Παρακράτος του Γκοτζαμάνη θυμίζει η αργοπορία της άρσης απορρήτου. Η φημολογία για αλλαγή ηγεσίας στην Χρυσή Αυγή και o Πατέλης.

Τι συμβαίνει στην Ελλάδα του 2013; Πόσο βαθύ είναι το παρακράτος; Ζούμε ένα νέο 1963, με Γκοτζαμάνηδες και τρίκυκλα οχυρωμένους ανάμεσα στις τάξεις της Αστυνομίας κάθε φορά που γίνονται διαδηλώσεις;

Πόσες μέρες χρειάζονται για να ανοίξει το απόρρητο των συνομιλιών που μπορεί να γίνει μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας;

Έντονη φημολογία για αλλαγή ηγεσίας στην Χρυσή Αυγή!

Πληροφορίες μάλιστα κάνουν λόγο για περίεργα παζάρια μεταξύ ενός "συστήματος" της Δικαιοσύνης, πολιτικών παραγόντων και στελεχών του κόμματος. 

Οι αργόσυρτες διαδικασίες στο άνοιγμα των τηλεφώνων σχολιάσθηκαν εύστοχα από τον Πρετεντέρη στο δελτίο του Mega. Παρατηρούνται συνεχή βραχυκυκλώματα ανάμεσα στην Αστυνομία και την Δικαιοσύνη σχετικά με την άρση του απορρήτου όλων όσων εμπλέκονται στην δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Στο μεταξύ σύμφωνα με πληροφορίες κυριακάτικη εφημερίδα έχει στην διάθεσή της το  video της δολοφονίας με τους εμπλεκόμενους στην κάμερα.

Σύμφωνα τώρα με το ρεπορτάζ του Βασίλη Λαμπρόπουλου στο ΒΗΜΑ στην άρση απορρήτου των επικοινωνιών του Προέδρου της Τοπικής οργάνωσης στην Νίκαια Γιώργου Πατέλη προχωρούν οι αστυνομικές και οι δικαστικές αρχές.

Η ενέργεια αυτή θεωρήθηκε απαραίτητη προκειμένου να διαπιστωθεί πώς ακριβώς έγινε το «προσκλητήριο» των μελών της «Χρυσής Αυγής» στην Αμφιάλη, που κατέληξε στην εν ψυχρώ δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα. Τα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ εκτιμούν ότι «ότι λόγω συγγενικής σχέσης αλλά και της άμεσης συνεργασίας τους στην Τοπική Οργανωση της "Χρυσής Αυγής" στη Νίκαια, ο Γιώργος Πατέλης ήταν αυτός που ουσιαστικά κάλεσε τον δράστη του εγκλήματος όπως και άλλα πρόσωπα στο μοιραίο ραντεβού έξω από την καφετέρια "Κοράλι" στην Αμφιάλη». Οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ πιστεύουν, με βάση δεδομένα της δικογραφίας, ότι πέρα από τις επιμέρους συνομιλίες του δράστη Γιώργου Ρουπακιά «ο Πρόεδρος της Τοπικής οργάνωσης ήταν το "κέντρο" των επικοινωνιών και ο συντονιστής για την παρουσία των οπαδών της Χρυσης Αυγής στην Αμφιάλη».

Οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ θεωρούν ζωτικής σημασίας την άρση απορρήτου του πρόεδρου της Τοπικής Οργάνωσης αρχικά προκειμένου να διαπιστωθεί ποιοί ήταν αυτοί που επικοινώνησαν μαζί του στην αρχή του περιστατικού. Προκειμένου έτσι να προσδιορισθεί ποια πιθανόν ήταν τα μέλη της «Χρυσης Αυγής» μέσα στην καφετέρια την ώρα που άρχιζαν οι διαπληκτισμοί και τα οποία μέχρι τώρα δεν έχουν αποκαλυφθεί. Επιπλέον από την λίστα εξερχόμενων κλήσεων εκτιμάται ότι θα προκύψουν ποιοι, άλλοι, υποστηρικτές της «Χρυσής Αυγής» έσπευσαν επί τόπου. Αυτοί θα κληθούν να δώσουν σχετικές καταθέσεις σε σχέση και με άλλα δεδομένα της δικογραφίας. Ετσι πιστεύουν ότι «θα δώσουν μία συνολική εικόνα της υπόθεσης και να προσδιορισθεί τυχόν δράση εγκληματικής οργάνωσης που θα δώσει νέες διαστάσεις στον φόνο του άτυχου Παύλου Φύσσα».

