Το τέλος της κρίσης.
(άρθρο στον Κόσμο του Επενδυτή, 30.4.2011).
Ένα χρόνο μετά την συνομολόγηση του «μνημονίου», γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι η επιλογή της δανειακής αυτής σύμβασης υπήρξε προτιμότερη από την - μέχρι τότε εμφανιζόμενη ως αναπόφευκτη - στάση πληρωμών. Πράγματι, είναι αμφίβολο εάν μια χώρα με τόσο αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο όσο η Ελλάδα, θα μπορούσε να επιβιώσει, εφ' όσον είχε αφεθεί στην χρεωκοπία. Η εκποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων θα ήταν αναπόφευκτη. Με αγοραστές αυτούς που «βγάζουν τα λεφτά τους έξω» σήμερα, προπαγανδίζοντας υπέρ της πτώχευσης, με σκοπό να συμβεί, ώστε να αγοράσουν μετά απ' αυτήν. Για «ένα κομμάτι ψωμί». Και την επιβίωση, την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία μας, μετά από εξήντα χρόνια, ξανά στο έλεος αυτών των μαυραγοριτών. Σήμερα, είναι η αλήθεια, η ατζέντα στην Ελλάδα έχει αλλάξει. Το ερώτημα μπροστά μας είναι πια άλλο: πώς και πότε θα υπερβούμε τις διαπιστωμένες αστοχίες και παρενέργειες του μνημονίου. Και έχουμε κάθε λόγο να επιχειρήσουμε την απάντηση στο ερώτημα αυτό, πρώτα απ' όλα, για να προασπίσουμε θυσίες και προσπάθειες που καταβλήθηκαν τον χρόνο που πέρασε. Και δεύτερον, γιατί εκτός από την κρίση δανεισμού, χρωστάμε απαντήσεις σε πολλά άλλα μεγάλα προβλήματα. Η επέκταση της απασχόλησης, η οικονομική ανάπτυξη, η κοινωνική συνοχή και η δημοσιονομική σταθεροποίηση (με αυτή την ιεράρχηση) είναι ζητούμενα. Με τα πιο αδύνατα κοινωνικά στρώματα, τις δυνάμεις της επιχειρηματικότητας, αλλά και τις αγορές να απαιτούν, επιτακτικά, πειστικές απαντήσεις τώρα! Απαντήσεις που η αναζήτησή τους συνυπολογίζει τις υποχρεώσεις μας, αλλά δεν περιορίζεται στο πλαίσιο των υποχρεώσεων αυτών. Ακριβώς επειδή οι διαστάσεις των θεμάτων είναι, κατά πολύ, ευρύτερες από την όποια δανειακή σύμβαση. Και ασφαλώς αντιληπτές επαρκώς μόνον από εμάς και κανέναν άλλο.
Από ορισμένες πλευρές, υποστηρίζεται ως λύση η «επαναδιαπραγμάτευση» της δανειακής σύμβασης. Παραγνωρίζουν ότι έχουν γίνει ήδη τρεις (επέρχεται ήδη η τέταρτη) «επικαιροποιήσεις». Χωρίς να θεραπεύσουν αρνητικά και παράλογα που μας πονάνε. Όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, δεδομένου ότι ο πυρήνας της σύμβασης είναι μη διαπραγματεύσιμος για την πλευρά των πιστωτών μας: οι πόροι του δανείου κατευθύνονται για την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεών μας και την κάλυψη στοιχειωδών λειτουργικών εξόδων του ελληνικού κράτους. Αποκλειστικά και με αυτή την σειρά προτεραιότητας. Όσες «επικαιροποιήσεις» ή επαναδιαπραγματεύσεις και αν γίνονταν λοιπόν, τα ερωτήματα θα παρέμεναν αναπάντητα : «καλά με τον δανεισμό, αλλά με το δημόσιο χρέος τι θα γίνει ; με τις επενδύσεις ; με το μέλλον μας ;» και πάει λέγοντας.
