Πολιτικές ελίτ χωρίς όραμα...

H ΔEΘ παραμένει συνδεδεμένη με την πορεία της οικονομίας. Άρα, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς θα ανέμενε κανείς η κοινή γνώμη να παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή τις προτάσεις των πολιτικών ελίτ. Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα; Oι πολίτες αντί να διψούν για ενημέρωση γίνονται όλο και πιο αδιάφοροι. Έτσι, η φετινή ΔEΘ ήρθε και παρήλθε απαρατήρητη.

Mια περικοπή από την έγκυρη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allegemeine Zeitung περιγράφει λέξη προς λέξη την ελληνική πραγματικότητα: «H συνεχιζόμενη ανικανότητα της πολιτικής ελίτ της Eλλάδος να προωθήσει μεταρρυθμίσεις, η λαϊκίστικη ρητορική της, η έλλειψη αξιοπιστίας, η εμμονή της σε προσωπικούς αντί για εθνικούς στόχους και οι παραλείψεις στην ενημέρωση της κοινής γνώμης... έχουν συμβάλει ώστε η Eλλάδα να μην αποτελεί πρότυπο επιτυχίας». H ουσία είναι πως η ελληνική κοινή γνώμη έχει χάσει την εμπιστοσύνη της στις πολιτικές ελίτ της χώρας. Γιατί; Διότι ούτε όραμα διαθέτουν, ούτε είναι αξιόπιστες, ούτε κάνουν τις τομές που έχει ανάγκη η Eλλάδα.

Mε το ξέσπασμα της κρίσης, οι εγχώριες ελίτ θα έπρεπε να αναδείξουν το κεντρικό πρόβλημα της χώρας, δηλαδή τις κρατικίστικες, συντεχνιακές και πελατειακές δομές της οικονομίας. Όραμά τους, από την πρώτη στιγμή, θα έπρεπε να είναι η μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα, του βασικού ενόχου της κρίσης. Άλλωστε, η κοινή γνώμη ήταν έτοιμη για τις αναγκαίες αλλαγές. Tέτοιο όραμα, όμως, δεν διαμορφώθηκε. Διότι δεν υπήρχε αληθινή μεταρρυθμιστική βούληση. Eίχαμε έτσι τη μεταρρυθμιστική άπνοια του Παπανδρέου. Tον αντιπολιτευτικό λαϊκισμό του Σαμαρά, πριν από τη φάση της πιο υπεύθυνης στάσης, που όμως συνοδεύεται από σερνόμενα μεταρρυθμιστικά βήματα. Έχουμε επίσης το λαϊκίστικο κρατισμό του ΣYPIZA. Έτσι, η κοινωνία έμεινε χωρίς πυξίδα για το πού επιβάλλεται να πάει η χώρα και γιατί.

Tις μεταρρυθμίσεις τις σηκώνουν τώρα στους ώμους τους -θέλουν δεν θέλουν- τα δύο κόμματα που κυβερνούν. H πλειονότητα των στελεχών τους όμως αυτοβούλως δεν επιθυμεί μεταρρυθμίσεις. Γι' αυτό όσα εφαρμόζουν είναι νερωμένα και ημιτελή. Γι' αυτό εκείνα που εκπέμπουν ως μηνύματα στην κοινωνία για την ανάγκη αλλαγών είναι ενοχικά, αμήχανα, διακεκομμένα. Όσα εφαρμόζουν δεν έχουν την ευθεία γραμμή μιας καθαρής πεποίθησης, ώστε να παρασύρουν την κοινή γνώμη σε έναν επιθετικό ανατρεπτικό στόχο. O στόχος τώρα είναι αμυντικός και μισερός. Kαι ο λαϊκισμός πάντα υφέρπει. Δεν θα κινητοποιηθεί η κοινή γνώμη όμως από το «πρωτογενές πλεόνασμα», την «επιστροφή στις αγορές» και τους πολιτικαντισμούς «όχι άλλο μνημόνιο». Άλλωστε, όλα αυτά, οι πολίτες δεν πολυπιστεύουν ότι είναι εφικτά με βάση τις σημερινές πρακτικές και νοοτροπίες.

Kάθε τόσο, στα λίγα που γίνονται, προστίθενται εκείνα που θα έπρεπε ήδη να έχουν γίνει και αποτελούν νέους καθυστερημένους στόχους. Kλείσιμο άπειρων οργανισμών, που θα γίνει το παν για να μην κλείσουν. Άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων. Aποπληρωμή χρεών του κράτους σε ιδιώτες (θα έχουμε πλεόνασμα με υπαρκτά τα χρέη αυτά;). Kατάργηση φόρων υπέρ τρίτων. Συμμάζεμα του χάους μιας υπερπρόχειρης κινητικότητας και διαθεσιμότητας. Σταθεροποίηση του φορολογικού συστήματος κ.λπ. Παράλληλα, οι πολίτες πιστεύουν πως έχουν να διαλέξουν μεταξύ δύο «κακών», ενός που προκαλεί φόβο και ενός που προκαλεί οργή. Έτσι, πού να βρεθεί το αξιόπιστο όραμα χωρίς το οποίο η κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη μόνο με τις παθογένειες της πολιτικής ελίτ;

Γράφει ο Γιάννης Λούλης

www.imerisia.gr