Σεϊτάν Παζάρ Πρέβεζας: ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία.

Κάθε πόλη έχει τους δικούς της χώρους. Είναι αυτοί που μπορούν να αφηγηθούν ιστορίες για παλιούς ανθρώπους. Για εποχές ακμής και παρακμής. Για την ιδιαιτερότητα του τόπου. Είναι πλατείες, αλάνες, δρόμοι. Είναι αυτοί οι χώροι που κάποια φορά απεικονίζουν το παρελθόν αλλά και τον τρόπο που οι κάτοικοι το διαχειρίζονται.

Στην Πρέβεζα τέτοιος σημαντικός τόπος είναι το Σεϊτάν Παζάρ(Διαβολοπάζαρο). Είναι ένας στενός ανηφορικός δρόμος που συνδέει την αγορά με το ποτάμι, τη σημερινή λεωφόρο Ειρήνης, καταλήγοντας στον προφήτη Ηλία, στην άλλοτε ντάπια δηλαδή όπου τέλειωνε ο αστικός χώρος. Με άλλα λόγια, ο δρόμος αυτός ταξινομούσε τον δημόσιο χώρο της πόλης. Το κέντρο-αγορά, το ποτάμι που οριοθετούσε τον βασικό αστικό κορμό και τέλος ο περιφερειακός χώρος-ντάπια.

Ο ίδιος ο δρόμος φιλοξένησε δραστηριότητες του ελεύθερου χρόνου (ταβέρνες, καφενεία). Σ' αυτό το δρόμο είχε την έδρα του ο πολυάνθρωπος σύλλογος μουσικών. Έγινε λοιπόν ο δρόμος το σύμβολο του λαϊκού πολιτισμού και της καθημερινότητας των λιμενεργατών αλλά και άλλων στρωμάτων εργαζόμενων της πόλης. Το καρβέλι στην μασχάλη και το τρίκλισμα στο περπάτημα ήταν οι χαρακτηριστικές συμπεριφορές ενός ανδρικού πολιτισμού που ζούσε τη ζωή του με αρκετή χαλαρότητα.

Με τον καιρό, ο δρόμος άλλαξε. Τα παλιά μαγαζιά έκλεισαν. Η μεταπολεμική μετανάστευση στην Αθήνα άλλαξε τη σύνθεση του πληθυσμού αλλά και τις συνήθειες. Ο δρόμος έχασε τους παλιούς της γνώριμους. Μετά τη δεκαετία του 1980 εμφανίστηκαν στην περιοχή νέες φάτσες που έψαχναν το σπίτι του Καρυωτάκη, στο τέλος της ανηφόρας. Ήταν η αρχή για τη συμφιλίωση της πόλης με τον ποιητή. Σταδιακά ο δρόμος έγινε πάλι σύμβολο. Τώρα όμως, εξέφρασε την ανάγκη των Πρεβεζάνων να δουν την τοπική τους ιστορία μέσα από τα μνημεία τους. Ο δρόμος έγινε σύμβολο της Πρέβεζας που πέρασε. Της χαμένης αθωότητας των παιδιών που μεγάλωσαν στις δεκαετίες του 1950 και 1960.

Σ' αυτόν τον δρόμο-μνημείο, αλλά και σύμβολο- οργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πρέβεζας έκθεση με παλιές φωτογραφίες. Επιχείρησε να φρεσκάρει τη μνήμη των παλιών και να τροφοδοτήσει με εικόνες άγνωστες τους νεότερους.

Οι πόλεις είναι σαν τους ανθρώπους. Μια έκθεση φωτογραφίας είναι σαν ένα άλμπουμ. Ο επισκέπτης προσπαθεί να θυμηθεί ανθρώπους, χώρους, γεγονότα. Οι φωτογραφίες είναι ντοκουμέντα.Μαρτυρίες τοπικής ιστορίες. Οι μαρτυρίες είναι σαν το παζλ. Το κλειδί το κρατάει αυτός που δημιουργεί τα ξεχωριστά κομμάτια. Η τελική εικόνα που προκύπτει από την ολοκλήρωση του παζλ εξαρτιέται από τα κομμάτια που επιλέγονται. Το ίδιο συμβαίνει και με τα φωτογραφικά άλμπουμ, ή εκθέσεις. Κάθε πόλη-όσο μικρή κι αν είναι-έχει πολλά πρόσωπα.

www.evangelosavdikos.blogspot.com