Άλλες δυνάμεις - εντυπωσιακά ετερόκλητες - εισηγούνται την «αναδιάρθρωση». Χωρίς, συνήθως, να μπαίνουν στον κόπο να εξηγούν τι ακριβώς εννοούν. Εκμεταλλευόμενες το γεγονός ότι οτιδήποτε, εναλλακτικό στην σημερινή δυσκολία μας, ακούγεται ευχάριστα. Σε ένα κοινωνικό σώμα, ούτως ή άλλως, εξαντλημένο και καταπτοημένο από την υπερκατανάλωση τηλεοπτικών υποκατάστατων της ενημέρωσης. Οι δυνάμεις αυτές αποφεύγουν να ξεκαθαρίσουν ότι, στην πραγματικότητα, προτείνουν την αποφυγή εξόφλησης υποχρεώσεών μας. Με πρόσχημα το χιλιοειπωμένο «δεν βγαίνουν τα νούμερα» - σε ποια νούμερα άραγε αναφέρονται και ποιά εξίσωση αποφάσισαν για λογαριασμό μας να λύσουμε παρέα ; -, υποστηρίζουν το γνωστό «κούρεμα», με μονομερή απόφαση της Ελλάδας. Με απλά λόγια, την προσχώρηση, τελικά, στην στάση πληρωμών, με τις ζημιές επαυξημένες κατά τους τόκους του «μνημονίου» και την καθυστέρηση της ανάκαμψης. Κατά ένα χρόνο. Προτείνουν δηλαδή οι δυνάμεις αυτές να χρεωθούμε εμείς για να δικαιωθούν αυτές. Πολιτικά, κερδοσκοπικά, ή άλλα τα κίνητρά τους, ας εξηγήσουν οι ίδιες.
Πώς υπερβαίνουμε λοιπόν την διαιώνιση της συζήτησης του παραλόγου ; Ποιά μπορεί να είναι η πρώτη, κατά σειράν, προσπάθεια ώστε να βελτιώσουμε τα πράγματα ; Κατά τη γνώμη μου, ο πολιτικός αγώνας για διασφάλιση σχημάτων χρηματοδότησης της Ελλάδας, εναλλακτικών (και καλύτερων) από όσα διαθέτουμε. Υπάρχει ήδη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την συγκρότηση μόνιμου μηχανισμού στήριξης (EMS), ως εργαλείου σταθεροποίησης, στο πλαίσιο του Συμφώνου για το ΕΥΡΩ. Δύο άμεσες κινήσεις :
1. Πρώτον, να επιδιώξουμε την επίσπευση έναρξης του EMS, αντί του 2013, από το 2012. Ένα χρόνο νωρίτερα. Με την Ελλάδα να είναι η πρώτη που θα ενταχθεί σ' αυτόν.
2. Δεύτερον, με την, εν συνεχεία της ένταξης, καταγγελία του «μνημονίου», εξοφλώντας - φυσικά - το όποιο ποσό θα έχουμε αντλήσει από αυτή την δανειακή σύμβαση.
Η επίσπευση εφαρμογής του EMS είναι θετική για τα συμφέροντα, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά όλων των χωρών μελών της ζώνης του ΕΥΡΩ :
- Εκτονώνει τις κερδοσκοπικές πιέσεις, με αφορμή τα δημόσια χρέη, των χωρών που είναι ενταγμένες ή εντάσσονται ήδη στον προσωρινό μηχανισμό (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία), μειώνοντας το κόστος δανεισμού της ευρωζώνης.
- Απομακρύνει το ενδεχόμενο ανάγκης προσφυγής σε μηχανισμό της Ισπανίας ή και άλλων χωρών στην συνέχεια. Λειτουργεί αποτρεπτικά για τα χειρότερα (πολύ υψηλότερου κόστους δηλαδή) προλαβαίνοντας ενδεχόμενα αδιέξοδα.
- Εξομαλύνει ανισορροπίες στην ζώνη του κοινού νομίσματος με την δυνατότητα χρηματοδότησης επαναγοράς δημόσιου χρέους και άμεσου μελλοντικού δανεισμού από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (εργαλεία τα οποία δεν είναι διαθέσιμα σήμερα).
Με ανοιχτή πάντα την συνέχιση της συζήτησης για την εισαγωγή και του ευρωομολόγου για τον ακόμα πιο ομαλό δανεισμό της ζώνης του ΕΥΡΩ.
Όμως ο χρόνος πιέζει! Η Ελλάδα, από κοινού με τις άλλες χώρες της ζώνης του ΕΥΡΩ κάναμε το πρώτο βήμα τον Μάρτιο. Ας μην μείνει μετέωρο. Καλό θα ήταν, το δεύτερο εξάμηνο του 2011, ο νέος μόνιμος μηχανισμός να έχει ήδη εγκριθεί και περιγραφεί λεπτομερειακά. Η Σύνοδος Κορυφής της Ένωσης τον Ιούνιο είναι ο τόπος και ο χρόνος γι' αυτό. Μπορούμε να είμαστε εκεί ώστε να σηματοδοτήσουμε το τέλος της κρίσης. Γίνεται!
Παντελής Οικονόμου
Βουλευτής Α Αθήνας, Μέλος του Π.Σ. ΠΑ.ΣΟ.Κ.,
Βουλευτής Α Αθήνας, Μέλος του Π.Σ. ΠΑ.ΣΟ.Κ.,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου