Όπερα στην Πρέβεζα.

Η πανελλήνια πρωτοπορία της πόλης μας κρύβεται – Εμείς πρωταρχίσαμε τη μετάδοση των λυρικών παραστάσεων της νεοϋορκέζικης Metropolitan Opera

Χθες πήγα Μέγαρο. (Ήταν μια βραδιά αφιερωμένη σε συμφωνικά έργα γραμμένα για την Ισπανία. Έχω κάποια ιδιαίτερη συναισθηματική σχέση με τα έργα αυτά. Θα σας πω πιο κάτω). Όταν βρίσκομαι στην Αθήνα επωφελούμαι και παρακολουθώ κάποιο σημαντικό ακρόαμα ή θέαμα στις κεντρικές σκηνές. Μου κάνει μάλιστα ευχάριστη εντύπωση που μέσα στην αίθουσα πάντα συναντώ έναν Πρεβεζάνο γνώριμο ή φίλο. Θυμάμαι πρόχειρα τις συναντήσεις μου με την Αγνή Κουρεμένου, μητέρα της Όλγας, καθηγήτριας μουσικής, το Νίκο Γιαννούλη, άλλοτε δήμαρχό μας, την κουμπάρα μου Μερόπη Ξέρα, άλλοτε βουλευτή μας, το Θόδωρο Ρουμπάνη, συμμαθητή μου και παλιό πρωταγωνιστή της κοσμικής Αθήνας, και άλλους. Χθες λοιπόν, στη συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ), είδα, από μακριά, τον κ. Ποταμιάνο, ιδιοκτήτη της όμορφης ξενοδοχειακής μονάδας «The Captain’s House». Οι Πρεβεζάνοι είμαστε, λοιπόν, φιλόμουσοι. Πάει και τελείωσε.

Είμαστε όμως όσο πρέπει και όπως πρέπει; Την προηγούμενη ημέρα, είχα μια σημαντική κουβέντα με ένα φίλο, άνθρωπο τη μουσικής, που μου διατύπωνε κάποια «παράπονα». Ο Βασίλης Ευαγγέλου, αυτός ήταν ο φίλος, αναλάμβανε αυτή την πρωτοβουλία «κοινωνικής κριτικής» με ζωντανή τεκμηρίωση, συναίσθημα ευθύνης και αληθινό πόνο. Μιλούσαμε λοιπόν σχετικά με την πανελλήνια πρωτοπορία της πόλης μας, με υπηρέτηση ζωής από το γιατρό Δημήτρη Ζώνιο, για μετάδοση των λυρικών παραστάσεων της νεοϋορκέζικης Metropolitan Opera, την περίφημη ΜΕΤ. Λέγαμε, λοιπόν, «πώς γίνεται, και διαφημίζονται τόσο πολύ οι άλλες πόλεις που κάνουν παρόμοια μετάδοση με τη βοήθεια της τηλεοπτικής επιχείρησης ΑΝΤ1, ενώ η Πρέβεζα που πρώτη άνοιξε αυτό το δρόμο έχει χαθεί»; Ερώτημα που έχει διπλή όψη: Υπάρχει αλήθεια, από μας η επαρκής δημιουργία κατάλληλου «κλίματος» που θα ενισχύσει τη λυρική φυσιογνωμία της πόλης μας; Που θα φέρει νέους ακροατές στο μελόδραμα και θα προσελκύσει, κυρίως, νεαρά άτομα, στην όπερα;

Δεν ξεχνώ ποτέ σαν Πρεβεζάνος, τον πατέρα της Δέσποινας Κάτσαρη, χορωδού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΕΛΣ), και του Αποστόλη Κάτσαρη, που, ανεβασμένος σε σκαλωσιές, ως «πιτόρος» (ελαιοχρωματιστής, Dammi i colori…) που ήταν, τραγουδούσε άριες από όπερες. Ποιος είναι υπεύθυνος και ποιος ανεύθυνος λοιπόν που δεν μεταφέρεται στη σημερινή φιλόμουση Πρέβεζα ένα κλίμα «mélomane», σε σχέση με την όπερα; Ας μου επιτραπεί να πω πως, στα φοιτητικά μου χρόνια, είχα «μπουζουριάσει» αρκετούς Πρεβεζάνους φίλους στα φοιτητικά θεωρεία του μεγάρου της ΕΛΣ, στην οδό Ακαδημίας, έχοντας φροντίσει να βγάλω ενωρίς από τη Δευτέρα πρωί εισιτήρια για τις θέσεις που «έβλεπαν» (γιατί υπήρχαν και άλλες που μόνο «άκουγαν»).

Να πω ακόμα πως, η καλύτερη σχέση μου με τη διάδοση της ιδέας της μουσικής, και μάλιστα σε παιδιά λαϊκών στρωμάτων, ήταν στο 9^ο Γυμνάσιο, στο Θησείο, που τους πρότεινα να πάμε, Κυριακή πρωί, στην ΚΟΑ. Δέχτηκαν. Όλη την εβδομάδα, στο μάθημα της Ακουστικής (ως πρόσχημα απέναντι σε καχύποπτους ανωτέρους), τους έβαζα στο κασετόφωνο αποσπάσματα από τα έργα που θα ακούγαμε, για εξοικείωση. Ο Αριστοτέλης Μαντόγλου, μαθητής τότε και καθηγητής τώρα στο Πολυτεχνείο, μου το ανέφερε με συγκίνηση, πριν λίγο καιρό που τον συνάντησα. Αλλά και σε μένα είχε αφήσει μια γεύση μεγάλης συγκίνησης εκείνη η προσπάθεια. Θυμάμαι που την άλλη μέρα, ένα παιδί μικρότερης τάξης, ο Γιώργος Μούτσης, εξάδελφος του Δήμου Μούτση, έφερε και μου δώρησε ένα δίσκο με την «Ισπανική συμφωνία» του Λαλό, με πλούσιο βιολιστικό μέρος. Είχε χαρεί για την πρωτοβουλία μου και, στην αφιέρωση πάνω στο εξώφυλλο έγραφε πως θα ήθελε, σαν μαθητής τάξεως βιολιού που ήταν, να του σφίξω κάποτε το χέρι όταν θα το παίξει ο ίδιος…

Επανέρχομαι στη συζήτηση με το Βασίλη Ευαγγέλου. Συμπέρασμά μας ήταν πως η πόλη μας, σχολικοί και μουσικοπαιδαγωγικοί οργανισμοί, για τους οποίους τόσο μοχθούν οι άνθρωποί τους, Πρεβεζάνοι γονείς που τόσο φροντίζουν για τη μουσική διαπαιδαγώγηση των τέκνων τους, τα μουσικά μας συγκροτήματα, που τόσο καλή εντύπωση κάνουν σε μας και σε άλλους, όλοι θα πρέπει να εκτιμήσουμε την σχεδόν δωρεάν ευκαιρία λυρικών ακροάσεων που έχουμε και να πυκνώσουμε τις πρεβεζάνικες βραδιές ΜΕΤ.

Γιάννης Ρέντζος

www.dimosioshoros.wordpress.com