδιά των μελών της Ν.Δ. και όχι σε όλη την κοινωνία. Απέφυγε τις οξύτητες και τις αντιπαραθέσεις. Κατάφερε να δώσει όραμα σε πολλούς πληγωμένους οπαδούς της παράταξης.

Η ιστορία τον δικαίωσε. Κατόρθωσε το τέλειο come back. Ο στίχος του Ελύτη που του έρχεται συνέχεια στο μυαλό λέει: «Από τότε που ένας άνεμος με εμπόδισε, με όλους τους ανέμους ταξιδεύω».

Και όσο για τα άλλα, αυτά που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια των 35 χρόνων παρουσίας του στην πολιτική σκηνή και κυρίως όσα ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων 40 ημερών, όπως είπε και ο ίδιος το βράδυ της περασμένης Κυριακής, «σφουγγάρι».

(Το άρθρο είχε δημοσιευθεί στην ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ 13)

Ακολουθεί ένα προφίλ του Γιάννη Στουρνάρα από το "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

Ο νέος «τσάρος» της οικονομίας Γιάννης Στουρνάρας διαθέτει ένα αρκετά πλούσιο βιογραφικό και μεγάλη εμπειρία στη διαχείριση οικονομικών θεμάτων, καθώς στους ώμους του σήκωσε ένα μεγάλο βάρος της προσπάθειας εισαγωγής της χώρας στην ΟΝΕ και το ευρώ από τη θέση του προέδρου Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων και χαίρει εκτίμησης τόσο στην επιστημονική κοινότητα όσο και στους διεθνείς οικονομικούς κύκλους. 

Θεωρείται άνθρωπος πρακτικός και αποφασιστικός και -αντικειμενικά- διαθέτει όλα εκείνα τα εχέγγυα για την κρίσιμη θέση του υπουργού Οικονομικών.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Τελείωσε το Δημόσιο Γυμνάσιο Φιλοθέης το 1974 και αποφοίτησε από το Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1978. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης από το οποίο απέκτησε master και διδακτορικό (MPhil 1980, DPhil 1982) με ειδικότητα στην Οικονομική Θεωρία και Πολιτική. Στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης εργάστηκε από το 1981 έως το 1985 ως research fellow και lecturer στο Κολλέγιο St. Catherine's. 

Παράλληλα εργάστηκε ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Ενεργειακών Σπουδών του ιδίου πανεπιστημίου, με ειδικότητα στην αγορά πετρελαίου και τις επιπτώσεις των πετρελαϊκών κρίσεων στην παγκόσμια οικονομία. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα και την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων εργάστηκε ως ειδικός σύμβουλος του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών (1986-1989) σε θέματα δημοσίων επιχειρήσεων και εισοδηματικής πολιτικής, και της Τραπέζης της Ελλάδος (1989-1994) σε θέματα νομισματικής πολιτικής. Την περίοδο εκείνη εκπροσωπούσε την Τράπεζα της Ελλάδος ως αναπληρωματικό μέλος στις συνόδους των διοικητών των Κεντρικών Τραπεζών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι καθηγητής στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο οποίο διδάσκει από το 1989 Μακροοικονομία και Οικονομική Πολιτική, ενώ έχει δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά σε τομείς όπως: μακροοικονομία, θεωρία άριστης φορολογίας, δυναμική δημοσίου χρέους, Οικονομική και Νομισματική Ενωση, ενεργειακά οικονομικά, νομισματική πολιτική, στρεβλώσεις των χρηματοπιστωτικών συστημάτων. 

Τα επιστημονικά και επαγγελματικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στους εξής τομείς: μακροοικονομική θεωρία, οικονομική πολιτική, διεθνή οικονομικά, δημόσια οικονομικά, νομισματική πολιτική, οικονομικά των τραπεζών, αξιολόγηση επενδύσεων, επιπτώσεις της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης στην οικονομία, στο τραπεζικό σύστημα και στις αγορές χρήματος και κεφαλαίου, επιπτώσεις των ατελειών του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην πραγματική οικονομία, ενεργειακά οικονομικά.

Από το 1994 έως τον Ιούλιο του 2000 ήταν πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών. Από τη θέση αυτή συμμετείχε στον σχεδιασμό της μακροοικονομικής και διαρθρωτικής πολιτικής (ιδιαίτερα στην εκπόνηση των Προγραμμάτων Σύγκλισης) και εκπροσωπούσε το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών στη Νομισματική Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από τη θέση αυτή συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Επίσης είχε την ευθύνη για τις ετήσιες διαβουλεύσεις με τους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ).

Από το 1994 έως το 1997 ήταν αντιπρόεδρος της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ), ενώ ήταν μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) από το 1998 έως τον Ιούλιο του 2000.

Από τον Ιούλιο του 2000 μέχρι τον Μάρτιο του 2004 ήταν πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας και αντιπρόεδρος της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών από τον Οκτώβριο του 2000. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η Εμπορική Τράπεζα αναδιαρθρώθηκε με σκοπό την ισχυροποίησή της στον χώρο της λιανικής τραπεζικής και συνήψε στρατηγική συμμαχία με τη γαλλική τράπεζα Credit Agricole.

Από το 2004 και μετά εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα και κυρίως στο Ινστιτούτο Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών ως γενικός Διευθυντής.

Είναι παντρεμένος με τη Λίνα Στουνάρα, η οποία ασχολείται με τη διοργάνωση συνεδρίων και έχει δύο κόρες και μία εγγονή.

Από τον Βασίλη Μπόνιο 

www.kourdistoportocali.gr