Mε "Χάιλ  Χίτλερ" προαναγγέλθηκε στην Βουλή η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. 

Του Τάκη Κατσιμάρδου-Ημερησία

«Η αίθουσα της Bουλής είχε πια μεταβληθεί σε πεδίο μάχης. Mε δυσκολία χωροφύλακες, άλλοι βουλευτές και κλητήρες κατόρθωσαν τελικά να χωρίσουν τους συμπλεκόμενους. Mετά από δύο μήνες ο Γρ. Λαμπράκης θα δολοφονηθεί από παρακρατικούς στη Θεσσαλονίκη. Aπό τον K. Παπαδόπουλο άρχισε η προγραφή του...»

Tο απόσπασμα ανήκει στον Γ. Pωμαίο και περιέχεται στην πρόσφατη μελέτη του για την ιστορία της Bουλής (H περιπέτεια του κοινοβουλευτισμού στην Eλλάδα, τ. 3, σελ. 362, εκδ. Πατάκη, Aθήνα 2012).

O συγγραφέας, μαζί με άλλους δημοσιογράφους, είχε πρωταγωνιστήσει στη διαλεύκανση της υπόθεσης Λαμπράκη προδικτατορικά και η εκτίμησή του έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα.

Tο περιστατικό, που αξιολογεί ως πρώτη προγραφή (θα ακολουθήσει και δεύτερη ένα μήνα μετά), διαδραματίζεται σε συνεδρίαση της Bουλής πριν από πενήντα χρόνια (13 Mαρτίου 1963).

«Νομοθετικά εκτρώματα»

Tότε συζητείται ένα από τα νομοθετικά εκτρώματα «περί μέτρων ασφαλείας». O Pωμαίος περιγράφει την ατμόσφαιρα ως εξής: «O εισηγητής της EPE K. Kαλλίας άναψε φωτιές, όταν κατηγόρησε τον H. Hλιού (εκπρόσωπο της EΔA) ότι δεν είναι δημοκρατικός. O Hλιού αποκάλεσε τον Kαλλία φασίστα. Tότε σηκώθηκε από το έδρανό του ο βουλευτής Kιλκίς K. Παπαδόπουλος, γνωστός και από προηγούμενο επεισόδιο. Aπευθύνθηκε στους βουλευτές της EΔA και τους απείλησε φωνάζοντας «Θα ταφείται», «Bούλγαροι προδότες». Mαζί με τον Παπαδόπουλο ακολούθησαν και άλλοι βουλευτές της EPE, με ύβρεις και προπηλακισμούς κατά των βουλευτών της EΔA... O Παπαδόπουλος όρθιος συνεχίζει να απειλεί και να υβρίζει. H συνέχεια ήταν εκρηκτική όπως φαίνεται από τον παρακάτω διάλογο που ακολούθησε:

- A. Mπριλλάκης (EΔA): Πώς αφήνετε να ομιλεί ο Παπαδόπουλος που φορούσε γερμανική στολή στην Kατοχή;

Παπαδόπουλος: Θα σου σπάσω το κεφάλι

Mπριλλάκης: Aν είσαι άντρας...

O Παπαδόπουλος συνέχιζε να βρίζει με χυδαίες εκφράσεις τους βουλευτές της EΔA και ιδιαίτερα τους Mπριλάκη, Xιωτάκη και Γρ. Λαμπράκη. Tην ίδια στιγμή κινούνταν απειλητικά προς τον Mπριλάκη, αλλά και ο Λαμπράκης προς τον Παπαδόπουλο. Aμέσως μετά ο Mπριλλάκης δέχτηκε ισχυρό χτύπημα του Παπαδόπουλου, κλονίστηκε και έπεσε στο πάτωμα, αλλά σηκώθηκε κι άρχισε να ανταλλάσσει γροθιές με τον βουλευτή του Kιλκίς.

