dutch paper

Για την καλή εβδομάδα!

Ακολουθεί άρθρο στην NRC Handelsblad, της Ingeborg Beugel, πρώην ανταποκρίτριας ολλανδικών ΜΜΕ για τα Βαλκάνια και την Ελλάδα, με τίτλο: «Οι Έλληνες εργάζονται 41 ώρες την εβδομάδα και δεν μπορούν να ξεζουμιστούν περισσότερο».

«Για τον τρόπο με τον οποίο αναφέρεται στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή η πλειονότητα των ολλανδικών ΜΜΕ, υπάρχει μόνο μια λέξη: κυνήγι μαγισσών. Από όλες αυτές τις αλαζονικές βλακείες, γεμάτες ολλανδική υπεροψία και προκαταλήψεις, η De Telegraaf έχει αυτή τη στιγμή την πρώτη θέση. ‘Ώπα, έξω από το ευρώ. Οι πολίτες δε θέλουν πια να πληρώνουν για τους σπάταλους Έλληνες’, είχε πρωτοσέλιδο τίτλο η ε/φ στις 19 Μαΐου, μετά το αποτέλεσμα μιας έρευνας που έκανε η ίδια σε πάνω από 11.000 ερωτηθέντες. Ή πάρτε για παράδειγμα τον τίτλο: ‘Δισεκατομμύρια πηγαίνουν σε ένα απύθμενο πηγάδι’, στις 13 Μαΐου. Προφανώς, κάτι τέτοιες ανοησίες έχουν αποτέλεσμα. Το 58% των Ολλανδών δε θέλουν πια ούτε λεπτό να ‘δώσουν’ στους Έλληνες.

Παρεμπιπτόντως: η μέση ηλικία συνταξιοδότησης στην Ελλάδα είναι τώρα σχεδόν τα 65 χρόνια. Οι Έλληνες που γνωρίζω και που πήραν στο παρελθόν τη σύνταξή τους, παίρνουν συνήθως κάπου 200 με 600 ευρώ το μήνα. Συνεπώς, το να στρογγυλοκάθονται, δεν είναι δυνατό. Πρέπει να ψάξουν αμέσως για μια εναλλακτική απασχόληση, συχνά και πάνω από μια δουλίτσα. Μια καθηγήτρια της μέσης εκπαίδευσης κερδίζει τώρα, μετά από τον πρώτο γύρο περικοπών την περασμένη χρονιά, κατά μέσο όρο 800 ευρώ το μήνα. Από αυτά, τα 500 πηγαίνουν στο ενοίκιο και σε άλλες πάγιες δαπάνες. Της μένουν 300 ευρώ για να ζήσει. Αν είσαι δασκάλα, δεν μπορείς να ξεκινήσεις έτσι τη δική σου οικογένεια. Και τι να κάνεις αν είσαι νηπιαγωγός ή αεροσυνοδός με μισθό 650 ευρώ το μήνα; Μια ελληνίδα χήρα (γειτόνισσά μου στην Ύδρα, ηλικίας 94 ετών), ζει με 400 ευρώ το μήνα. Αυτά δεν της αρκούν ούτε για τις πάνες και τα φάρμακά της. Επιβιώνει, σε άθλιες συνθήκες, χάρη στην οικογένεια και τους γείτονές της. Εγώ δεν ξέρω κανέναν Ολλανδό που να επιβιώνει με τέτοια ποσά.

Σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία από τη Eurostat, οι Έλληνες εργάζονται 40,6 ώρες την εβδομάδα, το περισσότερο δηλαδή από όλα τα 27 κράτη-μέλη της Ε.Ε. Αυτό δεν λέει τίποτε για την παραγωγικότητα ή την αποτελεσματικότητα – που είναι μικρότερη- αλλά λέει πολλά για την υποτιθέμενη τεμπελιά των Ελλήνων. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, του 2009, από όλες τις δυτικές χώρες, οι Έλληνες είναι οι μόνοι που ξεπερνούν τις 2.000 ώρες εργασίας το χρόνο: 2.119 για τους Έλληνες, 1.690 για τους Αυστραλούς, 1.550 για τους Βέλγους, 1.378 για τους Ολλανδούς. Το ότι ο απλός Ολλανδός πολίτης ή ο μέσος Ολλανδός δημοσιογράφος έχουν άγνοια, δεν έχουν πληροφόρηση και ξεστομίζουν τις μεγαλύτερες προσβολές, δε μου κάνει εντύπωση, δεδομένου του κλίματος στην κοινωνία μας. Αλλά, όταν πολιτικοί και εξέχουσες προσωπικότητες εκφράζονται με τον ίδιο τρόπο, είναι ώρα να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου.

