ΓΙΑΤΙ ; ΓΙΑΤΙ ...ΓΙΑΤΙ.

Ζω και εργάζομαι στην Αθήνα τα τελευταία 22 χρόνια. Όπως κάθε εργαζόμενος άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και παλεύει για ένα καλύτερο αύριο των παιδιών του συμμετέχω πάντα σε όλες τις απεργειακές κινητοποιήσεις που προκηρύσσει η Γ.Σ.Ε.Ε. Σαν τη σημερινή πορεία είχαμε να δούμε από το Μάη του 2001 ενάντια στον ασφαλιστικό νόμο του Γιαννίτση.

Σήμερα όμως είχαμε τις μεγαλύτερες διαμαρτυρίες και γιουχαΐσματα εναντίον του προέδρου της Γ.Σ.Ε.Ε. Ο όγκος της πορείας καλός και ο παλμός της στην αρχή της ικανοποιητικός. Ανεβαίνοντας την Σταδίου συνάντησα φίλους χωριανούς και συνδημότες ( μέλη και ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ), που κατέβαιναν για πρώτη φορά στους δρόμους μετά από 30 χρόνια στο μεροκάματο. Εκείνη τη στιγμή είπα ότι αυτός ο αγώνας δεν θα πάει χαμένος και κάπου θα μας βγεί σε καλό. Πλησιάζοντας προς την πλατεία Συντάγματος η ατμόσφαιρα μύριζε "μπαρούτι". Ο κόσμος αντίθετα με άλλες φορές δεν αραίωνε και ο παλμός γινότανε πολύ έντονος. Άκουσα από ανθρωπους "νυκοκυραίους" το σύνθημα: ΝΑ ΚΑΕΙ , ΝΑ ΚΑΕΙ ΤΟ ΜΠ....ΛΟ Η ΒΟΥΛΗ.

Μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη γίνονται τα πρώτα επεισόδια και πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα. Σκορπίζουμε και δίνουμε ραντεβού στην πλατεία Μητροπόλεως. Πρίν ξαναβρεθούμε όλοι, έρχεται η πρώτη πληροφορία για τρείς νεκρούς. Γυρίζουμε και κατευθυνόμαστε προς την Σταδίου. Η ατμόσφαιρα έχει γεμίσει καπνούς και η κατάσταση έχει γίνει ανυπόφορη. Τα άσχημα νέα κυκλοφορούν πολύ γρήγορα και η οργή ξεχυλίζει για τον άδικο χαμό των τριών εργαζομένων συνανθρώπων μας. Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ αρχίζει να πλανάται, ΓΙΑΤΙ να πάνε χαμένοι για άλλη μια φορά οι αγώνες των εργαζομένων, ΓΙΑΤΙ να πεθάνουν τρείς νέοι άνθρωποι, ΓΙΑΤΙ αυτοί οι λίγοι που δεν έχουν εργασθεί ποτέ τους να αμαυρώνουν και να βάζουν σε δεύτερη μοίρα τα δίκαια αιτηματά μας. Σκορπίσαμε και φύγαμε με την θλίψη και την απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας που και πάλι ο σκοπός τους επετεύχθη και η επικαιρότητα θα στραφεί αλλού και όχι στα σκληρά οικονομικά μετρα που γονατίζουν τον Έλληνα εργαζόμενο.