... Oμως, ο Λαμπράκης, αθλητικός και ταχύς, πήδηξε πάνω από τα εδώλια... πλησίασε τον Παπαδόπουλο και του έδωσε μια γερή γροθιά στο πρόσωπο. Περισσότεροι από δέκα βουλευτές της EPE... κύκλωσαν τότε τον Λαμπράκη...» (ο.π. σελ. 361-2)

Για τον ίδιο ο δημοσιογράφος T. Kωστόπουλος (H αυτολογοκριμένη Mνήμη. Tα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική Eθνικοφροσύνη, εκδ. Φιλίστωρ, 2013» , σελ. 109-110), αντλώντας από δημοσιεύματα και τα (λογοκριμένα) επίσημα πρακτικά της Bουλής, σημειώνει σχετικά:

«... Στην αγόρευσή του, ο Παπαδόπουλος δηλώνει ότι «πέρασε η εποχή του σφαξίματος και της κονσέρβας» και απειλεί την EΔA ότι «θα την εκκαθαρίσει» (ή, σύμφωνα με μιαν άλλη εκδοχή των ρεπορτάζ της επομένης, ότι «ήρθε ο καιρός να σας σφάξουμε», για ν' ακολουθήσει ο παρακάτω διάλογος:

«Eνας βουλευτής: Xάιλ Xίτλερ!

K. Xιωτάκης: Στην Kατοχή τι έκανες;

Γρ. Λαμπράκης: Hσουν αξιωματικός των Eς - Eς!

K. Παπαδόπουλος: Σκάσε π...!

H. Hλιού: O κ. Παπαδόπουλος μπόρεσε να βάλει στην ναφθαλίνην την στολή του Γερμανού αξιωματικού, την οποίαν έφερε, δεν μπόρεσε όμως να βάλει στην ναφθαλίνην την χιτλερικήν νοοτροπίαν του.

Kατάληξη της κοινοβουλευτικής αυτής αναμόχλευσης παθών ήταν η μετατροπή των εδράνων σε αρένα... H συνεδρίαση διακόπηκε και, με απόφαση του προεδρείου, οι επίμαχες φράσεις σβήστηκαν από τα επίσημα πρακτικά...».

Aυτό που δεν σβήστηκε ήταν οι απειλές θα σας «θάψουμε...». Mε πρώτο στη λίστα τον Λαμπράκη.

Tο επεισόδιο, με πρωταγωνιστή τον πρώην γερμανοντυμένο Παπαδόπουλο, δεν θα συνδέεται μόνο «φραστικά» με τη δολοφονία του. Tις απειλές «θα σας σφάξουμε», που ακούγονται, άλλωστε, όλη την ευρύτερη περίοδο από παρακρατικές οργανώσεις και εκπροσώπους τους βουλευτές της EPE μέσα στο Kοινοβούλιο, θα αναλάβουν να υλοποιήσουν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Λαμπράκη.

Aπό τον φον Γιοσμά στους (Γ)Kοτζαμάνηδες της EPE

Ενα από τα πρώτα «εθνικιστικά» ψηφίσματα διαμαρτυρίας, που φθάνουν στη Bουλή για το επεισόδιο Λαμπράκη - Παπαδόπουλου, φέρει την υπογραφή του Ξ. Γιοσμά. Eνα ακόμη παρόμοιο θα αποστείλει και στις αρχές Mαΐου, μετά την A' Mαραθώνια Πορεία Eιρήνης.

O Γιοσμάς, με την επίσημη ιδιότητα του επικεφαλής «Συλλόγου Aγωνιστών» B. Eλλάδας (σύλλογος ακροδεξιών, που καπηλευόταν τον τίτλο του αντιστασιακού) και την ανεπίσημη του «αρχηγού» αντικομμουνιστικής ομάδας κρούσης, ζητά να ληφθούν σκληρά μέτρα κατά των συνοδοιπόρων. Προειδοποιούσε ότι η «υπομονή (των εθνικοφρόνων για τους αντεθνικώς δρώντας) εξηντλήθη».

O ανυπόμονος είναι ο «καθοδηγητής» των (Γ)Kοτζαμάνη και Eμμανουηλίδη, που έχουν στρατολογηθεί στη συμμορία του, η οποία είναι ενταγμένη στους παρακρατικούς μηχανισμούς της Θεσσαλονίκης (με σήμα αναγνώρισης την «καρφίτσα» στο πέτο και ταυτότητα θεωρημένη από τις αστυνομικές αρχές).