Ο Wilders αποκάλεσε τους Έλληνες ‘junkies’ που δεν πρέπει να δίνεις τα λεφτά σου. Ο εθνικός μας διχαστής βρήκε τους δικούς του νέους Μαροκινούς στην Ευρώπη (σ.σ. ο ηγέτης του κόμματος PVV, Geert Wilders είναι γνωστός για την ρητορική του εναντίον του Ισλάμ και των Μαροκινών και άλλων μουσουλμάνων που ζουν στην Ολλανδία)-τους Έλληνες και τους άλλους κατοίκους των ‘χωρών του σκόρδου’. Το κορυφαίο στέλεχος της Rabobank, ο Piet Moerland, πιστεύει ότι ‘οι Έλληνες πρέπει να φτάσουν στα όρια του πόνου’. Ποιοι Έλληνες; Οι κάθε άλλο παρά έντιμοι κύριοι και κυρίες, με τους οποίους αυτός ο ίδιος, εν γνώσει του, συναλλασσόταν; ‘Η ο απλός έλληνας πολίτης, που δεν είχε καμία σχέση με όλα αυτά, αλλά τώρα καλείται να πληρώσει το λογαριασμό; Οι Ολλανδοί που νοιάζονται μόνο για το πορτοφόλι τους και δεν κοιτάζουν καθόλου την ιστορία, τη σχέση αίτιου και αιτιατού και τις κοινωνικές συνέπειες των συχνά άδικων μέτρων που μέχρι τώρα έχουν πλήξει τους πιο αδύναμους στην ελληνική κοινωνία απλούς εργαζόμενους.

Μετά από επτά χρόνια δικτατορίας, το 1974, η Ελλάδα έγινε για πρώτη φορά ελεύθερη και ανεξάρτητη, μετά από δεκαετίες ξένων παρεμβάσεων και καταπίεσης από δεξιές κυβερνήσεις που δεν νοιάζονταν για το λαό. Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο πατέρας του σημερινού Πρωθυπουργού, ανέλαβε την εξουσία, το 1981, ως ο πρώτος αριστερός Πρωθυπουργός στην ιστορία της Ελλάδας, ανταποκρίθηκε στις μέχρι τότε καταπιεσμένες ανάγκες του λαού: ανάγκη για ελευθερία (όλα έπρεπε να είναι εφικτά, όπως διαδηλώσεις, ισχυρά συνδικάτα και πανεπιστήμια που ως χώρος ελευθερίας δεν επιτρέπεται να εισέλθει η αστυνομία), ανάγκη για εθνική περηφάνια και ένα κράτος φροντίδας. Πίστευε ότι η οικονομία μπορεί να αναπτυχθεί μόνο αν μπορείς να την τροφοδοτήσεις με χρήμα, αυξάνοντας το εισόδημα και παρέχοντας απασχόληση. Έτσι, ξεκίνησε να δανείζεται.

Ο Παπανδρέου, αν και καθηγητής οικονομολόγος στο Berkeley, είχε κάθε άλλο παρά επιτυχία. Η στρατηγική του θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο σε μια προστατευμένη οικονομία, αλλά η Ελλάδα ήταν ήδη στην ΕΟΚ. Το πρόσθετο εισόδημα των ανθρώπων πήγε σε καταναλωτικά αγαθά, τα οποία εισάγονταν από το εξωτερικό. Τα χρήματα που δανειζόταν από το εξωτερικό, επέστρεφαν και πάλι εκεί. Η βιομηχανία στην Ελλάδα εξασθένησε, επιχειρήσεις πτώχευσαν. Η βόρεια Ευρώπη ήταν ισχυρότερη και καλύτερη.

Το ίδιο συνέβη και με άλλες χώρες στον άξονα της Ευρώπης. Οι πιο αδύναμες οικονομίες λειτουργούσαν σαν αναπτυσσόμενη αγορά για τις ισχυρότερες οικονομίες στην κεντρική Ευρώπη. Με την έλευση του ευρώ, το 2001, αυτή η τάση εξελίχθηκε περαιτέρω. Η Γερμανία και η Ολλανδία επωφελήθηκαν στο έπακρο, τόσο από τις εισπράξεις τους από τα επιτόκια των δανείων, όσο και από την αύξηση των εξαγωγών τους.

