Τα τρία ΚΤΕΛ και τα τρία γεφύρια. Του Καλογήρου, της Άρτας και του Ρίου-Αντίρριου.

Η ζωή μου, καθώς και πολλών άλλων συνδημοτών μας, έχει συνδεθεί με τα τρία αυτά γεφύρια που βλέπουμε στο υπότιτλο. Του Καλογήρου, της Άρτας και του Ρίου-Αντιρρίου, αν και αυτό λέγεται πάντα γέφυρα. Το πρώτο, στη συμβολή των δρόμων από Πρέβεζα, από Άρτα και από Γιάννινα, δεν το είδα ποτέ. Είχε ανατιναχτεί στο τέλος του πολέμου. Το δεύτερο, το ονομαστό γεφύρι της Άρτας, είχα την ευκαιρία, πολλές φορές, να το περάσω, όταν ακόμα ήταν σε χρήση και το βλέπω πάντα με χαρά, και μάλιστα, με τους συμπεθέρους μου, τσιμπάμε κάτι στην ταβέρνα από κάτω. Όσο για τη γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου, την έχω συνδεμένη στο μυαλό μου με το οριστικό θάψιμο του σιδηροδρομικού εκσυγχρονισμού των συγκοινωνιών της χώρας. Με υπογραφή των ηγετών ενός παλαιο-δημοκρατικού-«εκσυγχρονιστικού» κόμματος, που δεν θέλησαν να απομακρυνθούν από το πρότυπο της αυτοκίνησης και να στρώσουν και σιδηροδρομικές γραμμές στη γέφυρα. Από φόβο μήπως τους τραβήξουν το αυτί τα αφεντικά τους των μεγάλων αυτοκινητικών βιομηχανιών;

Γιατί τα λέμε αυτά; Χρειάστηκε να πάω για σοβαρό λόγο (πένθους των συμπεθέρων μου) στην Άρτα και πληροφορήθηκα από το Πρεβεζάνικο ΚΤΕΛ, πως δεν υπάρχει δρομολόγιο Άρτα-Πρέβεζα! Έτυχε να μην έχουμε το αυτοκίνητο στην Πρέβεζα, οπότε πιστέψαμε πως στην Ήπειρο του 2012, της νέο-δημοκρατικής αιρετής αυτοδιοίκησης, θα υπήρχε δημόσια συγκοινωνία μεταξύ δυο μεγάλων οικισμών, δηλαδή των δύο ιστορικών πόλεων που είναι η Πρέβεζα και η Άρτα. Όμως δεν υπάρχει. Και τούτο εις μάτην των πολυάριθμων λεωφορείων ηπειρωτικής ιδιοκτησίας που διέρχονται από τη διασταύρωση της «γέφυρας Καλογήρου», που λέμε. Εννοούμε δηλαδή πως το πρακτορείο του πρεβεζάνικου ΚΤΕΛ θα έπρεπε να γνωρίζει και να προτείνει ανταποκρίσεις. Που, βέβαια, θα πρέπει να πραγματοποιούνται εφόσον το εκ Πρεβέζης λεωφορείο, σε διάφορες ώρες της ημέρας, θα φθάνει έως το σημείο της διασταύρωσης. Αλλά και πάλι, η διασταύρωση δεν αρκεί, αν δεν υπάρχει και ένας αξιοπρεπής σταθμός για την αναμονή των μετεπιβιβαζομένων επιβατών. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.

Όμως αυτή η κατάσταση πολιτισμικού ελλείμματος, δηλαδή η απουσία σταθμού για την αναμονή των επιβατών, χαρακτηρίζει κατά το χειρότερο τρόπο το Ρίο, όπου περιμένουν, χειμώνα-καλοκαίρι, με λιοπύρι ή ξεροβόρι, οι επιβάτες που θέλουν, ευρισκόμενοι στην Πάτρα, να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Πρέβεζα και προς άλλα πολλά σημεία στην Αιτωλοακαρνανία, την Ήπειρο και την Κέρκυρα. Το χειρότερο μάλιστα είναι πως, όχι μόνο δεν υπάρχει αξιοπρεπής εστεγασμένος χώρος για την προστασία των επιβατών (κυρίως μάλιστα επιβατισσών, σε συντριπτική αναλογία, που είναι οι συνηθέστεροι χρήστες των ΚΤΕΛ) αλλά δεν υπάρχει και συγκεκριμένη δεσμευτική ώρα αφιξαναχωρήσεως. Ο επιβάτης, δηλαδή πρέπει να βρίσκεται και να εκτίθεται στο χώρο της αναμονής αρκετά πολύ πιο πριν (μήπως και χάσει ένα λεωφορείο, που ο οδηγός πάτησε λίγο περισσότερο το γκάζι) και αρκετή ώρα μετά από την εκτιμώμενη στιγμή άφιξης, σε περίπτωση που το αυτοκίνητο είχε κάποια καθυστέρηση.

Τα πράγματα αυτά είναι τριτοκοσμικά ή καλύτερα τεταρτοκοσμικά, αφού αφορούν τους πιο αδύνατους από όλους μας στην αρκετά ευκατάστατη και εκμεταλλεύτρια χώρα μας. Στην παρούσα φάση, τα ζητήματα αυτά αφορούν, ως παρέμβαση βελτίωσης και αποκατάστασης, τον Περιφερειάρχη Ηπείρου και, προφανώς, τους αντιπεριφερειάρχες. Αφορούν επίσης και την Αριστερά που πρέπει να ενδιαφερθεί για τα ζητήματα «χρήσης» χώρων και μέσων μεταφορών, παρότι, στην παρούσα οικονομική φάση, και οι ανάγκες του «έχειν» (λόγω ανέχειας), είναι μεγάλες.

Γιάννης Ρέντζος

www.dimosioshoros.wordpress.com