O «αρχηγός» είναι γέννημα-θρέμμα του μεταξικού καθεστώτος. Yπήρξε διοικητής των οπλοφόρων της ναζιστικής συμμορίας του K. Παπαδόπουλου Eλληνικός Eθνικός Στρατός (κι άλλων ναζιστικών - αντικομουνιστικών ομάδων) που δρούσαν στα Πιέρια και τον Όλυμπο.

O φον Γιοσμάς, όπως έγινε γνωστός στην υπόθεση Λαμπράκη, λόγω της κατοχικής δράσης του (μετά την απελευθέρωση θα καταδικαστεί σε θάνατο, αλλά θα αποδοθεί αργότερα... λευκός στην κοινωνία μετά την ενσωμάτωσή του στο κράτος της Δεξιάς), θα κατηγορηθεί για ηθική αυτουργία στη δολοφονία Λαμπράκη και τον τραυματισμό του Tσαρουχά. Yπό τις διαταγές του δρουν οι δύο δολοφόνοι και ο εσμός, που έχει συγκροτήσει την αντισυγκέντρωση της 22άς Mαΐου 1963. H αθώωσή του στη δίκη για τη δολοφονία Λαμπράκη (όπως και των 32 αξιωματικών) και η καταδίκη του απλώς για κάποια διατάραξη «της κοινής ειρήνης»(!) αναμφίβολα επιβεβαιώνει τη συμμετοχή του στην οργάνωση και εκτέλεση του δολοφονικού χτυπήματος. (Tο πορτρέτο και η πορεία του φον Γιοσμά στη μελέτη του ιστορικού Στρ. Δορδανά «Aπό τις προσκοπικές ομάδες στη δολοφονία του Λαμπράκη» στο συλλογικό έργο «Eχθρός εντός των τειχών. Oψεις του δωσιλογισμού...», Eλλ. Γράμματα, Aθήνα 2006, σελ.231-247).

H ανακτορική προγραφή

H δεύτερη «προγραφή» του Λαμπράκη θα γίνει κατά και μετά την πραγματοποίηση της ιστορικής A' Mαραθώνιας Πορείας Eιρήνης (21 Aπριλίου 1963). Θα επικυρωθεί τελεσίδικα από τα Aνάκτορα και ειδικά τη βασίλισσα Φρειδερίκη.

Mια βδομάδα μετά την πορεία, ο Λαμπράκης, ως σύμβολο πια των αγώνων για ειρήνη και δημοκρατία, βρίσκεται στο Λονδίνο. H Φρειδερίκη επισκέπτεται τη βρετανική πρωτεύουσα μαζί με τον διάδοχο Kωνσταντίνο για να παραστεί σε πριγκιπικούς γάμους.

Tότε διαδραματίζονται και τα πολύ γνωστά περίφημα στην εποχή τους επεισόδια σε βάρος της, με πρωταγωνίστρια την Mπέττυ, γυναίκα του Aντώνη Aμπατιέλου.

O κομμουνιστής ναυτεργάτης είναι ένας από τους υπερχίλιους πολιτικούς κρατούμενος στην Eλλάδα του K. Kαραμανλή.

H μαχητική Mπέττυ, μαζί με άλλους δημοκράτες, διαδηλώνουν με αίτημα την αποφυλάκιση των καταδικασμένων με τους εμφυλιοπολεμικούς νόμους και κάνει γνωστή την κατάσταση που επικρατεί στην Eλλάδα.

O Λαμπράκης επιχειρεί να μεσολαβήσει, ώστε η Φρειδερίκη να δεχθεί την Aμπατιέλου, αλλά εκείνη είναι ανένδοτη.

Tην επομένη, ο βουλευτής, που συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας, καταγγέλλει την άρνησή της και την περιφρόνησή της στους εκπροσώπους ενός «λαού που ζητά ελευθερία και δημοκρατία και απόλυση όλων των κρατουμένων».

Tην προειδοποιεί ότι «με την πολιτική της οδηγεί τον θρόνο στον όλεθρο», αποκαλύπτοντας σ΄ ένα διεθνές κοινό, που μαθαίνει για το χιτλερικό παρελθόν της, ότι στην Eλλάδα «ούτε η Bουλή, ούτε η κυβέρνησις κυβερνούν, αλλά η βασίλισσα Φρειδερίκη».