Συνολικά, οι ευρωπαϊκές τράπεζες και οι Βρυξέλλες, οι οποίες χωρίς καμία εγκράτεια ενέδιδαν προς δικό τους όφελος, δάνεισαν σχεδόν 2.000 δις στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, το Βέλγιο  και την Ισπανία-αλλά και στην Ελλάδα, ενώ όλοι ήξεραν ότι, μετά την ένταξη στην Ε.Ε., οι πελατειακές σχέσεις εκεί συνέχιζαν να ευδοκιμούν, η δημόσια διοίκηση διογκωνόταν πέρα από τα όρια, το επιχειρηματικό κλίμα ήταν άσχημο, οι αριστερές και δεξιές πολιτικές ελίτ ήταν διεφθαρμένες, υπήρχε μαζική φοροδιαφυγή από τους πλούσιους, οι οργανισμοί λειτουργούσαν ανεπαρκώς και τα ευρωπαϊκά χρήματα δεν χρησιμοποιούνταν σωστά. Αν το κάνεις αυτό επί τριάντα χρόνια, χωρίς κανέναν έλεγχο ή κυρώσεις, μπορείς να έχεις τα μούτρα να ρίξεις το φταίξιμο της κακοδιαχείρισης αποκλειστικά στους Έλληνες;

Δεν ήξεραν οι Βρυξέλλες, το 2009, ότι το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν 12 και όχι 6%; Μπούρδες. Οι Βρυξέλλες και οι τράπεζες στέκονταν εκεί, παρακολουθούσαν και συναλλάσσονταν με καθένα που τώρα αποκαλείται ‘απύθμενο σουβλάκι’.

Όσο η ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν όλο αυτό το διάστημα με ένα εντυπωσιακό 4-5 %, χάρη στον τουρισμό και την ναυτιλία (όπου οι έλληνες πλοιοκτήτες είναι οι απόλυτοι παγκόσμιοι ηγέτες), όλα ήταν καλά. Η δομική αστάθεια, αποτέλεσμα των πάρα πολλών δανείων, παρέμενε αόρατη, μέχρι που η κρίση του 2008 χτύπησε την Ευρώπη, αλλά όχι και την Ελλάδα. Η Ε.Ε., υπό την προεδρία των Γάλλων, αποφάσισε να στηριχθούν οι τράπεζες. Το ίδιο έκανε και η Ελλάδα, αν και οι ελληνικές τράπεζες δεν φάνηκε να χρησιμοποιούν αυτή την στήριξη. Δεν την χρειάζονταν, διότι αυτές -εν αντιθέσει με τις ολλανδικές- δεν είχαν πάρει μέρος στα ‘αμερικάνικα παιχνίδια του καζίνο’. Από αυτή την άποψη, οι ελληνικές τράπεζες ήταν πιο σταθερές επιχειρήσεις από ό,τι οι ολλανδικές. Το πρόβλημά τους ήταν-και είναι-ότι και αυτές έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους ελληνικά ομόλογα. Το 2009, η ναυπηγία κατέρρευσε λόγω της παγκόσμιας κρίσης. Ο τουρισμός μειώθηκε δραματικά. Την άνοιξη του 2009, ο Ευρωπαίος Επίτροπος Αλμούνια προειδοποίησε.

Μόλις το φθινόπωρο του 2009, μετά την ‘εξομολόγηση’ και το ‘mea culpa’ για το ελληνικό έλλειμμα, του Πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου, στις Βρυξέλλες, όταν η παγκόσμια κρίση έγινε αισθητή και στην Ελλάδα, έγινε σαφής η πλήρης έκταση του προβλήματος. Έκτοτε, η μηχανή της προπαγάνδας λειτουργεί σε ψηλές στροφές. Οι Έλληνες όχι μόνο φταίνε (αντίθετα με το τι ισχύει πραγματικά), αλλά είναι ξαφνικά και οι μεσόγειοι χαραμοφάηδες, που ζουν εις βάρος των σωστών βορειοευρωπαίων φορολογούμενων, σαν την ψείρα σε ένα καθαρό κεφάλι. Οι θυμωμένες δηλώσεις έπεφταν βροχή από τους μεγαλόσχημους της Ε.Ε., όπως ο Barroso, o Trichet, ο Juncker  και η Merkel.  Ο Παπανδρέου δεν είχε χρόνο να ξεκαθαρίσει την κατάσταση, όχι: η Ελλάδα έπρεπε αμέσως να δείξει σωστή συμπεριφορά. Οι κερδοσκόποι ρουφάνε το αίμα. Αυτοί στοιχηματίζουν ανοικτά στην πτώχευση της Ελλάδας.

