Η «Πτώση της Βαστίλης» ως ιλαροτραγωδία.

Η πτώση της Βαστίλης (14 Ιουλίου 1789)

Στις παραδοσιακές και ακλόνητες δημοκρατίες του λεγόμενου δυτικού κόσμου η Βουλή αποτελεί το προπύργιο του κοινοβουλευτισμού, για όσους αρέσκονται στους πολεμικούς όρους, ή τον ναό της δημοκρατίας, για όσους εμπνέονται από το θρησκευτικό τους συναίσθημα. Το βράδυ της Τετάρτης αρκούσαν ελάχιστες ώρες εντός του κτιρίου του ελληνικού Κοινοβουλίου για να διαπιστώσει κάποιος πως ούτε ως προπύργιο ούτε ως ναός δημοκρατίας λογίζεται πλέον από πολλούς.

Μετατρέπεται σε ένα «κέλυφος» μέσα στο οποίο η δημοκρατία αφυδατώνεται και ζαρώνει, αφήνοντας άπλετο χώρο σε μια ιδιότυπη «αλητοκρατία» να αναπτυχθεί και να καλπάσει ελεύθερη για να κατακτήσει ανεμπόδιστη την καθημαγμένη από την κρίση χώρα.

Τα όσα διαδραματίστηκαν, στο περιθώριο της συζήτησης του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, προκαλούν σε όσους τα έζησαν τρόμο και αγωνία, ίσως μεγαλύτερη από τα ίδια τα μέτρα που απειλούν -χωρίς αντίβαρα- να συνθλίψουν περαιτέρω την ελληνική κοινωνία. Διότι δημιουργούν τη βεβαιότητα ότι με όχημα και πρόσχημα την οικονομική κρίση πολιτικοί και πολίτες για ακόμη μία φορά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας «βγάζουν στο σφυρί» με ευκολία τη δημοκρατία, που δύσκολα κατακτιέται και εύκολα χάνεται.

Νεόκοπες πολιτικές δυνάμεις και μεμονωμένα πρόσωπα, εφορμούμενα είτε από γηπεδικό χουλιγκανισμό είτε από καθαρή αποστροφή για το κοινοβουλευτικό σύστημα, κονιορτοποιούν τις ούτως ή άλλως υποτιμημένες αρχές της δημοκρατίας. Μετατρέπουν τον ούτως ή άλλως ελλειμματικό από χρόνια πολιτικό διάλογο σε επίμονο εύκολο και ατεκμηρίωτο «κατηγορώ» με δηλητηριώδη υπονοούμενα, λεκτικούς προπηλακισμούς και ευθείες απειλές για ειδικά δικαστήρια.

Η χλαπαταγή καλύπτει την ανυπαρξία ή την αδυναμία των επιχειρημάτων και της πειθούς, την απέχθεια στη συνεννόηση, ενώ συσκοτίζει ήδη σκοτεινές προθέσεις, διεγείροντας άγρια την κοινωνία, η οποία καταβυθίζεται και προσπαθεί ενστικτωδώς να πάρει μαζί της και όσους θεωρεί υπόλογους. Ακόμη και η προσπάθεια να επέλθει έστω και όψιμα η «αρχή της ισότητας» για τους υπαλλήλους της Βουλής , οδήγησε σε μια πρωτόγνωρη εξέγερση, που άφησε άφωνους όσους υπήρξαν μάρτυρες, και σε ακόμη μία μεγάλη «υποχώρηση» της δημοκρατίας.

Αντί της αρχής της ισότητας επιβλήθηκε η αρχή της «ισχύος του ισχυρού» όχι μόνο με προκλητικό αλλά και επικίνδυνο τρόπο εντός του Κοινοβουλίου. Οι φωνές των λίγων εργαζόμενων στη Βουλή, που μάταια προσπαθούσαν να επισείσουν τον κίνδυνο «έτσι χάνουμε το δίκιο μας», πνίγηκαν από τους τις ιαχές όσων ζητούσαν να «εφορμήσουν» στην αίθουσα της Ολομέλειας, να διακόψουν την εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής, να εμποδίσουν τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, να «ταπεινώσουν» σε ζωντανή σύνδεση τον υπουργό Οικονομικών που τόλμησε να διανοηθεί το αδιανόητο! Την ισότητα όλων των υπαλλήλων της πολιτείας!

Ορισμένοι αφελώς λόγω άγνοιας, άλλοι ανοήτως και άλλοι σκοπίμως έβρισκαν στη στάση των υπαλλήλων ομοιότητες με την εξέγερση για την «την πτώση της Βαστίλης», φωνασκώντας «το σύστημα θα πέσει από μέσα»! Μόνο που ξεχνούν πως στη Βαστίλη η μάχη δόθηκε για τις αντίθετες αρχές απ' αυτές που αξιώνουν σήμερα οι κάθε λογής «μαχητές της πελατειακής δημοκρατίας», που χορήγησε επί δεκαετίες προνόμια επί προνομίων στους ισχυρούς, μοίρασε «αδικίες επί αδικιών» στους αδύναμους και τώρα με εξαιρετικά οδυνηρό και βίαιο τρόπο αναζητεί στα τυφλά τον δρόμο για την αληθινή της κοίτη.

Γράφει η Κατερίνα Γαλανού

www.imerisia.gr