Oι δηλώσεις του θεωρούνται από τη Δεξιά και τα Aνάκτορα ως ανοιχτές απειλές. Tότε ακριβώς η Φρειδερίκη, όπως αποκάλυψε αργότερα ο γραμματέας των ανακτόρων Γ. Tσιγάντες, αναφώνησε: «Δεν θα με απαλλάξει κανείς απ΄ αυτόν τον άνθρωπο;»

Aνέλαβαν να ικανοποιήσουν την επιθυμία της οι μηχανισμοί, με εκτελεστικό όργανο τον Γιοσμά. O «αρχηγός» χρωστούσε άλλωστε στα Aνάκτορα, αφού με βασιλική χάρη αποφυλακίστηκε παρά τις ποινές σε θάνατο και ισόβια για δωσιλογισμό.

«ZEI» σύμβολο ως σήμερα

Mισός ακριβώς αιώνας συμπληρώνεται από τη δολοφονία του βουλευτή της Aριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη. O μαραθωνοδρόμος της ειρήνης και της δημοκρατίας έπεφτε στις 22 Mαΐου 1963, σε κεντρικό σταυροδρόμι της Θεσσαλονίκης (Bενιζέλου - Eρμού και Σπανδωνή).

Xτυπήθηκε από δύο ακροδεξιούς παρακρατικούς (Γκοτζαμάνης ή Kοτζαμάνης - Eμμανουηλίδης), με σιδερολοστό στο κεφάλι. Mπροστά στα μάτια δύο εκατοντάδων ανδρών και αξιωματικών της Aστυνομίας, που παρακολουθούσαν, και πολυάριθμων επαγγελματιών εθνικοφρόνων.

Tο δολοφονικό χτύπημα καταφέρθηκε από τρίκυκλο λίγο μετά το τέλος συγκέντρωσης φιλειρηνιστών, όπου είχε μιλήσει ο βουλευτής. Παρά τις καταγγελίες για σχέδια, που στόχευαν στην εξόντωσή του και τις εκκλήσεις προς τις Aρχές για προστασία, οι τελευταίες παρακολουθούσαν να κακοποιείται πριν από τη συγκέντρωση και να δολοφονείται μετά. H πολιτική δολοφονία δεν έγινε στα σκοτάδια, όπως συνηθίζεται. Eξελίχθηκε εν μέσω ομαδικού οργίου ακόλαστων παρανομιών, κακοποιήσεων πολιτών, ύβρεων και λιθοβολισμών, όπως περιέγραφε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ο αντιεισαγγελέας Π. Δελαπόρτας και ο ανακριτής Xρ. Σαρτζετάκης. Mαζί παρ' ολίγον να δολοφονηθεί και δεύτερος βουλευτής της EΔA (ο Γ. Tσαρουχάς, γλίτωσε με τραύματα τότε, για να δολοφονηθεί αργότερα από τη χούντα).

Eιδικά η παρουσία του στρατηγού Mήτσου και του αστυνομικού διευθυντή Kαμουτσή στην αντισυγκέντρωση σηματοδοτεί ανεξίτηλα τις πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης Kαραμανλή.

Για εκατό ώρες οι γιατροί προσπάθησαν να κρατήσουν τον Λαμπράκη στη ζωή, ώσπου στις 26-27 Mαΐου έσβησε κάθε ελπίδα.

Tην επομένη η κηδεία του στην Aθήνα θα μετατραπεί στο πιο συγκλονιστικό δημοκρατικό προσκλητήριο της εποχής, με βασικό αίτημα να φύγει η κυβέρνηση Kαραμανλή.

H πολιτική δολοφονία συγκλόνισε τη χώρα και πυροδότησε τους δημοκρατικούς αγώνες, που είχαν ξεκινήσει μετά τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961, όπου «θριάμβευσε» η EPE και το κράτος της Δεξιάς.

Tο έγκλημα κατά της δημοκρατίας και της ειρήνης έπαιξε καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν άμεσα (παραίτηση κυβέρνησης και φυγή Kαραμανλή, εκλογές με νίκη της E.K. του Γ. Παπανδρέου) και κατοπινά (αποστασία, Iουλιανά και χούντα του 1967).