Η Ελλάδα έγινε έρμαιο των αγορών. Δεν μπορούσε να λάβει πιστώσεις και έπρεπε να ζητήσει από την Ε.Ε. Κάτω από την ηγεσία της Μέρκελ, κλήθηκε και το ΔΝΤ. Τέθηκαν σκληροί όροι, σκληρότεροι κι από ό,τι ζητούσε το ΔΝΤ: όροι ποινής. Ποινής για τι; Η τιμωρία της Ελλάδας είναι μια διεστραμμένη απόδειξη της ανικανότητας της ίδιας της Ε.Ε. και η χώρα τιμωρείται για το γεγονός ότι η Ε.Ε., ως βασικά γραφειοκρατικός οργανισμός, δεν κάνει, όποτε χρειάζεται, πολιτικές παρεμβάσεις για να αποτρέψει τις καταστροφές.

Ο απλός ελληνικός λαός θα υποστεί τις εξαιρετικά υψηλές πληρωμές επιτοκίων ευρωπαϊκών τραπεζών. Δυστυχώς, ο έλληνας Πρωθυπουργός ξεκίνησε πέρσι αυτό που έπρεπε κανονικά να ολοκληρώνει. Οι φόροι αυξήθηκαν. Οι μισθοί, που ήδη ήταν πολύ χαμηλότεροι από ό,τι στην Ολλανδία, έχουν τώρα μειωθεί κατά 15%. Η κοινωνική ασφάλιση έχει ελαχιστοποιηθεί και όλες οι κοινωνικές υπηρεσίες περικόπτονται.

Το νερό έχει φτάσει, για τους περισσότερους Έλληνες, μέχρι τα χείλη. Κάθε μέρα, απελπισμένοι άνθρωποι διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας. Δεν είναι στις παραλίες, ούτε πίνουν ούζο. Κι αυτό δεν είναι αρκετό. Τα ανελέητα στοιχεία δείχνουν ότι η πραγματική κατάσταση της Ελλάδας έχει επιδεινωθεί. Η αγορά έχει καταρρεύσει. Η υψηλότερη φορολογία δεν αποδίδει (από μια στραγγισμένη αγελάδα δεν μπορείς να βγάλεις κι άλλο γάλα).  Όλοι οι δημόσιοι τομείς – ταχυδρομεία, λιμάνια, ηλεκτρισμός, ύδατα κλπ- πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν, όχι τόσο για να βοηθηθούν οι Έλληνες, ώστε να γίνουν αποτελεσματικότεροι οι συχνά δυσλειτουργικοί φορείς, αλλά για να χρησιμοποιηθούν ως αντισταθμίσματα για τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Τα σκληρά μειωμένα εισοδήματα και η υψηλότερη φορολογία, σε συνδυασμό με το μεγάλο δανεισμό, καταστρέφουν όχι μόνο μια οικονομία, αλλά και την συνοχή μιας κοινωνίας. Η ανεργία έχει ήδη φτάσει στο 16%. Του χρόνου θα είναι 22%. Οι έλληνες νέοι δεν έχουν καμία προοπτική. Το 37% των ανθρώπων

Ο Υπουργός Οικονομικών, ο κ. De Jager βλέπει μόνο μια λύση: ‘Ένα πολύ αυστηρό, οδυνηρό πακέτο προσαρμογής για την οικονομία, περικοπές και ιδιωτικοποίηση, ανεξάρτητα αν υπάρχει πολιτική αντίδραση ή όχι’. Ποιο είναι το όραμά του; Οι Έλληνες που έχουν αγοράσει σπίτια, αλλά δεν μπορούν πλέον αυτά να πληρώσουν, λόγω της κατάρρευσης της αγοράς των ακινήτων, πρέπει να πεταχτούν μαζικά έξω από αυτά; Πρέπει όσοι δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς νερού και ρεύματος, να τους κοπούν αυτές οι παροχές; Πρέπει όλα τα λεωφορεία να βγουν εκτός λειτουργίας και να κλείσουν σχολεία και νοσοκομεία; Πόσο μακριά θέλουν να το πάνε ο De Jager και τα νεοφιλελεύθερα φιλαράκια του;