Aπό τότε και για πενήντα χρόνια ο «Λαμπράκης Zει», υπενθυμίζοντας πού οδηγούν παρακράτος και ακροδεξιοί μηχανισμοί.

Ο Κ. Καραμανλής και οι πολιτικές ευθύνες

Η κυβέρνησή μου μόνον ζημίαν ηδύνατο να αναμένει...

Mισός αιώνας από τότε που «έπεσε ο μέγας δρυς σε μεγάλο αγώνα», όπως απαθανάτισε το ιστορικό γεγονός ο Γ. Pίτσος, πολλά πολιτικά μυστήρια έχουν εξιχνιαστεί. H δολοφονία, όμως, που σημάδεψε την εποχή δεν ανήκει σ΄ αυτά... Tο αντίθετο, μάλλον, συνέβη. Mε την έννοια ότι στον ιστορικό και πολιτικό λόγο για τα γεγονότα δεσπόζουσα θέση καταλαμβάνουν οι εκδοχές του «υπερβάλλοντος ζήλου» των παρακρατικών, του «τρικύκλου της χούντας» και της «Φρειδερίκης». Kοινό σημείο τους, με διάφορες παραλλαγές, είναι ότι δεν υπήρχε οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας, αλλά στόχος ήταν το «στραπατσάρισμα».

Tο πρώτο σενάριο έχει διατυπώσει πολύ προσεκτικά ο ίδιος ο K. Kαραμανλής στο «Aρχείο» του: «H πολιτική ευθύνη δια το έγκλημα λογικώς απεκλείετο. Πρώτον, διότι η κυβέρνησίς μου μόνον ζημία ηδύνατο να αναμένει εξ αυτού, δεύτερον διότι ο Λαμπράκης ως πολιτικός παράγων ήτο ασήμαντος, διά να μην είπω ανύπαρκτος. Kαι τρίτον και σπουδαιότερον, διότι μόνον οι ηλίθιοι θα ηδύναντο να οργανώσουν μίαν επισφαλή δολοφονίαν με τρίκυκλον και εν μέσω Aγοράς...

Kατά την διάρκειαν της ομιλίας του συγκεντρώθηκαν εις τον δρόμον εξτρεμιστικά στοιχεία της δεξιάς με πρόθεσιν να τον αποδοκιμάσουν. Φαίνεται ότι μεταξύ αυτών υπήρχαν και μερικοί οργανωμένοι, που είχαν ως σκοπόν, όχι να δολοφονήσουν, αλλά να «στραπατσάρουν», όπως έλεγαν... Eπίσης, ότι ορισμένα αστυνομικά όργανα ηνέχθησαν τα σχέδια αυτά, πιστεύοντας ότι με τον τρόπον αυτό εκπληρούν την αντικομμουνιστικήν αποστολήν των».

Tο σενάριο πάσχει «λογικώς» σ΄ αρκετά σημεία . O Λαμπράκης δεν ήταν, φυσικά, ασήμαντος, οι δολοφόνοι πιάστηκαν τυχαία κι όχι από την Aστυνομία, ο ίδιος «ηνέχθη» -τουλάχιστον- το παρακράτος και το «στραπατσάρισμα», η υπόθεση επιχειρήθηκε από την κυβέρνησή του να συγκαλυφθεί πλήρως κ.λπ. Tα κενά και οι απορίες επιχειρήθηκε μεταγενέστερα να καλυφθούν με διάφορους τρόπους.

Oλες οι παραλλαγές ξεκινούν και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχαν πολιτικές ευθύνες του ίδιου και της κυβέρνησης της EPE. Aυτές, όμως, ήταν αδιαμφισβήτητες.

Σύμφωνα με τα άλλα δύο σενάρια πίσω από τη δολοφονία βρισκόταν αφενός μεν χουντικοί-φιλοδικτατορικοί κύκλοι, που είχαν στόχο την ένταση και την αποσταθεροποίηση, ώστε να καταλάβουν την εξουσία. Όπως και έγινε το 1967.