Από όσο γνωρίζω, κανένας Έλληνας δεν αγνοεί ότι τα χρέη πρέπει να αποπληρώνονται, αλλά θέλουν δικαίως ένα χαμηλότερο επιτόκιο και περισσότερο χρόνο αποπληρωμής. Θέλουν, επίσης, να σταματήσει η κακοφωνία των δυσοίωνων και γεμάτων μίσος δηλώσεων από ευρωπαίους ηγέτες, ώστε η Ελλάδα να πάρει μια ανάσα για να ανακάμψει.

Η μάστιγα της εποχής μας είναι ότι για ιδιαίτερα περίπλοκα προβλήματα διαμορφώνονται ολοένα και πιο απλοϊκές λύσεις, σε μια παιδιάστικη νεοφιλελεύθερη γλώσσα. Η πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης και της εξαιρετικής αλληλεξάρτησης των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι εντελώς διαφορετική και ζητά κατανόηση, περισυλλογή και καλή διακυβέρνηση. Κανείς δεν έχει πλήρη εποπτεία. ‘Απλές λύσεις’ δεν υπάρχουν. Οι Βρυξέλλες δεν το θυμούνται αυτό πια. Ούτε και ο ολλανδικός πολιτικός κόσμος.

Σε μια ενωμένη Ευρώπη, το ερώτημα δε θα έπρεπε να είναι: πώς μπορώ να πάρω πίσω τα λεφτά μου με το μέγιστο δυνατό κέρδος; Αλλά: Πώς μπορώ να βοηθήσω μια χώρα να βγει από την ύφεση για την οποία είμαι εν μέρει υπεύθυνος και από την οποία αυτή θα υποφέρει; Πρώτα απ’ όλα, ένα μέρος από τα χρήματα θα πρέπει να απαιτηθεί από τους ανθρώπους που ευθύνονται για αυτό το χάλι-από την ελίτ. Έλληνες που έκαναν απάτες για χρόνια, φοροδιέφυγαν για χρόνια, έκρυψαν χρήματα και κερδοσκόπησαν ανεύθυνα χωρίς συνέπειες, χάρη και στον πρόσφατο νόμο περί βουλευτικής ασυλίας. Είναι πολύ ενοχλητικό για τους Έλληνες ότι ο Παπανδρέου δεν έχει ακόμη οδηγήσει στην δικαιοσύνη ούτε έναν διεφθαρμένο πολιτικό, δεν έχει τιμωρήσει ούτε έναν επιχειρηματία ή εφοπλιστή και δεν έχει ανακτήσει ούτε ένα ευρώ από τα δισεκατομμύρια που εξαφανίστηκαν σε διάφορες τσέπες. Για αυτά δεν λένε τίποτε ούτε οι Βρυξέλλες. Αντίθετα-είναι σιωπηλές σαν τάφος.

Με αυτό τον τρόπο καλύπτονται και όλων των ειδών οι άλλες ελεεινές πρακτικές – όπως τα χρήματα από τη Siemens, η οποία πλουσιοπάροχα δωροδόκησε σε αντάλλαγμα για μια μονοπωλιακή θέση κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. ‘Η η περίπτωση της Γερμανίας, που υποχρέωσε την Ελλάδα να αγοράσει ακριβά γερμανικά υποβρύχια, τα οποία δεν είχε ανάγκη, σε τιμή διπλάσια από εκείνη που πλήρωσε η Τουρκία. Ή η Γαλλία, που σε αντάλλαγμα για την ‘βοήθεια’ υποχρέωσε την Ελλάδα να αγοράσει πανάκριβα πολεμικά αεροσκάφη.

Η προπαγάνδα της Telegraaf σε βάρος της Ελλάδας παρέχει στην Ευρώπη και άρα και στην Ολλανδία ένα βολικό αποδιοπομπαίο τράγο προς εκμετάλλευση»