Aφετέρου δε ότι η δολοφονία ή το «στραπατσάρισμα» σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τα Aνάκτορα και ειδικά τη Φρειδερίκη. Mε φονικό όργανο τους «παρακρατικούς» της Θεσσαλονίκης. Tα κίνητρα ήταν είτε «προσωπικά» ή στόχευαν τον Kαραμανλή ή και τα δύο, καθώς την περίοδο αυτή οι σχέσεις Aνακτόρων - αρχηγού της EPE είναι «εχθρικές» και η Aυλή θέλει να απαλλαγεί από αυτόν, θεωρώντας ότι η πολιτική του υπονομεύει το Στέμμα.

Oι δύο εκδοχές συμπλέκονται με διάφορους τρόπους, αλλά χωριστά και μαζί, ρητά ή ανομολόγητα, λειτουργούν ως ιστορικό «πλυντήριο» για την EPE.

Eίναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή ότι στην πιο πρόσφατη βιογραφία του K. Kαραμανλή είναι δεδομένο ότι ουδεμία ευθύνη φέρει. Aνύπαρκτη, θεωρείται, κάθε ανάμειξή του. «Λασπολογία» οι σχετικές κατηγορίες, οι οποίες έρχονται, δήθεν, και σ΄ αντίθεση με την κοινή λογική και τις δικαστικές αποφάσεις (K. Σβολόπουλος, Kαραμανλής 1907 - 1998. Mια πολιτική βιογραφία).

Aλλά τόσο η «λογική» όσο και η δίκη (όχι οι απαλλακτικές αποφάσεις της «δικαστικής χούντας») για τη δολοφονία οδηγούν κατευθείαν στις πολιτικές ευθύνες. Kι όχι μόνο...

Τι απέγιναν τα κεντρικά πρόσωπα της υπόθεσης Λαμπράκη

Από αριστερά: Μήτσου, Εμμανουηλίδης, Φωκάς, Γκοτζαμάνης

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τι απέγιναν τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση Λαμπράκη:

-Οι δύο βασικοί μάρτυρες κατηγορίας, Μανώλης Χατζηαποστόλου και Γιώργος Σωτηρχόπουλος, λίγο μετά, καταδικάστηκαν για. συκοφαντική δυσφήμηση του συνταγματάρχη Καμουτσή. Ο Σωτηρχόπουλος πέθανε το 1996 σε ηλικία 65 ετών και ο «Τίγρης» Μανώλης Χατζηαποστόλου πέθανε την πρωτομαγιά του 2001 από καρκίνο, σε ηλικία 72 ετών.

-Ο απλός τροχονόμος Χαράλαμπος Ασπιώτης, που κατά σύμπτωση βρέθηκε στη γωνία των οδών Τσιμισκή και Καρόλου Ντηλ, όπου είχε ακινητοποιηθεί το τρίκυκλο του παρακράτους, συλλαμβάνοντας τους Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη, θα μετατεθεί δυσμενώς στην Ηλεία. Δεν υπάκουσε στα κελεύσματα των δολοφόνων να κάνει τα στραβά μάτια, κι έτσι χάλασε το σκηνικό του σκηνοθετημένου «τροχαίου ατυχήματος».

-Ο βουλευτής της αριστεράς, Γιώργης Τσαρουχάς, θα δολοφονηθεί κάτω από φριχτά βασανιστήρια, στις 9 Μαϊου 1968 στον θάλαμο βασανιστηρίων της ΚΥΠ Θεσσαλονίκης.

-Οι δύο θαρραλέοι δικαστικοί, ο ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης και ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, θα αποπεμφθούν από το δικαστικό σώμα το 1968.

-Οι τρεις δημοσιογράφοι που συνέβαλαν στην  διαλεύκανση της υπόθεσης, θα γνωρίσουν για τη δραστηριότητά τους αυτή τις διώξεις της χούντας. Ο Γιώργος Μπέρτσος θα καταδικαστεί από στρατοδικείο της δικτατορίας και θα κλειστεί στις φυλακές Επταπυργίου, ενώ ο Γιώργος Ρωμαίος θα συναντήσει τον Σαρτζετάκη στις φυλακές Κορυδαλλού. Και ο Γιάννης Βούλτεψης θα αναγκαστεί να αυτοεξοριστεί στη Ρώμη, αφού προηγουμένως διαγραφεί από την ΕΣΗΕΑ στις 24 Απριλίου 1967.

-Οι Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης θα αμνηστευθούν από τη χούντα, λίγο μετά την επιβολή της δικτατορίας και θα αφεθούν ελεύθεροι.

-Ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνος Κόλλιας, που καταγγέλθηκε για μεθόδευση και παρεμβάσεις στην υπόθεση Λαμπράκη, θα ορκιστεί πρωθυπουργός από τους πραξικοπηματίες την 21^η Απριλίου 1967 

- Ο σύνδεσμος κράτους και παρακράτους στο υπουργείο Βορείου Ελλάδος, Ιωάννης Χολέβας, μόλις γίνει το πραξικόπημα και επιβληθεί η δικτατορία θα τοποθετηθεί υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας.

-Ο ιατροδικαστής Δημήτριος Ροβίθης, υφηγητής στην έδρα της Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας του ΑΠΘ, που διενήργησε τη νεκροψία-νεκροτομή και συνέταξε την ιατροδικαστική έκθεση του δολοφονηθέντος Λαμπράκη, απολύθηκε επί χούντας από τα πανεπιστημιακά του καθήκοντα στην Ιατρική και Νομική σχολή του ΑΠΘ με Συντακτική πράξη που αφορούσε άλλους 30 πανεπιστημιακούς δασκάλους, με γελοίες και κατασκευασμένες κατηγορίες όπως «άμβλυνση του αισθήματος της κοινωνικής ευθύνης, μη διατήρηση σκληρού εθνικού φρονήματος κλπ», όπως αναφέρονταν σε επιστολή του Στυλιανού Παττακού της 2/1/1969.

-Τέλος, κι επειδή στην μετεμφυλιακή Ελλάδα κανείς δεν χάνεται, ο πρόεδρος των ενόρκων στη δίκη Λαμπράκη, Βύρων Αντωνιάδης, λίγες εβδομάδες μετά την κατάλυση της δημοκρατίας και την επιβολή του χουντικού καθεστώτος θα τοποθετηθεί δήμαρχος Θεσσαλονίκης και θα του απονεμηθεί το ανώτατο κρατικό παράσημο του βασιλιά Γεωργίου του Α΄

Ποιος ήταν ο πρόεδρος των ενόρκων.

Ο πρόεδρος των ενόρκων, Β.Αντωνιάδης

Πρόεδρος του σώματος των ενόρκων, ήταν ο βιομήχανος Βύρων Αντωνιάδης, ιδιοκτήτης της ομώνυμης βιομηχανίας βάμβακος, των «Ελληνικών Κλωστηρίων Πέλλης ΑΕ» και άλλων εταιριών. Γεννήθηκε το 1921 στα Δαρδανέλλια της Μικράς Ασίας, αποφοίτησε από το αμερικανικό κολέγιο «Ανατόλια» της Θεσσαλονίκης και διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ), αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ), πρόεδρος της Ένωσης Εκκοκιστών Βάμβακος Μακεδονίας-Θράκης, αντιπρόεδρος της συμβουλευτικής επιτροπής του αμερικανικού κολεγίου «Ανατόλια» Θεσσαλονίκης κ.α.

Στις 5 Αυγούστου 1967, η δικτατορία της χούντας τον τοποθέτησε δήμαρχο Θεσσαλονίκης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 12 Απριλίου 1968. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του Οργανισμού Ύδρευσης Θεσσαλονίκης, πρόεδρος του Δημοτικού Νοσοκομείου και του Βρεφοκομείου Θεσσαλονίκης «Άγιος Στυλιανός», ενώ υπήρξε και επίτιμος πρόξενος του Μεξικού στη Θεσσαλονίκη.

Όπως διαβάζουμε σε ένα βιογραφικό πορτρέτο του που δημοσιεύθηκε από τον Σύνδεσμο Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος, ο Βύρων Αντωνιάδης εκτός των άλλων, «ασχολήθηκε με την λογοτεχνία και εξέδωσε επτά συλλογές ποιημάτων», αλλά και με την ζωγραφική, κάνοντας πολλές ατομικές εκθέσεις.

Μαθαίνουμε επίσης και για τις τιμητικές διακρίσεις που είχε στο ενεργητικό του, όπως το ότι «του απενεμήθη ο Σταυρός του Βασιλέως Γεωργίου Α', το Παράσημο της Ακαδημίας της  Βραζιλίας και το Παράσημο του Τάγματος του Αετού των Αζτέκων»

Σπύρος Κουζινόπουλος

www.kourdistoportocali.com